Hoi Christel,

Niet schrikken, dat is mijn ouwetje Cesar, ruin van intussen 27 jaar of zo. Pas nog weer een slokdarmverstopping gehad... Staat op vetmestprogramma momenteel na de winter. Heeft volgens mij net als een kat negen levens maar ik tel maar niet hoeveel hij er dan nog over heeft.
Ik ben zo gelukkig dat ik mijn eerste paard nog steeds heb. Cesar heeft alles met mij meegemaakt, van bijzetteugels en in de krul tot clickeren en Parelli.

Lolita (= mijn tweede paard) is momenteel met semi-pensioen en ziet er rond en gezond uit. Nu ze haar massieve wintervacht bijna helemaal kwijt is zou ik er misschien wel nog een pietsie dressuurachtige dingen mee rijden deze zomer, we zien wel.

Knuffel voor Buck en Cadiz

Merel Stoffers schreef op woensdag 15 mei 2013, 15:06:


'Plaats voor het been' zo had ik het nog niet bedacht. Weer iets bijgeleerd Dank je Merel.

En Egon heeft natuurlijk gelijk, doorrijden en dit gevoel meenemen moeten we doen, en doen we ook, achtjes rijden (volte links en rechts afwisselen dus), stukjes rechte lijnen er aan, proberen door schouder binnen (nu ja eerder achterhand verzetten meestal) die rechtheid en daaruit volgende ontspanning dan ook te houden. En dat doen we ook! En meestal ook gewoon met een halster (dit was pas de vijfde keer of zo dat helemaal niks aan haar hoofd had).
Alleen doen we dat doorrijden niet als er op tien minuten tijd een auditie voor Parelli gefilmd moet worden met een aantal verplichte onderdelen die wat tijd vragen
Nu ja, 'moet', er moest helemaal niks want ik heb met Lolita de hele level 4 al gehaald, maar ik wil dat nu met Huppel weer overdoen natuurlijk.

Nils Vellinga schreef op woensdag 15 mei 2013, 22:21:


Goed punt, Nils.

Ik zie het ook bij Liltje. Loop ik prominent voorop, loopt ze in slaapmodus achter me aan en vertrouwt er helemaal op dat ik het wel regel. Loopt ze naast me, is ze al veel alerter. Zit ik erop, moet ze zelf opletten en stelt ze bij enge dingen heel subtiel de vraag of het goed is. Zolang ik de vragen beantwoord en daarmee aangeef dat ik ook oplet, is het goed. Doe ik het niet, draait ze op een gegeven moment om en gaat ze in ferme stap naar huis.

Troosten of aaien werkt bij Liltje averechts, in haar beleving bevestig ik dan dat het eng is en dat we van geluk mogen spreken dat we niet opgegeten zijn. Bij mijn vorige paard werkte aaien juist heel geruststellend.

Misschien wil je paard gewoon graag naar huis, naar haar wei, voer en haar vriendjes?

Alles hierboven geschreven over gehoorzaamheid is natuurlijk waar, maar wat ook helpt is om haar associatie/verwachtingspatroon met naar huis gaan iets te veranderen.

Rijd een rondje in het bos, niet al te groot in het begin. Als ze sneller wil (of gaat) op de weg terug maak je er geen al te groot drama van. Maar thuis gekomen zadel je haar niet af maar ga je direct een half uur stevig met het paard aan het werk in de bak. Echt serieus rijden, draven, galopperen etc.

Hierna laat je haar nog een half uur ergens met haar zadel op vastgebonden staan (geen voer, geen water, geen gezelschap, geen stal) en je gaat zelf gewoon lekker een kop koffie drinken ofzo. Pas daarna ga je de vertroetelfase in met afzadelen, voeren, borstelen en de wei weer in, alle dingen die ze leuk vindt en waarnaar ze uitkeek toen ze zo'n haast had.

Als je dit enkele (3 tot 7) dagen achter elkaar herhaalt gaat ze de terugweg van de buitenrit minder versnellen omdat ze niet echt iets heeft om naar uit te kijken. Klinkt misschien lullig, maar je doorbreekt ermee een patroon.

Als ze ophoudt met "drammen" op de terugweg kun je dit werk langzaam weer afbouwen. Succes!