angelique hage schreef op vrijdag 20 april 2012, 0:30:


Het belonen moet ín de trailer gebeuren en wel zolang het goed gaat. Het teruglopen is om vanuit een vast punt te beginnen en dat zo relaxt mogelijk te doen.
Als ze nu steeds moeilijker de trailer opgaat betekent dat dat ze een hekel aan iets gaat krijgen wat daarbinnen gebeurt. En dán zou het inderdaad heel goed kunnen dat het gewoon het verschil in trailer is.


Hier schrijf je wat verwarrend. Zie je het gaan hangen nu wel of niet aankomen?

Het is blijkbaar een gewoonte waaraan je tegemoet moet komen of die je af moet leren. Iedereen weet dat gewoontes héél lastig af te leren zijn, daar gaat veel tijd in zitten.
Het eerste lijkt me het gemakkelijkst en tamelijk ongevaarlijk.

Als ik het weg wou trainen
zou ik heel blij zijn dat het op korte stukjes relatief goed gaat en van daaruit op duur gaan trainen. Maar ik zie mijn tekortkomingen in het stukje dat ik over "mijn methode" heb geschreven. Ik kan het schriftelijk niet goed genoeg uitleggen zonder dat ik daarbij meters tekst nodig heb. Ik had er onder (veel)meer nog bij moeten zetten dat je élke verandering moet trainen én dat een gewoonte wegtrainen, eerder een kwestie van bv 2 keer op een dag een kwartier en dat bv 3 of 4 weken lang doen, dan een paar uur achterelkaar zal zijn.

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

Onze schimmel heeft dat ook gehad, "bodemschuw", hoewel ik nog nooit van dat woord gehoord had. Alle verandering op de bodem of licht/schaduw schrok hij van. Een droge plek op nat asfalt of vice versa bijvoorbeeld. Op een dag was ik aan het rijden langs een betonweg over een strookje donker zand. Daarnaast zat een sloot. Op een gegeven moment was er een uitgang van een akker. En dus een hoop donkerder zand op de betonweg en vlak voor z'n voeten omdat er een trekker in en uit had gereden. Hij ging acuut op de rem. Ik kon niet naar links omdat daar het Enge Zand op de betonweg was. Rechts was de sloot, en voorwaarts was een andere Enge Kleur Zand. Tja... omdat hij toen nog niet zo goed achteruit kon lopen wist ik echt ff niet wat ik moest doen en wilde ff gaan nadenken over m'n probleem (zin in afstappen had ik ook niet, groot paard...). Ik gaf 'm dus het commando "ga hier maar ff grazen" om rustig na te denken. Dat commando bestaat uit met m'n hand op z'n manen de hals omlaag duwen. Daarna gaat de neus dus meteen omlaag.
Tot m'n grote verbazing ging hij niet het gras langs de sloot opeten maar woelde met z'n neus door het Enge Zand voor z'n voeten. Onmiddellijk daarna stapte hij vanzelf, volledig ontspannen door.

Ik had hiermee prongeluk een handvat voor 'm gevonden. Ik heb het daarna nog 1 of 2 keer voor moeten doen wat hij moet doen bij enge dingen op de weg (neus omlaag en checken wat het is dus). Daarna heeft hij die "techniek" volledig zelf opgepakt en deed het echt overal. Onder het zadel, voor de koets, in de wei, op stap.op het erf...
En door de tijd heen heeft hij alle Enge Dingen aangeraakt met z'n neus en zo geleerd wat het is. Hij leert altijd op die manier, door aanraken (het liefst met z'n tanden). Het lukt 'm niet door iets te bekijken, het moet altijd aangeraakt worden...
Sinds hij alles zo'n beetje onderzocht heeft is hij niet meer bodemschuw, maar blijft wel het meest alert op de ondergrond van de paarden hier. Ik ben daar eigenlijk erg blij mee. Hij is het paard dat ik altijd meeneem op verkennende routes hier in de Eifel. Ik weet gewoon 100% zeker dat deze jongen echt niet ergens gaat staan waarvan hij niet zeker weet dat het zijn gewicht kan dragen
Ik denk dat het grotendeels een kwestie van leren is misschien, en dat je de juiste manier moet vinden waarop je paard in staat is het te begrijpen en verwerken.
Mijn schimmel deed het helemaal zelf eigenlijk. Ik was niet op het idee gekomen het enge op de weg met z'n neus aan te laten raken... Hij moet gewoon altijd ff kijken, en na een tijdje ging het allemaal veel sneller. 1e is die plastic zak eng, ging hij vanuit draf naar stap terug, om na het enge ding vanzelf weer aan te draven. Daarna ging hij er in draf langs, en daarna boeit het niet meer. Maar hij heeft dus wel de ruimte en tijd gekregen die hij op zijn manier nodig had (en dat duurde soms best wel lang). Bodemschuw lijkt mij meer een gebrek aan bodemwijsheid en ervaring.
Van dingen die je niet begrijpt blijf je bang ja...

