Ja, mijn nichtje woont in België en ik in het uiterste noorden van Friesland, dus we zien elkaar niet zo vaak.
Haar moeder heeft vroeger wel gereden en weet wel wat van pony's, maar wel traditioneel, niet PN. Ook heeft hun buurman er wel wat verstand van.
Bedankt Juliette, ik ga eens kijken.
Myriam dat is een leuk idee, misschien voor later, ik wil haar nu graag eerst iets geven waar ze iets van kan leren. Ze is nog maar klein. Ze zat anderhalf jaar geleden voor het eerst op mijn pony Fleur en ze was verkocht.
Bedankt voor het meedenken
Groetjes Tali

Jeetje, wat erg... Heel veel sterkte gewenst.

Verschrikkelijk, Piet, veel sterkte.
Elk paard heeft recht op een staart

Een verhaal wat ik ook op Fb heb geschreven:
Hartelijk dank voor alle opbeurende woorden lieve vrienden, je staat er normaal niet bij stil dat zoveel mensen hem gekend hebben of anderszins meeleven met je.
Net nog een vreselijke klus gehad, want hij moest natuurlijk wel nog ff uit de wei he. Gelukkig daar ook weer hulp bij gehad... Voor de mensen die misschien niet goed snappen dat je zo aan een dier vastgenageld kunt zitten wil ik in het kort zijn levensverhaal vertellen.
Shy, zo heette hij toen, was een klein fotootje op marktplaats, een vosachtig ruintje van bijna 2 jaar woonachtig in Deventer, die ik móest hebben, waarom? geen idee. Alsof er hier geen paarden te koop zijn. Ik moest nog moeite doen want de eigenaresse wilde een brief van me waarin ik uitlegde wat ik met hem wilde doen en hoe ik hem zou houden. Mijn brief was blijkbaar overtuigend genoeg. De reis ging goed, braaf paardje leek het.
Spoedig bleek dat echter dat hij toch wel iets van een probleem had. Je kon hem niet aanraken met een touwtje, want dan was het dolle paniek....
Achteraf vertelde de eigenaar van zijn ongeluk en werd alles duidelijk. Dat is het moment dat ik alle traditionele trainingen achter me gelaten heb en we samen op ontdekkingsreis gegaan zijn.
Een reis die zeker 5 of 6 jaar geduurd heeft. Door hem ben ik clickertrainer geworden, heb ik geleerd af te zien van zo mogelijk elke vorm van dominantie en druk.
Op die manier is hij onder het zadel gekomen en bereden en schopte hij het tot demopaard.
Als hij niet een eeuwig probleem met de trailer had gehouden was hij dat nog geweest. Maar altijd zwetend thuiskomen na een reis was niet wat ik wilde voor mijn kameraad.
De laatste tijd liep hij met zijn baas Don in de wei en deden we voor de gein nog wat leuke dingen samen en heb ik hem nog wat meer truuks geleerd , zoals bv op een boomstronk staan met zijn achter en voorvoeten tegen elkaar als een olifant in het circus
Wist je dat hij prachtig kleuren kon onderscheiden... Groen hoort bij groern, zwart hoort bij zwart, maar ook uit een mengeling van rood steeds lichter rood kon aanwijzen? Een rij met dertig rechtopstaande stenen één voor één kon omflikkeren met zijn neus.. Of voorwerpen aanwijzen...borstel, hoofdstel, steen enz.
En ik zag ook altijd het plezier dat hij erin had en hoe graag hij zulke dingen deed.
Als ie zo'n bui had, dan begon hij gewoon zelf...
We hebben toen hij jong was uuuren gewandeld, als de ruimte er was liep hij gewoon los met me mee, soms dwars door het bos achter het vennepad en speelde ik verstoppertje met hem. Toen hij zes jaar was zijn we begonnen met zadelen en langzaamaan berijden - veel te laat volgens de 'kenners' want dan is je paard veel te sterk ... grijns. Toen was hij er klaar voor.
Tot rijden voor mezelf niet gezond meer was.
Dit paard heeft bij mij nooit een stal gezien - hij was er gek geworden- nooit een deken gehad, een wintervacht als een bruine beer, zijn hele leven op blote voeten gelopen, nooit een bit in gehad, altijd gras en super hooi gehad, nooit een dierenarts nodig gehad en bij mijn weten nooit ziek geweest en zó slim ....
Hoe tragisch is het dan dat mijn grote gabber maar amper 12 jaar geworden is....

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Een té kort, maar zeker wel krachtig leven, jullie hebben veel mee gemaakt, het klinkt als een bijzonder paard. Veel sterkte met je verlies.

Ik las het ook net op FB.

Inderdaad niet te vatten... 12 jaar, kerngezond en opeens is het over...
Héél veel sterkte Piet met het gemis van je grote vriend.
En een troostende aai voor je andere paard, want die moet z'n maatje nu ook missen.

Ans

Heel veel sterkte Piet!