e m kraak schreef op zaterdag 16 januari 2010, 18:23:


Het spijt mij te horen dat Tina dood is. Je bent zelf niet de meest empathische, maar empathie met jou is hier wel op zijn plaats.

Voor wat betreft de wederzijdse band.
Wat ik nooit heb kunnen verklaren in mijn verhouding met Opal is het volgende.
Voordat ik het geld overhandigde waarmee ik haar mijn kon noemen, reed en verzorgde ik haar al jaren. Ik was de enige die haar reed en verzorgde, iedereen was bang om zelfs maar in haar buurt te komen. In die tijd ging ik nog regelmatig naar Nederland, ze was er aan gewend dat ik er af en toe een weekje niet was.
De eerste keer dat ik weg was geweest, nadat de aankoopsom voor haar was overhandigd, kwam ik 's ochtends op stal, (ze stond toen 's nachts nog op stal), ik was de eerste en voerde alle paarden, om te beginnen natuurlijk mijn Opal. Ze was zo blij me te zien, ze stond te trappelvoeten, raakte haar eten niet aan, kon alleen maar trappelen en welkomst geluidjes maken. Ook nadat ik de andere paarden gevoerd had, was ze nog niet bijgekomen van het blijde weerzien, ze bleef trappelvoeten en knorren.

Toeval? Kan niet anders. Of straalde ik een ander gevoel naar haar uit? Ik weet er zelf geen verklaring voor. Ze heeft dit nooit weer gedaan.

Piet schreef op zaterdag 16 januari 2010, 16:22:


Waarom paarden? Zou het in de genen kunnen zitten???
Ik ben er een beetje mee opgegroeid. Mijn vader was melkboer in Vlaardingen en reed zijn wijk met paard en wagen. Ik mocht als klein kind mee om het paard naar de wei te brengen. Het paard moest 6 dagen in de week werken en vaak op de zondag ook nog met mijn vader op zijn rug een sprongetje wagen. Toen kwam de elektrische wagen en het paard werd verkocht. Maar ja, mijn vader kon gewoon niet zonder paard door het leven, en toen ik 13 was, kocht hij bij het scheiden van de paardenmarkt een pony. Dat was mijn eerste pony, High-Gray. Ze was een soort welsh-cobtype. Er werd nooit sentimenteel gedaan, groeide je uit de pony of klikte het niet, dan kwam er dus een grotere of een andere. Zo simpel was het toen. Zo ging dat ook bij mijn vrienden en vriendinnetjes op de ponyclub en eerlijk gezegd kan ik me geen dramatische toestanden daarover herinneren. Ik heb nog wel hele fijne herinneringen aan verschillende ponies.

Ik ben een poosje paardloos geweest vanwege studie, maar zodra de situatie het toeliet kwam er dus weer een paard. Toen weer even zonder paard vanwege de geboorte van kinderen, maar binnen de kortste keren een kleine shet, natuurlijk van opa voor zijn kleindochter. Gewoon om gezellig mee te wandelen naast de kinderwagen. En voor mij een poosje later weer een paard.

Mijn houding ten opzichte van paarden is wel erg veranderd de afgelopen 15 jaar. Toendertijd was mijn eigenbelang het grootste (paard werd gewoon verkocht aan een handelaar als ik in een situatie zat waarin ik me geen paard kon veroorloven, dacht daar verder ook helemaal niet over na), nu staat het belang voor mijn paarden voorop, tot in het extreme toe als dat nodig is.

Dat heeft vooral te maken met het feit dat ik ze bij huis had en ik dus veel beter naar de aard/het wezen paard kon kijken. De band werd daardoor veel en veel sterker. Ik ontmoette ook mensen die anders met paarden omgingen, die me aan het denken zetten over een aantal zaken. Die me ook echt leerden kijken. De zekerheden (over rijden/omgaan met/verzorging enz.) die ik had, zijn verdwenen en ik vind het nog steeds een prachtige ontdekkingsreis om meer aan te sluiten bij de aard van het paard. Dat komt er dus vooral op neer dat ik meer moet leren.

Dus waarom paarden? Gedeeltelijk meegekregen van huisuit en verder het geluk gehad om ze écht te leren kennen en nog steeds nieuwe dingen te ontdekken.
En dan kan je eigenlijk gewoon niet meer zonder is mijn ervaring.

Tineke

Koen Theys schreef op zaterdag 16 januari 2010, 18:13:


"het" antwoord op deze vraag bestaat denk ik niet, is voor iedereen anders, maar denk wel dat er een aantal gemeenschappelijke of vaak voorkomende elementen kunnen teruggevonden worden


inderdaad,
was benieuwd naar de jouwe

grtjs
ellen

marjolijn schreef op vrijdag 15 januari 2010, 23:08:


welk forum?