Het is heel interessant om hier zaken te lezen over bodemschuwheid.
Ik heb een paard die heel cool is ivm verkeer (verkeer doet hem niets), maar die erg kijkerig is naar riooldeksels, wegmarkeringen op de grond enz...Ik dacht eerst dat het vooral het water onder de riooldeksels is waarvan hij bang is, maar wellicht zijn het gewoon de kleurveranderingen op de grond waarvoor hij bang is.
Ik heb hem ook al laten kijken naar die riooldeksels, met 1 voetje erop proberen te laten staan door wat gras aan te bieden als hij dat doet, maar hij blijft er toch schrik voor hebben. Hij moet er niet op lopen van mij, maar het wordt enkel een gevaar als hij ervoor opzij springt en er komt juist een camion...

Piet schreef op dinsdag 17 april 2012, 12:51:


Fantastisch, dit krijgt een ster van mij! Ook voor paarden die moeilijk laden!

Ik ben er nog niet helemaal uit of het evenwicht verliezen nou de echte de aanleiding is om te gaan hangen. Dat was voor mij een voor de hand liggende conclusie, maar als ik goed kijk is dat misschien niet eens zo. Het ziet er veel meer uit alsof het voor haar gewoonte is om dit te doen. Ze gaat nl niet per definitie hangen omdat er bv een bocht gemaakt wordt of een hobbel is (dus wanneer je zou verwachten dat evenwicht een rol speelt), maar zomaar ineens, out of the blue. Vandaar dat ik eens geprobeerd heb die gewoonte te doorbreken met het krachtige NEE + ophouden met kriebelen. Maar zoals ik al schreef, ze snapte volgens mij heel goed waarom ik NEE zei, maar kennelijk is de drang om te hangen sterker. Alleen dan blijft toch de vraag: gewoonte of toch balans?
Bij de laatste eigenaar heeft ze altijd op een grote vrachtwagen gestaan, direct achter de cabine, dus dwars op de rijrichting. Ik vermoed dat daar dus misschien een link ligt met het “uit gewoonte hangen”.

Of dat wijder kunnen staan een oplossing is ga ik nu uitzoeken. Feit is dat ze met een schuin weggeklapt schot (waardoor de ruimte alleen achter breder wordt, want aan de voorkant zit die in het midden van de trailer vast) probleemloos staat. Maar tegelijk zie ik dat ze haar benen niet wijder plaatst. Zelfs met mijn schot (type doorzichtig plastic in buizen-frame, dus wat bij Rita juist wél werkte) benut ze die ruimte verre van volledig. Misschien omdat ze de begrenzing (van wand en schot) niet kan voelen met haar voeten en daarom hoop ik dat ze met dat houten schot wat ik vanavond ga proberen wijder gaat staan.

Even off-topic:
Het is inderdaad een lief en meewerkend paard. Type “top-prestaties leveren en als een crimineel behandeld worden”. Het arme dier heeft de afgelopen jaren nooit lekker op de wei mogen lopen, het was altijd maar rondom beslagen op stal staan en alleen er uit om gereden of in de stapmolen gezet te worden. En gereden: met een pelham-bit op de strakste stand en heftige sporen, de wonden staan nog in haar flank. Daarom gunde ik dit diertje ook zo graag een paardwaardig bestaan hier.
Toen ze hier de wei in mocht zag je hoe geweldig ze dat vond: ze heeft overal verbaasd naar staan te kijken, overal aan snuffelen en voortdurend flemen. Ze straalt gewoon, terwijl ze in die stal bij de vorige eigenaar een en al triestheid was.

Waarom ik mij overigens belazerd door hem voel is eigenlijk een veel groter verhaal, waarbij ik moet bekennen dat ik met m’n suffe kop in werkelijk elk denkbaar verkooptrucje ben getrapt. De zogenaamde vader die de pony van zijn dochter verkocht is nl gewoon een doortrapte, liegende handelaar gebleken. Enerzijds ben ik boos op mezelf dat ik daar in getrapt ben, anderzijds heb ik wel een stiklief paard wat nu paard mag zijn

angelique hage schreef op vrijdag 20 april 2012, 19:20:


Goed zo, vrouw!

