Wieteke schreef op zaterdag 14 juli 2012, 15:31:


Ja zoals het op de manege geleerd wordt (of werd, hoop ik; in ieder geval in mijn tijd daar) is altijd gebaseerd op straffen.
Dat is ook nog een antwoord op de vraag van Egon: dat die gewoonte je wordt aangeleerd tijdens het leren paard rijden op verreweg de meeste maneges:
Hup, zweep erbij, geef m eens een flinke tik; nee, niet aaien, echt slaan! Dan gaat ie wel meer z'n best doen.
Dat werd er zo ingetraind, dat je het automatisch ging doen: als groentje op t gebied van paarden... (Bij paardrijden hoorde een zweepje, anders liep het paard niet.)

En zo werd ook met de leerlingen omgegaan: nooit eens belonen, maar voortdurend uitschelden, dat je zo stom bent om het allemaal verkeerd te doen...
(En ach, werden we zo vroeger ook niet opgevoed door onze ouders....?)

Coralie schreef op zondag 15 juli 2012, 8:14:


Op school bij de kindjes was er enkele jaren geleden een voordracht/info-avond over opvoeden. Men kreeg een slide te zien waarop een aantal rekenoefeningen stonden met de vraag wat er te zien was. Het overgrote deel van de aanwezigen wist direct te zeggen dat er 2 fouten in stonden. Wat men niet zag was dat er 8 juiste antwoorden waren.

Hiermee wou de presentator duidelijk maken er meestal enkel naar fouten gekeken wordt en niet andersom.
Of het ligt aan onze opvoeding of gewoon des mensen is, wist de man ook niet te zeggen.

Wat ik hier thuis al gemerkt heb is dat, vooral onze oudste, moeilijker overweg kan met complimenten/belonen dan de jongste.
Echt straffen gebeurt hier zeer weinig, eerder even zeer kortstondig een korte krachtige opmerking (zonder te roepen/tieren), dit is ook voorbij als er de opmerking gegeven is. Je kan het eerder omschrijven als ze even ter orde "roepen".

Of het nu kind hond of paard is consequent zijn en belonen, hoeft zelfs niet al te uitgebreid zijn, werkt vanzelf.

Peertje schreef op zondag 15 juli 2012, 13:14:


Ja, werkt vanzelf als je je die gewoonte hebt aangeleerd.
Ik heb door mijn werk geleerd om op het positieve te letten: waar ligt iemands kracht.
En nu doe ik dit bijna automatisch.
Maar ik heb het wel moeten leren, hoor!

En naar mezelf toe vind ik het vaak nog moeilijk: heb eerder de neiging om mezelf uit te schelden voor de domme fouten die ik maak, dan om te zien wat WEL goed gegaan is.

Geweldig, in een discussie over dit artikel op Facebook stond deze link: http://www.youtube.com/watch?v=eUjQbH5N0cY

Kun je je roundpen toch blijven gebruiken

Ik wil hier niet de spelbreker zijn, maar iets wat een autootje kan, bewijst voor mij dat er geen echte communicatie bij komt kijken. Je gaat 1 specifiek iets van de kudden gebruiken om heel het paard te trainen? Trainen door middel van drijven en niet drijven is niet echt iets dat ik leuk vind. Overigens zag ik een paard dat bang was van het autootje. Hangt niet echt samen met vertrouwen volgens mij.
Dan nog iets. Hoe kan het autootje communiceren met lichaamstaal?

Sorry, maar voor mij is dat een teken dat deze methode niet goed is. Hij werkt wel, maar ik prefereer toch een verstandhouding gebaseerd op vertrouwen en vandaar uit respect.

Ik zie alleen een dier wat angst wordt aangejaagd door een ding! Wat zegt dit onderzoek nu eigenlijk?? Wat heeft dat met een mens te maken?