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:


Deze vraag heb ik mij ook al vaak gesteld.

Volgens mijn moeder was het er al van toen ik nog een zeer klein uppie was, dat nauwelijks fatsoenlijk kon praten of lopen.
Mijn eerste herinnering is dat ik zo'n trapwagentje had in de vorm van een koetsje en een paardje ervoor. Ik ben met één wiel in een garageputspleet (ik weet niet hoe ik het anders moet noeman) terecht gekomen... de as was gebroken en het koetsje kon niet meer gerepareerd worden. Ontroostbaar was ik...

Bij Sinterklaas werd er steevast én een wortel én een klontje suiker én een appel bij op het bord gelegd... Dat was veel belangrijker dan de brief of de versnaperingen voor sint en piet.

Als lagere schoolkind kwam er thuis een zwerfhondje aangelopen. Na zeer veel zeveren en zagen (en het hondje kwam telkens ook terug) mocht ik hem houden. Hij had een rotkarakter (maar daar heb ik zelf nooit last van gehad) en is bijna 17 jaar bij ons geweest (hij stierf toen ik 23 was). 't Was geen paard, maar had toch ook al 4 poten...

Als tiener stond er in de straat een paard waar niet echt naar omgekeken werd (geen verwaarlozing of zo, er werd gewoon niks mee gedaan, het was een paard dat naar het schijnt niks wilde doen, maar ook daar heb ik nooit wat van gemerkt). We werden beste vriendjes, emmers en emmers eikels ik heb voor hem verzameld, al het wortelkruid uit de tuin kreeg hij ook (wist ik veel , daarover stond niks vermeld in al mijn boekjes die ik over paarden had). Ik had geen flauw idee wat je met een paard meer kon doen dan erop rijden, maar ik heb uren gewoon aan de draad gestaan en hem geaaid. Ma wist me steeds te vinden.
Als ik er met de fiets passeerde riep ik naar hem en hij riep altijd terug.
Op een dag was hij weg, "verkocht" zei de eigenaar, het zal wel het slachthuis geweest zijn, besef ik nu.
Ik ben er weken ellendig van geweest.

Uiteraard hing mijn kamer vol met paardenposters (naast leeuwen, tijgers, wolven, luipaarden en een mooie zonsondergang)...

Op mijn 17de heb ik een paardenkamp voor beginners mogen volgen (ging enkel om rijden), nadien mocht ik nog 1 keer per week een uurtje les gaan volgen.
Ik had van 2u op voorhand diarree en stress tot de 10de macht. Soms wilde ik niet gaan uit angst. Uiteraard niet voor de paarden, voor een deel wél van de lesgeefster die ik erg akelig vond, en ik wilde het zo goed doen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Eens ik op het paard zat was het volledig en compleet over.
Ik weet nog altijd niet waar dat gevoel vandaan kwam.

Toen viel pa zonder werk en er was geen geld meer voor lessen. Ik heb ooit wel gevraagd om een eigen paard, maar was realistisch genoeg om te beseffen dat er wel de nodige tijd en geld inkruipt.

Mijn huidige echtgenoot heeft me in het eerste jaar dat we elkaar kenden een rijles cadeau gedaan voor mijn verjaardag (gewoon op een papierke geschreven). Die stress kwam onmiddellijk terug. We hebben het nooit gedaan tot ik voor mijn vrijgezellenavond 2 lessen cadeau kreeg van mijn vriendinnen... Op te nemen in de eerste week van ons huwelijk. Ik had nog steeds mijn tok en laarzen. In het huis dat we kochten lag een zweepje...

We zijn geweest en niet meer gestopt. In het begin nog steeds die stress (vraag me niet waarvoor, want... geen akelige lesgeefster meer), maar die verdween na enkele lessen.
2 jaar later kochten we onze Nexor (ma en pa keken er echt niet van op...). Toen de beslissing definitief was heb ik 3 nachten geen oog dicht gedaan... Help! Ga ik dat wel kunnen? Zo helemaal zelf voor een écht paard zorgen?

Nog eens 2 jaar later kwam Pavana. Bijna 5 maanden heeft die kennis gezeurd dat wij haar zouden kopen. Help een 2de paard! En dan nog zo'n groot en sterk beest. Maar ze heeft een vriendelijke geest.