Waar je op kan letten, is dat de pony niet te kort staat, zodat er ook niet gauw een hang reactie plaats vind. Nu kan je ze ook niet te lang zetten anders kunnen ze daardoor in moeilijkheden komen. (je kan ze ook via 2 kanten vastzetten) De stang op de kortste afstand zorg natuurlijk voor eerder iets achter zich voelen waardoor ze weer naar voren gaan. Kan je dit samen beter afstellen? Ik weet niet precies hoeveel "loop ruimte" je hebt met je pony, (heb paarden vervoert).Hoe zit het met het hangen, blijft de pony hangen, gaat hij uit zichzelf weer naar voren of trekt hij halsters kapot? Als hij uit zichzelf weer naar voren gaat niet teveel aandacht aan besteden, trekt hij iets kapot dan heeft hij succes, en zal het idd niet ophouden....
Al je inzet is heel mooi, maar goed kunnen inschatten en timing is essentieel. Als jij merkt dat het steeds slechter gaat zou ik er iemand bijhalen.

Filmpje via Ilse gekregen over the Tenessee Walking horse en hoe het komt dat ze op zo'n afschuwelijke manier lopen.

http://www.youtube.com/watch?v=OcI2kGgDvl0&feature=youtu.be

Blijkbaar wordt er toch tegen opgetreden er schijnt o.m. een '"trainer" 2 jaar voor gekregen te hebben.

http://www.justice.gov/usao/tnm/pressReleases/2011/12-9-11.html

Wat je ook ziet is het nurve-cord, een zipper, in de mond van het paard.

The Horse Protection Act also prohibits the use of certain devices, including nerve cords, which are plastic zip ties that are often applied around a horse’s upper gum to distract the horse from any pain it might experience due to soreness when an inspector is checking a horse’s legs for such soreness.

Volgens de behandelend inspecteur gaf dat bilaterale pijn..... aan de voeten én in de mond. Heeft dat niet veel overeenkomsten met de knevel die we hier in de lage landen gebruiken?

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

Piet schreef op zaterdag 21 april 2012, 12:30:


Kan het nauwelijks zien Piet. Zoals je weet heeft ook Chaser vreselijke littekens op z'n benen. We weten allemaal hier hoe diep een trauma in een paardenleven in kan grijpen. Dit is de reden waarom Chaser, (die op negenjarige leeftijd al naar NL is gekomen) het NU bijna 22-jarige paard nog steeds wantrouwig is naar iedereen.
Dé reden waarom hij nog steeds schrikt bij plotselinge bewegingen, never nooit zomaar naar 'n vreemde toe zal lopen, zich afzijdig houdt bij andere paarden (Chaser is het paard wat ALTIJD alleen staat) en wegloopt als er een auto komt met een voor hem vreemde man (dierenarts! Hoefsmid!) die uitstapt. Dé reden waarom hij helemaal stond te shaken vroeger bij de hoefsmid, dé reden waarom iedereen hem 'n zeer onbetrouwbaar paard vond... omdat hij altijd het wit van z'n ogen liet zien, en keihard stond te snorken. Pure angst. Opgelopen trauma's.
Chaser, die op 2-jarige leeftijd een zadel kreeg opgegooid en een volwassen vent op z'n rug.... Yes ma' am.... he's a good horse..... he never bucked ones!!

Dat was letterlijk wat z'n oude eigenaar in de USA vertelde toen ik n.a.v. bepaalde dingen graag meer wilde weten over Chaser's verleden.

Wat mij betreft verbieden ze daar in die zuidelijke staten helemaal het gebruik van ijzers en al die toeters en bellen. Laat ze maar eens blootvoets gaan showen, minimum toegestane showleeftijd ZES jaar.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Piet, dat filmpje staat ook op bokt.
Ik durf het eerlijk gezegd niet te kijken. Dan ben ik daar dagen misselijk van.
Maar het is goed dat er bekendheid aan wordt gegeven

Rubio, die toch echt de halve wereld is overgereisd en in werkelijk alles stapt wat maar rijdt, was binnen twee maanden bij mij zover dat hij tegenzin in de trailer begon te krijgen. Naja, je hebt mijn oude trailer gezien (Angelique) en dat was een smal ding waarin hij niet wijdbeens kon gaan staan. Dat was het me allemaal niet waard en we hebben inmiddels een grotere trailer aangeschaft waarin hij zonder probleem wijdbeens kan gaan staan ---> Probleem helemaal opgelost en weer een gemakkelijk ladend paard!

groetjes, Pien