Karen Koomans schreef op zaterdag 16 januari 2010, 22:44:


Als kind was ik helemaal gek van dieren. Helaas was mijn vader zwaar astmatisch en was dierenhouden praktisch onmogelijk. Op een gegeven moment kreeg ik van Sinterklaas een dwergkonijntje. Ik voelde me zo rijk. Dat Sinterklaas niet bestond, daar was ik altijd al van overtuigd, dat was gewoon een verklede meneer, maar op de een of andere manier bestond het paard van Sinterklaas voor mij wel en die kreeg altijd een wortel in mijn rubber laars, want in mijn schoen paste geen grote wortel.

Mijn grote wens, een grote harige hond is nooit in vervulling gegaan. Ik heb een keer als kind een grote harige zwarte hond gevonden; hij was uit een auto gesmeten. Ik heb hem aan een oor gepakt en gevraagd met me mee te gaan. De hond was bijna net zo groot als ik, maar ging gewillig mee, er was een enorme klik, het was zo vanzelfsprekend. Mijn moeder kreeg bijna een hartstilstand toen ze hem zag. Na mijn vraag of ik hem mocht houden volgde bijna de tweede hartstilstand. Hij moest helaas naar het asiel, ik moest hem in de auto zetten omdat niemand bij hem in de buurt kon komen. Ik was wekenlang ontroostbaar en had toen maandenlang een ingebeelde hond.

Heel wat kinderen in mijn klas op de lagere school zaten op paardrijden. Maar dat zat er voor mij niet in, mijn ouders konden geen lessen betalen. Toen ik met een tekenwedstrijd 10 rijlessen won, was ik zo gelukkig, ik zweefde gewoon. Eindelijk mocht ik ook eens die prachtig mooie dieren aanraken, borstelen en er ook nog op rijden en niet alleen aan de kant staan smachten en slechts de paardegeur in het voorbijgaan opsnuiven.

De lessen waren een vreselijke teleurstelling: ik kreeg een zweep in handen gedrukt en moest ze slaan als ze niet luisterden. Deed ik het niet, dan deed de instructeur het voor me. De 10 lessen heb ik volgehouden, zonder te slaan, met heel veel tranen omdat het afzadelen en even borstelen zo belangrijk voor me was.

Toen jaren later een schoolvriendin een paard kreeg, ben ik weer een beetje met rijden begonnen. Toen zij stopte ging ik door. Ik was inmiddels kind aan huis bij een manege in de buurt en huurde steeds hetzelfde paard op de manege als mijn zakgeld het toeliet: Ivanka, een magere donkerbruine merrie met vieze stinkhoeven. Goed rijden kon ik niet, maar het paste gewoon. Ze is verkocht toen de manege failliet ging. Ik kon haar niet kopen. Verschrikkelijk. Ik hoop zo dat ze goed terecht gekomen is.

Toen kwamen jaren van studie. Pas toen ik een vaste baan had durfde ik de stap aan en kocht ik Indy.

Wat mij in paarden aantrekt is grenzenloze vertrouwen wat zo'n groot dier in je heeft, en wat zo vaak beschaamd wordt door diverse personen.

Samen op pad, samen vrij zijn.

Monique

Ik ben begonnen met paardrijden toen ik -1 jaar was, dus als foetus reed ik al paard toen ik nog in m'n moeder zat hihi.
Toen ik peuter was en ooit eens paarden zijn tegengekomen in de Duinen, was ik doodsbang van die grote dieren die zo op me afgegalopeerd kwamen.
Op een leeftijd van zeven jaar gingen we altijd mee naar m'n moeder haar werk en zonder dat ze het wist gingen we in de weide spelen met die paarden, die achter haar werk lag.
Toen de eigenaar dit zei tegen m'n moeder was ze erg boos op ons. Hij zei haar dat dat ene paard niet kon pakken en wij zaten er op (natuurlijk mijn jongere zusje in het gat steken en een vriendinnetje en ik hielden het paard vast. De papa van m'n vriendinnetje had zelf een bit gemaakt (ai, dus niet bitloos), maar we trokken er niet aan. Dat paardje kreeg kilo's wortels van ons en waarschijnlijk is hij nooit zadelmak geweest, maar toch liet hij m'n zusje toe op z'n rug.
Nadien, toen m'n moeder werkte, gingen we stiekem naar het Wilgenhof en namen les met geld die we verdiend hadden door 'klevertjes' plakkertjes te verkopen van deur tot deur. Dat deden we vooral als het regende, omdat de mensen dan meer medelijden hadden met ons .

