Dat was een grapje uiteraard op de septic tank
Ik denk niet dat mijn buurman een rit van Nl naar Fr zelf wil gaan betalen voor een ouder paard, dat snap ik dan ook wel weer.

Wat ik niet snap is dat als ze een paar maanden stallingskosten uitspaard ze dit niet in de rit wil steken, zodat het paard een beter ofwel een leven krijgt.
En als het allemaal zo duur is met de kinderen moet je ze zeker geen paard geven?!
Sorry hoor Ans, kan niet echt respect opbrengen voor de manier van denken van de eigenaresse!
Vind het allemaal nogal krom, ze houdt hem tot het voorjaar en dan gaat hij naar de slacht, kan hij eerder weg wat dus geld uitspaard is het te duur, wat een onzin zeg!

Als er een oplossing komt en deze mevrouw kan helder denken is het paard altijd welkom!

Groetjes en Succes!!

Peter Donck schreef op donderdag 6 januari 2011, 12:11:


Fan van 'Dexter' Peter?

(Haha, ik anders wel )

Je krijgt er zelfs een ster voor

Aoife Berserik schreef op donderdag 6 januari 2011, 13:20:


Ja, das zeker te begrijpen.

Maar dat gaat hier een behoorlijk dure affaire worden, heb ik al in de gaten.
40 douanekosten, 70 péage en dan nog zo'n 200 euro benzine kosten?
Dan zit je al boven de 300 euro.

No way dat iemand dat gaat willen betalen
En ik heb dat ook niet zomaar rond slingeren.
(Alhoewel mijn zusje net zei, dat ze anders wel zin had in een weekendje Ardèche. )

Soit, komt tijd komt raad, zoals Sandra in een ander topic al zei...
Ik houd jullie op de hoogte.

Aoife Berserik schreef op woensdag 5 januari 2011, 18:55:


Ben het helemaal met je eens hoor. Menselijkerwijs gesproken blijven mijn paarden bij mij tot zij of ik omvallen.
Dat kan omdat het mijn vrienden en huisdieren zijn én ik het geld en de ruimte heb om dat mogelijk te maken.

Je schrijft "tegenwoordig"
ik vraag me echter af of dat vroeger ook zo was. Misschien had je vroeger inderdaad ook mensen die zich die luxe konden en wilden permitteren.
Maar hoeveel doorsnee mensen hadden vroeger een paard om daar af en toe zo eens een ritje mee te maken en ze dan op een stuk eigen grond te laten lopen tot ze van ouderdom overleden?
Mijn ouders niet, mijn grootouders al helemaal niet. Die mensen waren kleine boertjes met een gemengd bedrijf en elk dier wat niet al sowieso bestemd was om te slachten ging op een gegeven moment van onnut de pot in, of het moest een huisdier zijn ( en dan bedoel ik waakhond en schuurkatten) Dat ik vanaf mijn 5 a 6de op Belzen mocht leren paardrijden was in feite een ongehoorde luxe, die alleen maar mogelijk was omdat ze er toch stonden.
Als ik nu 18 jaar was, met een paard in de manege tegen tig honderd euro in de maand en ik bezag hem als een middel als een raceauto of terreinmotor, zoals nog hele volkstammen dressuur of westernchauffeurs doen, ipv een huisdier, ging ie als de kosten-baten analyse te nadelig voor mijn portemonnee zou uitpakken naar de slager.
Als ik die mentaliteit heb is het verklaarbaar dat er voor elk paard een ander is, dat ik hem verkoop als ie 2 keer lelijk naar me kijkt en zeker als ie dan ook nog eens niet hoog genoeg springt, niet braaf genoeg zich laat dressuur knevelen of niet meer mee kan omdat ie te oud is.
Wie kent niet de uitdrukking : "had ie maar geen paard moeten worden"?
Dat zegt alles denk ik.

