Marianne Gomes schreef :

Ik denk dat jij boosheid verwart met opgewondenheid.

Groet, pien

Monique Meijer schreef op maandag 20 december 2010, 11:30:

Ja spoorzoeken kan inderdaad erg makkelijk over gaan in eten. Ze mogen het hier dan ook alleen op een grind/zandpad of op het asfalt. Op gras eten ze het liever dan dat er in gesnuffeld wordt. Tijdens de vorige rit door de sneeuw heeft m'n angloarab de hele weg met z'n centenbakkie sneeuw op lopen scheppen. Ik had de hele rit een hoofdloos paard. En hij ijspegels aan z'n snorharen.

Martina schreef op maandag 20 december 2010, 12:04:




Op het asfalt laten snuffelen is ook geen kunst aan!

Nou ja, bij Lily wel, die is zelfs in mos tussen de tegels en in het kleinste takje geinteresseerd....

Monique

Monique Meijer schreef op maandag 20 december 2010, 12:18:


Als ik íéts van een paard irritant vind he.....
Is dus voor mij een reden om nooit toe te staan dat de paarden onder het zadel of aan een halstertouw gaan lopen snuffelen/stofzuigen/eten/mest ruiken. Dan zit je de hele tijd op een paard zonder nek en hoofd die zijn eigen ding gaat lopen doen. Ik vind dat een uiting van schijt aan de ruiter hebben. Er zijn op die manier ook al diverse teugels gesneuveld door toedoen van onoplettende lessers doordat het paard erop trapte. Tuurlijk kun je het paard niet de schuld geven (hij heeft groot gelijk dattie het probeert) en is het de rijder die dit toestaat, maar je moet een grens trekken.

Groet, Pien

Ik niet, ze mogen met hun neus over de grond lopen zo lang ze doorlopen in de versnelling die we aangeven. Je zet natuurlijk een kader. Er wordt nooit in de struiken gedoken of gegeten zonder dat daarvoor het commando wordt gegeven. De stem is voldoende om een eetintentie tegen te houden. Onze teugels zijn precies zo lang dat ze er niet op kunnen gaan staan.

Martina schreef op maandag 20 december 2010, 12:58:


Bij Lily schakelt de vraatzucht nog te vaak de rest van het verstand uit, vandaar blijf ik liever nog voorkomen. Misschien kan ik haar nooit bepaalde vrijheden toestaan, misschien ook wel. We zien wel hoe het uitpakt. Mijn vorige paard was een heel ander type. Ze wist heel goed wanneer ze aan het werk was, maar ik had ook zoveel controle over haar dat ik bepaalde dingen kon toestaan en haar heel gemakkelijk weer kon terugnemen. Bij haar zette ik ook een duidelijk kader en dat ging prima.

Monique

Wie dat een paar keer gebeurd moet toch de koeken bij de koffie betalen Pien?
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Piet schreef op maandag 20 december 2010, 15:49:


Jaja, klopt nog steeds: als een rijder een van de lespaarden onderweg meer dan drie keer laat eten moet hij/zij de keer daarop een pak koekjes meenemen.

Vroeger kon ik me er mateloos aan storen als een paard ging lopen snacken in de berm, dan zat ik zo'n persoon aan te moedigen het niet te laten gebeuren, waarschuwen enzo. Tegenwoordig zeg ik het één keer voordat we op pad gaan en daarna laat ik het ook los, dan denk ik: 'ach, heeft die (Stef natuurlijk meestal) een uur lang de tijd van z'n leven'. Zo'n paard weet drommels goed wie er op z'n rug zit en bijwie-ie zoiets niet moet proberen. Moet de rijder maar beter opletten, toch?!
Zolang het paard het cverschil maar weet vind ik het tegenwoordig voldoende.

Groet, Pien