Op een leeftijd van 11 jaar had ik m'n eerste ponieke, Alba'tje (had ik zo genoemd omdat hij wit was), gekocht van een slachter. Wij hebben echt fantastische tijden beleefd met onze pony's en vriendinnen. Misschien daarom dat ik nog altijd gek ben van ponies en niet zo van grote paarden.
Vroeger was ik wel een waaghals. Als er pony's toekwamen die de slachter had gekocht, dan probeerden we ze in de weide, in de hoop dat ze bereidbaar waren en we ze konden redden van de slacht. Zo is ook Lauretje bij ons gekomen die m'n opa voor ons gekocht had, een welchke die dan voor m'n zus was.
Wij leerden ze op, maar de slachter profiteerde dan van onze emoties door veel geld te vragen voor de pony's.

Karen Koomans schreef op zaterdag 16 januari 2010, 22:44:


interessante vraag om effe bij stil te staan

ik ben kort door te bocht gegaan door te veralgemenen dat alle honden een grotere will to please zouden hebben dan alle paarden
natuurlijk zijn er aan beide kanten uitzonderingen
en ik volg je als je zegt dat er misschien in principe geen verschil is als de baasjes maar genoeg kennis hebben en juist weten te motiveren
en dat ze het niet voor onze schoon ogen doen, maar voor waarmee we hen (honden of paarden) weten te motiveren, lijkt ook klaar

wat bedoel ik met will to please?
moeilijk om te verwoorden....
"ze zijn makkelijker bereid te werken voor AANDACHT van hun baasjes"

paarden confronteren je meer dan honden met hoe je in je schoenen staat, wat je uitstraalt en hoe je je gedraagt
onduidelijkheid, twijfel, incongruent zijn, inconsequentie worden veel meer uitvergroot

wolven zijn jagers, voedsel is waarvoor ze werken, daarvoor moeten ze jagen en dus met mekaar in interactie gaan, samenwerken
honden zijn te motiveren door: eten (prooi) en spel (jacht) en aandacht (interactie)

wilde paarden eten gras, daarvoor hebben ze nodig: rust en veiligheid
paarden zijn te motiveren door: eten, rust, veiligheid

dus
ik denk dat een mens die zou vertrekken van nul, niets kent, makkelijker kan leren een hond te motiveren dan een paard
aandacht, een spelletje, een snoepje...
een hond is klein dus trainingsfouten worden minder uitvergroot dan bij paarden

paard: ook te motiveren voor eten maar is veel meer een voorwaarde aan verbonden: je moet eerst zelf stevig in je schoenen staan, congruent zijn, duidelijk en consequent zijn, veiligheid uitstralen
bij honden ook nodig, maar trainingsfouten bij paarden worden veel meer uitvergroot

vergelijk: een opdringerig, bedelend paard tgr een bedelende hond, als wafke trekt aan de lits, hou je hem gewoon tegen, paard sleept je mee

zoiets...?

nog meningen?

is interessant om over te brainstormen

Piet schreef op zondag 17 januari 2010, 9:56:


En ik maar denken dat die kennis pas eind 20e eeuw was gekomen, blijkt het al 100 jaar geleden was "ontdekt"
Bijzonder eigenlijk dat Dr.Ludlow al mijlen verbeteringen zag (tot 100% genezing?), puur op het houden in gezonde open lucht en licht.
Doet me denken aan mijn Duitse ervaringen, waar de dieren allemaal (en alleen maar) in open stalling worden gehouden.