En nu nog eens 2 jaar later kregen we ons veulen. Belofte maakt schuld hé? Aan manlief ooit beloofd dat àls we een eigen wei zouden hebben dat hij dan een veulen mocht kweken, want ja, dat was hier in de buurt toch quasi onmogelijk....
Help! Een veulen... We gaan het helemaal verknoeien, want, zeg nu zelf, we moeten nog zo veel leren over paarden en we hebben geen enkele ervaring met veulens. Intussen is hij bijna 9 maanden, en we slagen er in om hem zelf te bekappen, hij komt steeds naar ons toe, en heeft ook een vriendelijk karakter.

We genieten met volle teugen van onze paarden. En sinds we PN hebben leren kennen wordt het steeds maar erger. Want ja, vandaag weer in de weide gespeeld en Nexor rende lustig en los met mij mee, van links naar recht en weer terug... van voor naar achter...

Maar waar die aantrekkingskracht vandaan komt???????????? En die stress in mijn 10erjarer?

Genetisch? Uit de ruimte? Uit de grond? Magnetische stralen?
Wie het antwoord heeft... laat het me weten....

Lena, die al sinds haar kindertijd overal de paarden opmerkt...

Ellen2 schreef op zaterdag 16 januari 2010, 14:45:


< knip >

Grappig; dat honden een grotere will to please zouden hebben dan paarden, dat herken ik niet. Heel veel honden hebben nmm een niet zo intense band met de eigenaar (of eigenaren). Veel honden gedogen de eigenaar en maken gebruik van de voordelen die de eigenaar aanbiedt (voedsel, gelegenheid om te bewegen en/of te spelen, e.d.). Veel romantischer is het in veel gevallen (dus niet in alle gevallen!) in mijn ogen niet.
Net als bij veel paarden en hun eigenaar komt dat meestal omdat de betreffende mens niet of onvoldoende weet hoe te communiceren met het dier, hoe het te motiveren om samen te werken, en hoe tegemoet te komen aan de behoeftes van het dier.

Ik heb jarenlang groepslessen en privebegeleiding gegeven aan hondeneigenaren met hun hond, en - naast mijn eigen ervaringen met paarden - een enkeling les/advies/begeleiding gegeven waar het een paard betrof. Ik zie eigenlijk geen verschillen als het gaat om de oorzaken van problemen, en ook niet als het gaat om het verklaren van successen (succes is dan dat eigenaar en dier beiden plezier hebben in het samen zijn en samenwerken).

Ik heb ook geiten, ezels en "huis"-varkens lief gehad en getraind (en doe dat nog steeds). Nu ik er zo over nadenk zie ik eigenlijk in die hele groep van dieren (paard, hond, ezel, geit, varken) geen fundamenteel verschil in hoe je een goede relatie opbouwt en/of in de "will to please"....
Hoe zien anderen dat? Heeft de gemiddelde hond over het algemeen een grotere will to please dan het gemiddelde paard? Of misschien definieer ik "will to please" anders dan anderen (Ellen?)

Tussen de regels door kun je wellicht al lezen dat ik niet geloof dat elk paard het liefst altijd samen met soortgenoten loopt te eten (of spelen of soezen). Ik geloof dat je met een paard (en een hond, geit, varken, ezel en ongetwijfeld nog veel meer dieren) wel degelijk een wederzijdse vriendschap kunt hebben, waarbij BEIDEN graag samen zijn en/of samen iets ondernemen. Het concept van vriendschap is niet voorbehouden aan mensen, je ziet het bij veel diersoorten. In mijn ervaring kunnen vriendschappen ook ontstaan tussen verschillende soorten, bijvoorbeeld een hond en een poes, of een paard en een mens.

grt,
Karen

http://www.archive.org/details/scienceinstableo00ludl
Als je deze link volgt zie je linksboven een boekje wat online te lezen is.
Ik heb het even doorgebladerd en bij mijn favorieten gezet om het helemaal te lezen

Karen Koomans schreef op zaterdag 16 januari 2010, 22:44:


Als kind was ik helemaal gek van dieren. Helaas was mijn vader zwaar astmatisch en was dierenhouden praktisch onmogelijk. Op een gegeven moment kreeg ik van Sinterklaas een dwergkonijntje. Ik voelde me zo rijk. Dat Sinterklaas niet bestond, daar was ik altijd al van overtuigd, dat was gewoon een verklede meneer, maar op de een of andere manier bestond het paard van Sinterklaas voor mij wel en die kreeg altijd een wortel in mijn rubber laars, want in mijn schoen paste geen grote wortel.

