Ik las dit even, mijn paard was ook bang van alles. Als het gezichtsproblemen zijn zou ik niet aan de slag gaan, als het paard schrikt, kan hij je lelijk omver lopen. Ik wou je even een hart onder de riem steken, want ik heb er ook ervaring mee.
Elke dag moest ik aan de hand gaan stappen met mijn paard.
Stijf van de zenuwen liep hij met het hoofd in de lucht, bij het minste geluid gaf dat aanleiding tot boksalvo's. hij was bang van schaduw, vogeltjes die weg vlogen en alles had hij gezien die bewoog in de verte (o wee als hij iemand op een kilometer ver met een hond zag wandelen, dat had hij meteen gezien en gespannen volgde hij de bewegingen van die persoon). Ik zou met zo'n paard nooit de baan op gaan, ware het niet dat hij nu juist op harde bodem MOEST stappen door omstandigheden en dat opbouwen tot een uur per dag.
De eerste keren liep het goed fout, hij sloeg naar auto's die passeerden. Ik was doodsbang. Op een bepaald moment schrikt hij van mij die in een plas trapt en het volgende moment zie ik hoeven boven me passeren... Ik was zo bang nadat het paard op me had gesprongen dat ik vroeg aan iemand anders om te helpen, maar die had helaas geen tijd meer en ik moest het nu zelf oplossen, anders was m'n paard kapot.
Ik ben wel degelijk door een helletje gegaan, maar er was licht aan de tunnel. Elke dag bouwde ik op. We verlieten de stal (hij wou eerst niet mee en ik wachtte geduldig al zonder te forceren met een hele minieme druk op het touwhalster tot hij zijn voeten verzette, al duurde dat soms heel lang), ik ging een stukje, deed wat focus oefeningen gepaard met clickertraining en maakte van dat stuk deel van de baan ons territorium, waar hij zich veilig kon voelen. In plaats van een lange afstand te stappen, keerde ik heen en weer en creeërde vaste patronen. Ik deed hem een paar meter stappen en liet hem dan grazen op een aangegeven plekje. Ik clickerde hem van het gras af, want als ik hem aanvankelijk uit het gras haalde, begon hij te stijgeren en lelijk te doen ter plaatse (paard was zo verlekkerd op gras omdat hij de weide niet op kon helaas door kwetsuur).
Hij had snel door dat er nog wat lekkers te rapen viel als hij van dat gras af ging en gelukkig begon hij steeds keuriger mee te gaan terug de baan op.
Ik kreeg de tip om niet naar hem te kijken als hij ontplofte, maar er niet op te reageren en zelfzeker door te stappen, desnoods een circel maken.
Probleem waren nog de auto's. Telkens er een auto passeerde ging ik aan de kant wat gaan grazen, want ik wou niet dat hij een auto sloeg. Algauw had hij door dat een auto grazen betekende en was hij niet meer zo bang. Ik moet zeggen dat dit een lange periode geduurd heeft allemaal, ene keer beter dan andere keer, maar algauw passeerden er tractoren rakelings voorbij en keek hij niet op (wel zag ik aan z'n lijf dat hij nog erg gespannen was). Ik maakte dat als de camion passeerde, ik heel diep uitademde en aan niets probeerde te denken, want ja, ook ik moest de schrik onderdrukken van de tractor omdat ik wist dat hij er kon op reageren.
Ook gaf ik telkens op vaste plaatsen een beloning. Van punt A naar B krijgt hij telkens iets.
Elke dag een half uur tot een uur, maandenlang. Het loont, we kunnen steeds verder een nieuw stukje territorium inpalmen door de afstand van punt A naar B te verlengen, hij voelt zich steeds meer en meer op z'n gemak. auto's passeren nu rakelings langs ons, het doet hem niets meer. Hij is nog steeds op z'n hoede, maar briest en ontspant.Op baan kom je zodanig veel indrukken tegen, dat het de beste vorm van desensibilisatie is. Ik heb echter op een keer de fout gemaakt om de afstand te snel te vergroten (want steeds dat korte endje is soms wat saai) en toen zijn we terug erg in de problemen gekomen, paard was weer helemaal over z'n toeren, ook de dag erna herinnerde hij zich nog de stress van het nieuwe stuk.
Na die les die ik geleerd had, pakte ik alles heel voorzichtig weer aan zoals ik bezig was.Kleine beetjes verlengen, vaste patronen.
We hebben het op die manier gelukkig, samen overleefd. Dat scherpt een enorme band. Het paard oogt nu ook zelfzekerder en dankzij hem ben ik ook zekerder geworden. We hebben elkaar iets gegeven, ik heb enorme lessen geleerd.
Succes met je paardje!

frederick schreef op donderdag 12 april 2012, 23:13:


Super verhaal over een type paard dat normaal gesproken van hand tot hand gaat en eindigt bij de slager omdat maar zo weinig mensen een idee hebben hoe je dit aanpakt.
Blijf bij kleine stapjes die goed gaan, want je krijgt dus onmiddellijk de deksel op je neus als je denkt "ach, het zal wel gaan"
Het paard geeft de vorderingen aan, niet de trainer
Gefeliciteerd met je doorzettingsvermogen.

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

frederick schreef op donderdag 12 april 2012, 23:13:


Enorm mooi om te lezen vooral ook om het geduld dat je opgebracht hebt, zonder oordeel (misschien? :) ... over jezelf dat het te langzaam ging. Je hebt vast opmerkingen gekregen die geen steun waren ! CHAPEAU!
Myriam

ook van mij een compliment. Dit vergt geduld en vaak negeren van 'adviezen' van omstanders en in mijn ogen ben je heel sterk als je dat kunt.

Dank je dat je dit deelt! Goed hoor!
Groetjes Marlies

Myriam schreef op vrijdag 13 april 2012, 9:24:


Helemaal eens met de felicitaties

Heb alleen wel 1 vraag; hoe staat of stond je paard, Frederick? Want behalve angst, klinkt dat bokken en steigeren ook als opgekropte energie? Het allereerste wat ik met zo'n paard (ieder paard eigenlijk) zou doen is zorgen dat het met paardenvrienden happy in de weide staat, 24/7. Daarna trainen, zoals je beschrijft.

Knap dat je het hebt volgehouden trouwens, en niet bent gegaan voor de easy way (weg ermee)

--
Ilona

Van krachtvoer kan een paard aardig bodemschuw worden. Maar ook van een slecht passend zadel.

Christel Provaas schreef op vrijdag 13 april 2012, 18:00:


bodemschuw. Mooi woord. Kun je ook uitleggen wat het betekent want met Van Dale kom ik er niet....