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not
be injured by the cold

Ellen2 schreef op zondag 17 januari 2010, 18:50:



Euh ???
Sorry kontni late Vind je Ellen ? IK vind dat zowel een hond als paard op hetzelfde niveau staan hoor .Honden worden ook al véél langer therapeutisch gebruikt dan paarden toch ? Waar om gaat de ene hond tegen iemand grommen en vervolgens de andere kwispelstaartend begroeten ? Als je bij honden onduidelijk bent krijg je verwarring en bijgevolg ongehoorzaamheid,

idem dito bij paarden .

Ga je aggressief te keer ? Kan het 2 kanten uit : Ofwel krijg je angstrespons of je krijgt agressiviteit terug,

idem dito bij paarden .

Ben je onzeker van jezelf ga je ofwel genegeert of gedomineerd worden ,

idem dito bij paarden !!

Dus WAAR zat nu net dat verschil


Goh ,kweet ni ,kranten staan vol van Kindjes die in hun gezicht (en erger) gebeten werden door "man's best friend" . In verhouding waarschijnlijk méér dan ongevallen met paarden !!

IK denk dat het vergrootglas (in paarden/relationeel/therapeutisch verband dus hé !!!) enkel tussen de mensen hun oren zit , er geen enkel verschil is naar andere huisdieren toe . De markt op therap/fysisch paardengebied zo opengetrokken word als een héél groot smeerbaar tapijten (zie urbanus voor uitleg) .En er allerlei obscure dingen en gevoelens worden bijgesleurd dat we binnenkort Inch Allah met zen allen moeten scanderen als er een veulen word geboren en te samen ter communie trekken in een mooie lange rij naar het altaar ,zijnde de slachtbank
Mijn mening ? Zet het paard niet op een pied de stal waar hij niet achter vraagt het is een dier zoals al de anderen .Het is niet iedereen gegeven om met dieren om te gaan maar smeer daar dan geen emo en andere hocuspocus rond . Word gewoon zo goed als mogelijk in de omgang met deze dieren , geef ze een fijn leven ,werk/leef ermee op het hoogst mogelijk niveau en automatisch ga je als persoon rijker worden (das het enige emotionele aspect dat IK eraan verbind) je word gewoon een beter mens Hierdoor zal elk dier waar je mee werkt op een hogere aaibaarheidsschaal komen te staan in de omgang (rijden ivm paarden ) en ga je de reactie opwekken dat er mischien IETS méér is ???
Dat is er echter niet ! Het is gewoon basis communicatie tussen species hoe hoger de verfijningsgraad hoe groter de verwondering /verbazing en vlak daarachter komt het ongrijpbare .Vanaf het ongrijpbare zit je echter in een grote grijze vlakte waar iedereen met onzichtbare carrotsticks staat te zwaaien en beweren dat alleen ZIJ de savvy hebben
Down to earth is voor 99,99% van de paardeneigenaars al méér dan moeilijk genoeg !! Tis niet voor niks dat NH bijna altijd in één adem word genoemd met hoog zweefteefgehalte door de tradi's . Ze hebben daar wel een punt hoor .
Denk dat ik morgen lessen op muskusossen ga geven

Nils Vellinga schreef op zondag 17 januari 2010, 19:15:


" Science in the stable : or, How a horse can be kept in perfect health and be used without shoes, in harness or under the saddle, with the reasons why (1894) "

Dit zegt denk ik al heel veel.. Ben super nieuwsgierig nu!
Grrr die examens ook.. Pas over 2 weken mag ik ernaar kijken..

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:


Ik ben zoals ze het hier zeggen bijna op een paard geboren. Het zit een beetje in de familie die paardenmicrobe. Grootouders boerden met paarden/ossen enzo verder
Voor mij gene voetbal of zwemmen in de vrije tijd wel een slaapke doen op mijn ponieke zijne rug (los in de wei) en mijn ouders maar zoeken waar ik zat.
Het houden van paarden/pony's was bij ons al redelijk PN, hoewel een bit wel gebruikt werd.