Mijn grote wens, een grote harige hond is nooit in vervulling gegaan. Ik heb een keer als kind een grote harige zwarte hond gevonden; hij was uit een auto gesmeten. Ik heb hem aan een oor gepakt en gevraagd met me mee te gaan. De hond was bijna net zo groot als ik, maar ging gewillig mee, er was een enorme klik, het was zo vanzelfsprekend. Mijn moeder kreeg bijna een hartstilstand toen ze hem zag. Na mijn vraag of ik hem mocht houden volgde bijna de tweede hartstilstand. Hij moest helaas naar het asiel, ik moest hem in de auto zetten omdat niemand bij hem in de buurt kon komen. Ik was wekenlang ontroostbaar en had toen maandenlang een ingebeelde hond.

Heel wat kinderen in mijn klas op de lagere school zaten op paardrijden. Maar dat zat er voor mij niet in, mijn ouders konden geen lessen betalen. Toen ik met een tekenwedstrijd 10 rijlessen won, was ik zo gelukkig, ik zweefde gewoon. Eindelijk mocht ik ook eens die prachtig mooie dieren aanraken, borstelen en er ook nog op rijden en niet alleen aan de kant staan smachten en slechts de paardegeur in het voorbijgaan opsnuiven.

De lessen waren een vreselijke teleurstelling: ik kreeg een zweep in handen gedrukt en moest ze slaan als ze niet luisterden. Deed ik het niet, dan deed de instructeur het voor me. De 10 lessen heb ik volgehouden, zonder te slaan, met heel veel tranen omdat het afzadelen en even borstelen zo belangrijk voor me was.

Toen jaren later een schoolvriendin een paard kreeg, ben ik weer een beetje met rijden begonnen. Toen zij stopte ging ik door. Ik was inmiddels kind aan huis bij een manege in de buurt en huurde steeds hetzelfde paard op de manege als mijn zakgeld het toeliet: Ivanka, een magere donkerbruine merrie met vieze stinkhoeven. Goed rijden kon ik niet, maar het paste gewoon. Ze is verkocht toen de manege failliet ging. Ik kon haar niet kopen. Verschrikkelijk. Ik hoop zo dat ze goed terecht gekomen is.

Toen kwamen jaren van studie. Pas toen ik een vaste baan had durfde ik de stap aan en kocht ik Indy.

Wat mij in paarden aantrekt is grenzenloze vertrouwen wat zo'n groot dier in je heeft, en wat zo vaak beschaamd wordt door diverse personen.

Samen op pad, samen vrij zijn.

Monique

Ik ben begonnen met paardrijden toen ik -1 jaar was, dus als foetus reed ik al paard toen ik nog in m'n moeder zat hihi.
Toen ik peuter was en ooit eens paarden zijn tegengekomen in de Duinen, was ik doodsbang van die grote dieren die zo op me afgegalopeerd kwamen.
Op een leeftijd van zeven jaar gingen we altijd mee naar m'n moeder haar werk en zonder dat ze het wist gingen we in de weide spelen met die paarden, die achter haar werk lag.
Toen de eigenaar dit zei tegen m'n moeder was ze erg boos op ons. Hij zei haar dat dat ene paard niet kon pakken en wij zaten er op (natuurlijk mijn jongere zusje in het gat steken en een vriendinnetje en ik hielden het paard vast. De papa van m'n vriendinnetje had zelf een bit gemaakt (ai, dus niet bitloos), maar we trokken er niet aan. Dat paardje kreeg kilo's wortels van ons en waarschijnlijk is hij nooit zadelmak geweest, maar toch liet hij m'n zusje toe op z'n rug.
Nadien, toen m'n moeder werkte, gingen we stiekem naar het Wilgenhof en namen les met geld die we verdiend hadden door 'klevertjes' plakkertjes te verkopen van deur tot deur. Dat deden we vooral als het regende, omdat de mensen dan meer medelijden hadden met ons .

Op een leeftijd van 11 jaar had ik m'n eerste ponieke, Alba'tje (had ik zo genoemd omdat hij wit was), gekocht van een slachter. Wij hebben echt fantastische tijden beleefd met onze pony's en vriendinnen. Misschien daarom dat ik nog altijd gek ben van ponies en niet zo van grote paarden.
Vroeger was ik wel een waaghals. Als er pony's toekwamen die de slachter had gekocht, dan probeerden we ze in de weide, in de hoop dat ze bereidbaar waren en we ze konden redden van de slacht. Zo is ook Lauretje bij ons gekomen die m'n opa voor ons gekocht had, een welchke die dan voor m'n zus was.
Wij leerden ze op, maar de slachter profiteerde dan van onze emoties door veel geld te vragen voor de pony's.

