Sandra van Bommel schreef :>

Gapen heeft voor mij vandaag weer een andere betekenis gekregen:

Na het einde van een heeeeerlijke hals krabsessie, compleet met tuitlip en zachte ogen begon Rubio helemaal aan het eind ervan (toen hij vond dat het klaar was) wel 8 keren achtermekaar te gapen. Er was geen stress geweest, paarden kwamen van de weide en stonden volgegeten in de paddock, groep was rustig, ik had niks gevraagd, niet gereden, niet met de paarden gewerkt, niet eens met hem gelopen ofwatdanook. Toch twee maal een gaapsessie.

De enige verklaring die ik me kan bedenken is dat Hij míjn spanning deed afvloeien. Ik ga op dit moment door een drukke regel- en werkperiode (hoogseizoen, niks ergs verder) en ben zelf dus niet altijd relaxt. Na Rubio's krab- en gaapsessie (die we niet gepland hadden) ben ik weer helemaal ontspannen!

Dat kan gapen ook doen mijns inziens.

Myriam schreef op dinsdag 29 mei 2012, 16:43:


....tot in Frankrijk maar ook nog wel naar Barcelona.! Tegenwoordig hoor je niet meer "de duiven zijn hedenochtend om 7.15 gelost te Ukkel met den wind in den poepert, maar lees je teletekst pagina 861 Veel minder romantisch toch? Dat klokken is er ook niet meer, ze landen op de "spoetnik" en dan piept de computer in de antenne omdat die de chip in de ring van de duif herkent. Maar de rest geldt nog steeds hoor en hoe later het wordt hoe mooier de verhalen.

Als iemand wist hoe het zit met het oriëntatievermogen van een duif was ie volgend jaar miljonair, wel multi- denk ik. Er zijn tientallen veronderstellingen maar niemand weet het precies.
Nog even over het zgn "opleren" Dat begint al bij de eerste meters buiten het hok, zodat ze hun hok en de buurt gaan herkennen
Jonge duiven worden altijd angstvallig in dezelfde richting weggebracht .
Bij ons is dat eerst een paar km naar bv. Zuiddorpe, daarna iets verder Wachtebeke en dan een paar keer richting Gent. Omdat alle losplaatsen min of meer in het verlengde van die vlieglijn liggen. Hierbij raken de mannen al heel wat jonkies kwijt. Dieren die nooit meer terugkomen, maar ook die een dag later terugkomen van een vluchtje van 10 km, of zelfs wel tot maanden later.
Maar er is niet één duivenmelker die vanuit een andere richting laat lossen. De kans dat een duifje uit bv Axel, gelost in Goes bij den Helder terechtkomt is dan heel groot.
Een duif die helemaal niet opgeleerd is en vanuit het hok op een 2 km afstand gelost wordt, zal waarschijnlijk helemaal nooit meer thuis komen.
Dus het moet allemaal wel degelijk aangeleerd worden.
Hoe een paard dan vanaf een aantal km thuis komt zonder er eerst geweest te zijn is volgens mij één van de wonderen der natuur, want een duif kan dan nog alles van grote hoogte bekijken, maar een paard?

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

Piet schreef op dinsdag 29 mei 2012, 18:49:


Daar heb ik van vroeger toch andere ervaringen mee. Wij hadden thuis van die gewone huis- tuin- en keukenduiven, een ratjetoe van van alles en nog wat. Op een gegeven moment hadden we een "zwarte" die het hele hok telkens op stelten zette en zeer onverdraagzaam was, zo erg dat mijn vader er genoeg van kreeg, hem meegenomen heeft en ergens ver weg, afstand was toch minstens 30 km, heeft losgelaten. De duif was eerder thuis dan mijn vader
En tijdens een spreekbeurt op de lagere school had ik een poster mee, die we daar hebben losgelaten (km of 4). Die deed er wel langer over om thuis te komen, maar hij kwam wel.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Interessant onderwerp! Ik heb geen uitleg of verklaring, maar ik heb me de vraag ook al wel eens gesteld naar aanleiding van volgend verhaal.

Toen ik voor het eerst met Nexor de stap waagde om naar "de voetbal" van mijn man te rijden in Hechtel (over het militair domein), ging dit in het begin heel goed. Op een bepaald punt moesten we dan compleet een andere richting uit dan gewoonlijk. Het heeft mij enorm veel overredingskracht gekost om hem DIE ene richting uit te laten gaan. Hij was het er helemaal niet mee eens, zelf verontrust durf ik te zeggen.
Ik dacht toen ook dat zijn gedrag te wijten was aan herinnering (want daar kwamen we normaal niet).
Op het einde van dat pad (een kleine kilometer verder) moest ik rechtsaf en ook daar het zelfde scenario. Hij draaide telkens pal richting huis. Het was een leuk pad om te galopperen, maar meneer wilde -dwars door alles als het moest- weer ZIJN richting uit.
Uiteindelijk kwam ik in de buurt van de aankomstplaats en dat was een hele leuke omgeving om te rijden (landduinen). Allerlei paadjes genomen en het was echt wel duidelijk: alles wat "richting huis" was ging veeeeel vlotter dan de rest. Aangezien hij nog niet in die hele omgeving was geweest, kan hij daar geen herinnering aan hebben. En zijn neus ging telkens écht de stalrichting uit.

