Ans Jondral schreef op zaterdag 18 december 2010, 20:24:


En dat zou MIJN enige voorwaarde zijn. Of zich dat dan handhaaft, moeten we verder op ons gevoel vertrouwen.

Als jij daar een goed gevoel bij hebt, komen jullie er vast wel uit.

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Vannochtend heel vroeg begon Maya te hinniken in de tuin dus ik natuurlijk mijn bed uit en kijken. Ik hoorde dus een bel zoals de gypsy paarden die dragen en denk we hebben Visite.

Geen hoefstapjes dicht bij ons in de sneeuw wel hele mooie, beslagen, hoefstapjes op het pad. Met een soort antislip stuk, dit zijn werkpaarden die moeten het bos in om hout te halen. Bergje op, bergje af. In de sneeuw zag ik ook dat het paard braaf weer opgehaald was.

Vanochtend met Maya aan de wandel en we komen dus inderdaad een dikke, zeer gezond uitziende baal mest tegen, dus wat doet mevrouwtje ... Ze gaat er aan staan ruiken, briesen als een gek, met haar poot loswerken weer ruiken. Loopt weer met me mee, wil absoluut weer terug en weer ruiken en weer briesen ...

Deze gypsy paarden hebben verleden jaar in ons dorp gewoond , maar wonen nu met de houthakkers in het bos en lopen vaak gewoon los. Dus deze was 3 km op stap gegaan. De vader van Miro (nu 20 maanden) en van haar veulentje (nu salam) waren ook van een Gypsy Paard uitje.

Heeft iemand ervaring met paarden en ruiken, herkent ze de geur van een paard waar ze niet zo gek op is. Als Miro en Typhoon geweest zijn dan ruikt ze wel aan hun mest en graast dan gewoon weer door... deze reaktie van briesen en boos zijn had ik, als totale leek, natuurlijk nog nooit gezien..!

Doen paarden ook aan ruiken en spoorzoeken zoals hondjes???

Groetjes Marianne

Ik heb voor m'n grote Gelder extra lange teugels gekocht omdat hij graag spoorzoekt. In stap of in draf gaat ie soms hele stukken met z'n neus over de grond. Met de lange teugels kan ik gewoon rechtop blijven zitten. Daarvoor moet het een raar gezicht zijn geweest voor de buurt. Paard in draf over het asfalt, neus over de grond, met ruiter voorover hahaha. Die van mij doen zeker aan "spoorzoeken" Als je ze hun gang laat gaan al helemaal. Elke hoop, hoe oud dan ook, moet onderzocht worden.

Martina schreef op maandag 20 december 2010, 11:07:


Mijn vorige paard liet ik wel spoorzoeken, Lily (nog) niet. Dat komt niet goed, daarvoor houdt Lily teveel van eten. Zodra haar hoofd aan de grond is, ben je bijna een kraan nodig om dat hoofd weer omhoog te krijgen. Voorkomen is hier beter, er moet momenteel nog een kleine begrenzing op, zodat ze weet dat ik niet zit te slapen. Er wordt pas gegeten als we NIET meer aan het "werk" zijn. Aan het "werk" zijn we zodra Lily haar sidepull aan heeft.

Toen ik haar net had, was ze in staat ineens de bosjes in te duiken. Dat mocht schijnbaar bij de vorige eigenaar. Met het paard van een kennis in gedachten, heb ik daar snel een stokje voor gestoken. Dit paard dook regelmatig ineens in de bosjes om er na een paar meter kauwend weer uit te komen. De mopperende ruiter op de rug die zich van allerlei insecten en blaadjes probeerde te ontdoen was ronduit hilarisch om te zien. maar zover wilde ik het eigenlijk niet laten komen.

Monique

Marianne Gomes schreef :

Ik denk dat jij boosheid verwart met opgewondenheid.

Groet, pien

Monique Meijer schreef op maandag 20 december 2010, 11:30:

Ja spoorzoeken kan inderdaad erg makkelijk over gaan in eten. Ze mogen het hier dan ook alleen op een grind/zandpad of op het asfalt. Op gras eten ze het liever dan dat er in gesnuffeld wordt. Tijdens de vorige rit door de sneeuw heeft m'n angloarab de hele weg met z'n centenbakkie sneeuw op lopen scheppen. Ik had de hele rit een hoofdloos paard. En hij ijspegels aan z'n snorharen.

Martina schreef op maandag 20 december 2010, 12:04:




Op het asfalt laten snuffelen is ook geen kunst aan!

Nou ja, bij Lily wel, die is zelfs in mos tussen de tegels en in het kleinste takje geinteresseerd....

Monique

Monique Meijer schreef op maandag 20 december 2010, 12:18:


Als ik íéts van een paard irritant vind he.....
Is dus voor mij een reden om nooit toe te staan dat de paarden onder het zadel of aan een halstertouw gaan lopen snuffelen/stofzuigen/eten/mest ruiken. Dan zit je de hele tijd op een paard zonder nek en hoofd die zijn eigen ding gaat lopen doen. Ik vind dat een uiting van schijt aan de ruiter hebben. Er zijn op die manier ook al diverse teugels gesneuveld door toedoen van onoplettende lessers doordat het paard erop trapte. Tuurlijk kun je het paard niet de schuld geven (hij heeft groot gelijk dattie het probeert) en is het de rijder die dit toestaat, maar je moet een grens trekken.

Groet, Pien

Ik niet, ze mogen met hun neus over de grond lopen zo lang ze doorlopen in de versnelling die we aangeven. Je zet natuurlijk een kader. Er wordt nooit in de struiken gedoken of gegeten zonder dat daarvoor het commando wordt gegeven. De stem is voldoende om een eetintentie tegen te houden. Onze teugels zijn precies zo lang dat ze er niet op kunnen gaan staan.

Martina schreef op maandag 20 december 2010, 12:58:


Bij Lily schakelt de vraatzucht nog te vaak de rest van het verstand uit, vandaar blijf ik liever nog voorkomen. Misschien kan ik haar nooit bepaalde vrijheden toestaan, misschien ook wel. We zien wel hoe het uitpakt. Mijn vorige paard was een heel ander type. Ze wist heel goed wanneer ze aan het werk was, maar ik had ook zoveel controle over haar dat ik bepaalde dingen kon toestaan en haar heel gemakkelijk weer kon terugnemen. Bij haar zette ik ook een duidelijk kader en dat ging prima.

Monique

Wie dat een paar keer gebeurd moet toch de koeken bij de koffie betalen Pien?
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Piet schreef op maandag 20 december 2010, 15:49:


Jaja, klopt nog steeds: als een rijder een van de lespaarden onderweg meer dan drie keer laat eten moet hij/zij de keer daarop een pak koekjes meenemen.

Vroeger kon ik me er mateloos aan storen als een paard ging lopen snacken in de berm, dan zat ik zo'n persoon aan te moedigen het niet te laten gebeuren, waarschuwen enzo. Tegenwoordig zeg ik het één keer voordat we op pad gaan en daarna laat ik het ook los, dan denk ik: 'ach, heeft die (Stef natuurlijk meestal) een uur lang de tijd van z'n leven'. Zo'n paard weet drommels goed wie er op z'n rug zit en bijwie-ie zoiets niet moet proberen. Moet de rijder maar beter opletten, toch?!
Zolang het paard het cverschil maar weet vind ik het tegenwoordig voldoende.

Groet, Pien