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Hoi Piet,

Snap wat je bedoeld, helemaal.
Maar moet me toch even van het hart dat de mentaliteit van veel paardenhouders makkelijk is!
Als ik een paard heb (en die heb ik) die absoluut niet makkelijk is kijk ik naar mijn probleem en niet naar het "probleempaard'.
Ik heb ook heel wat obstakels moeten overwinnen met hem en nog steeds, zelfs de eigenaar van de manege in Nl zou hem wel even zadelmak maken en beleren en hij hield er na de eerste poging een hersenschudding aan over.
Een probleempaard ontstaat alleen door verkeerde handelingen van mensen, die niet snappen hoe het werkt.
Ik heb het wiel niet uitgevonden op dit gebied, maar ben gelukkig wel zover dat ik weet dat paarden spiegels zijn en als hij op mij reageerd dat dat te wijten is aan mijn manier van communicatie.

Ik geloof dan ook niet echt in een klik met een paard hebben omdat paarden dezelfde taal spreken.
Als je een goed dressuurpaard zoekt kijk je naar de kwaliteiten van zo'n dier.
En ik heb idd de luxe dat stalling mij niets kost omdat ze aan huis staan en 24/7 buiten lopen, daar staat wel tegenover dat als ik een paard zou willen en deze 23 uur p/d in een hok van 3,5 bij 3,5 zou moeten doorbrengen ik nooit aan een paard zou zijn begonnen.
Dat omdat ik dat gewoon geen paardwaardig leven vind.

Ik kan je dus niet vertellen hoe ik in die situatie zou reageren maar de slacht is geen optie, nooit!

Groetjes Aoife

Aoife Berserik schreef op donderdag 6 januari 2011, 19:23:


Over die laatste zin wil wat meer weten als het even mag.
Wat bedoel je hier exact mee?

Hoi

Daar bedoel ik mee dat als een paard idd lelijk naar je kijkt of bokt, je hem verkoopt omdat je er geen klik mee hebt, die term wordt wel erg snel gebruikt.
Kortom mensen die zichzelf niet onder de loep nemen en het paard overal de schuld van geven, de problemen die ze ondervinden onder het mom 'heb er geen klik mee'.

Ik kan je wel vertellen, dat als je er wel een klik mee hebt, je al van veel problemen (rij-technisch) verstoken blijft en die problemen die er nog wel zijn, geen probleem vormt.
Heb je geen klik, waarachtig blijft het dier niet lang.

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Nils Vellinga schreef op donderdag 6 januari 2011, 20:25:


Ok, daar kan ik me ook 200% in vinden

Je merkt het instante pede, met welk dier het 'klikt' en welk niet, net zoals je dat bij mensen aanvoelt. Een dier waar je niet direct een band mee voelt, zou je naar mijn inziens niet mogen kopen/adopteren tenzij het tijdelijk zou zijn (omdat hij minder verwaarloosd werd, mishandeld werd, ...) omdat je een andere goede thuis voor hem zou zoeken. Reden: hoe hard je je best ook doet, hij verdient veel veel beter. Hij verdient het nl. namelijk om in de bovenste schuif te liggen en zou niet zomaar tevreden moeten zijn met minder dan dat.
Toch zeker als je er ooit mee 'werken' wilt (eender wat voor 'werk').
Als je geen band met een dier hebt, zul je niet genoeg liefde en geduld voor hem kunnen opbregen.

Cindy Helms schreef op donderdag 6 januari 2011, 20:54:


die minder staat daar teveel in dit geval

Ans Jondral schreef op donderdag 6 januari 2011, 12:51:



Hij is in het voorjaar net 3 jaar, dan kan het toch nooit "goed" zijn om er dan vanaf de zomer op te gaan zitten/rijden?? Blijkbaar kan dat meisje niet op haar ouders terugvallen voor paardvriendelijk advies, wie moet het haar dan leren?