Uiteindelijk naar de parking gereden waar de trailer stond. Toen Nexor onze trailer zag begon hij uitbundig te hinniken, iets wat hij heel zelden doet. En toen kon het niet rap genoeg gaan om zo snel mogelijk bij de trailer te raken, die trouwens ook nog in de "foute" richting stond.
Volgens mij brengt hij me feilloos naar huis. Ofwel: home is where the trailer is...

Lena

Ik kan me van heel erg lang geleden herinneren dat er bij ons op stal een paard verkocht was. Paard is met de trailer 25 tot 30 km verplaatst naar nieuwe eigenaar.
Paard stond de volgende ochtend gewoon weer op het erf bij zijn box, was uit zijn weiland gesprongen en gedurende de nacht naar zijn oude huis terug gelopen.

Myriam schreef op dinsdag 29 mei 2012, 16:43:



Was het je vader, of de buurman? Je hebt het duidelijk van dichtbij kunnen bekijken....
t Is een uitstervend ras geworden, duivenmelker. Vriend van mij (Giel) is nog één van de laatsten

aan COralie : broer....pfff! :)

Myriam

Myriam schreef op woensdag 30 mei 2012, 17:47:


Ai ai,
Klinkt alsof je er heel veel last van hebt gehad!!
Of?

Spirithorses schreef op dinsdag 29 mei 2012, 6:30:


Toen ik vorig jaar van 1 van de paarden viel en die er in een noodvaart vandoor ging was ik blij dat dat paard zo goed z'n weg vond. Het was vlak na het verhuizen hier heen en in die richting reden we pas de 2e keer. Maar deze jongen kijkt altijd bij elke afslag of paadje dat de weg kruist etc om. Hij gaat er echt voor stil staan, bestudeert de kruising, neemt in zich op hoe het achter 'm uitziet, en links en rechts. Ik heb 'm dat ook altijd volledig laten doen, die mental picture maken (heel grappig, soms merkte je echt dat hij het pas herkende als ie omkeek, pling, muntje viel en het snellere tempo richting huis was geboren hahaha).
Ik denk dat het een combi is van herinnering en richtingsgevoel. Dat kan ook heel erg verschillen van dag tot dag. M'n goede spoorzoeker heeft ook wel es dagen dat hij alleen maar rechts af wil slaan... Aanvankelijk wisten ze ook bij de eerste keer nog exact wat richting huis was, en daar waren ze nog nooit geweest.

Ik was erg blij dat m'n paard toen in 10min thuis was. Men zag 'm boven in het dorp op een soort pleintje nog ff stil staan en om zich heen kijken om de weg te vinden. Op dat punt heeft iemand 'm gepakt en mee naar ons huis genomen. Hij was zeiknat van de inspanning maar heeft heel nadenkend z'n weg gevonden. Ik deed er iets langer over...

Jeen kan dat ook prima. Na ruim een jaar niet in de bossen van Averbode te hebben gelopen, wist hij vorig jaar nog feilloos de afslag te nemen om de weg terug naar de vrachtwagen te vinden. Ik heb bewust de teugel in zijn hals gelegd en Jeen liep voorop te sjokken. Niets aangegeven, nergens aan gedacht, gewoon kletsend met anderen mij mee laten nemen. Hij wist donders goed waar hij was en hoe hij terug moest komen. Ik vond dat bijzonder!

Nog even een trailerervaring:
het paardentruckje is verkocht en nu moesten er toch 2 paarden vervoerd, (onberijdbaar) over 12 km en te voet had ik geen zin dus een met een rammelende koeientrailer achter de tractor op stap. 1 van de 2 merries is nogal zenuwachtig voor vervoer dus we waren op alles voorbereid. Zonder veel problemen ingeladen, ijzeren opstap en vloer, (niks rubbermatten of zo) enorme herrie alleen al door het rondlopen op de vloer. Beugels dwars overlangs die net niet te laag zijn. Rijden en de herrie wordt nog veel groter. En toch geen probleem, wel beetje nerveus uit de ogen kijken, maar niet verontrustend. Het leek of het over de rand naar buiten kunnen kijken prettig voor de paarden was, het werd al met al een lawaaiig toeristische uitstapje. Interessante ervaring.

joop schreef op donderdag 31 mei 2012, 18:28:



Ik zie het voor me!
Je bent een ervaring rijker, begrijp ik.