Ik vind het toch wel naief van die mensen hoor. Blijkbaar willen ze voor het oude paard geen ene cent meer uitgeven. Dat is heel wat anders dan in zijn basisbehoeftes te voorzien zoals voer/stalling. Dit is een instelling, een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn idee, waarvan dit oude paard de dupe wordt. Wat gebeurd er als het jonge paard ook niet goed blijkt te zijn? Wordt deze dan ook gewoon ingeruild voor een nieuwe?

Ik vind het goed van je dat je het zo positief wilt benaderen vanuit de kant van de eigenaren :-)maar gezien hetgeen wat er geschreven is vind ik dat ze hun oude paard afdanken . Maar ieder zijn mening Jij ziet het natuurlijk allemaal van dichtbij, en ik kan alleen afgaan op wat er geschreven is . Ik hoop alleen echt dat er voor het oude paard een goed thuis op zijn pad komt waar hij de rest van zijn leven mag blijven.

Groetjes Jolanda

Aoife Berserik schreef op donderdag 6 januari 2011, 20:05:


naar mijn inziens:
als mensen zich al storen aan een individu, in dit geval een paard, omdat hij zuur is of omdat hij wel eens tekenen van verzet vertoont (meestal een uiting van lichamelijke problemen, eerder dan van mentale ... maar dat weet het gros niet) ... dan is er inderdaad geen sprake van een klik! En dan is paardmans beter af bij iemand die wat verder dan zijn neus lang is, kijkt

Cindy Helms schreef op donderdag 6 januari 2011, 20:54:


Daar ben ik het niet helemaal mee eens Cindy.
Als ik bijvoorbeeld zelf aan mijn Puzzle denk.
Ik was echt wel gek op die pony. Stapelverliefd geworden op een foto.
Nog verliefder als ik hem in levende lijve zag.
En elke dag opnieuw als ik hem op mijn weide zag staan, all over again.
Van karakter eigenlijk leuker dan Tempête, fijner om te trainen, meer respons, mooier ook en expressiever,...
Zeker toen hij jonger was, heb ik er echt wel met momenten van genoten om hem dingen te leren. Instant resultaat en soms echt wel kicken om te merken dat je hem op 10 minuten van angst naar totaal vertrouwen kon krijgen. Opleren ook, opstappen en wegrijden.
En het was nog wederzijds ook. Hij liet zich alleen vangen en aanraken door mij en mijn zusje. Naar iedereen die hij niet kent of die hij niet leuk vindt wantrouwig. En als hij ons zag: oortjes omhoog en hinnik "Baasje!!!!!"
Behoorlijk onpraktisch zo'n eenkennige pony, maar stiekem ook héél leuk.
En toch, geen pony voor mij.
En na bijna 4 jaar heeft hij nu een nieuw baasje.

Tempête daarentegen, heb ik 2 jaar oorlog mee gehad.
Ik kon haar achter het behang plakken, meer dan 1 keer per week.
Ik ben bont en blauw geweest door dat paard, met krukken mogen rond huppelen, als voetmat gebruikt (letterlijk), 6 maanden achter een touwtje gesleept toen mevrouw boxrust had en moest stappen, meer dan eens de grond van dichtbij mogen bekijken, etc... Je kreeg daar niks van terug. Niet bijzonder aanhankelijk, ook niet mooi ofzo.
En ik vind haar nog steeds niet het meeste aimabele paard.
Hey, maar wel mijn paard!
En ik ben voor haar ook wel haar baasje, geloof ik. Ik denk toch, dat ze wel weet dat ze bij mij hoort. Maar t'is nou niet dat ze dat laat merken zoals Puzzle.

Met de rest van je post ben ik het trouwens wel eens.
Puzzle lag niet echt in mijn bovenste schuif. Hij moest het afleggen tegen Pête en dat vond ik hoe langer hoe zieliger voor hem.

Ans Jondral schreef op donderdag 6 januari 2011, 21:25:


Nou, dan ben jij het stiekem wel met me eens, Ans, alleen dringt het nog niet helemaal tot je door, denk ik