Karen Koomans schreef op zaterdag 16 januari 2010, 22:44:


interessante vraag om effe bij stil te staan

ik ben kort door te bocht gegaan door te veralgemenen dat alle honden een grotere will to please zouden hebben dan alle paarden
natuurlijk zijn er aan beide kanten uitzonderingen
en ik volg je als je zegt dat er misschien in principe geen verschil is als de baasjes maar genoeg kennis hebben en juist weten te motiveren
en dat ze het niet voor onze schoon ogen doen, maar voor waarmee we hen (honden of paarden) weten te motiveren, lijkt ook klaar

wat bedoel ik met will to please?
moeilijk om te verwoorden....
"ze zijn makkelijker bereid te werken voor AANDACHT van hun baasjes"

paarden confronteren je meer dan honden met hoe je in je schoenen staat, wat je uitstraalt en hoe je je gedraagt
onduidelijkheid, twijfel, incongruent zijn, inconsequentie worden veel meer uitvergroot

wolven zijn jagers, voedsel is waarvoor ze werken, daarvoor moeten ze jagen en dus met mekaar in interactie gaan, samenwerken
honden zijn te motiveren door: eten (prooi) en spel (jacht) en aandacht (interactie)

wilde paarden eten gras, daarvoor hebben ze nodig: rust en veiligheid
paarden zijn te motiveren door: eten, rust, veiligheid

dus
ik denk dat een mens die zou vertrekken van nul, niets kent, makkelijker kan leren een hond te motiveren dan een paard
aandacht, een spelletje, een snoepje...
een hond is klein dus trainingsfouten worden minder uitvergroot dan bij paarden

paard: ook te motiveren voor eten maar is veel meer een voorwaarde aan verbonden: je moet eerst zelf stevig in je schoenen staan, congruent zijn, duidelijk en consequent zijn, veiligheid uitstralen
bij honden ook nodig, maar trainingsfouten bij paarden worden veel meer uitvergroot

vergelijk: een opdringerig, bedelend paard tgr een bedelende hond, als wafke trekt aan de lits, hou je hem gewoon tegen, paard sleept je mee

zoiets...?

nog meningen?

is interessant om over te brainstormen

Piet schreef op zondag 17 januari 2010, 9:56:


En ik maar denken dat die kennis pas eind 20e eeuw was gekomen, blijkt het al 100 jaar geleden was "ontdekt"
Bijzonder eigenlijk dat Dr.Ludlow al mijlen verbeteringen zag (tot 100% genezing?), puur op het houden in gezonde open lucht en licht.
Doet me denken aan mijn Duitse ervaringen, waar de dieren allemaal (en alleen maar) in open stalling worden gehouden.

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not
be injured by the cold

Ellen2 schreef op zondag 17 januari 2010, 18:50:



Euh ???
Sorry kontni late Vind je Ellen ? IK vind dat zowel een hond als paard op hetzelfde niveau staan hoor .Honden worden ook al véél langer therapeutisch gebruikt dan paarden toch ? Waar om gaat de ene hond tegen iemand grommen en vervolgens de andere kwispelstaartend begroeten ? Als je bij honden onduidelijk bent krijg je verwarring en bijgevolg ongehoorzaamheid,

idem dito bij paarden .

Ga je aggressief te keer ? Kan het 2 kanten uit : Ofwel krijg je angstrespons of je krijgt agressiviteit terug,

idem dito bij paarden .

Ben je onzeker van jezelf ga je ofwel genegeert of gedomineerd worden ,

idem dito bij paarden !!

Dus WAAR zat nu net dat verschil


Goh ,kweet ni ,kranten staan vol van Kindjes die in hun gezicht (en erger) gebeten werden door "man's best friend" . In verhouding waarschijnlijk méér dan ongevallen met paarden !!

IK denk dat het vergrootglas (in paarden/relationeel/therapeutisch verband dus hé !!!) enkel tussen de mensen hun oren zit , er geen enkel verschil is naar andere huisdieren toe . De markt op therap/fysisch paardengebied zo opengetrokken word als een héél groot smeerbaar tapijten (zie urbanus voor uitleg) .En er allerlei obscure dingen en gevoelens worden bijgesleurd dat we binnenkort Inch Allah met zen allen moeten scanderen als er een veulen word geboren en te samen ter communie trekken in een mooie lange rij naar het altaar ,zijnde de slachtbank
Mijn mening ? Zet het paard niet op een pied de stal waar hij niet achter vraagt het is een dier zoals al de anderen .Het is niet iedereen gegeven om met dieren om te gaan maar smeer daar dan geen emo en andere hocuspocus rond . Word gewoon zo goed als mogelijk in de omgang met deze dieren , geef ze een fijn leven ,werk/leef ermee op het hoogst mogelijk niveau en automatisch ga je als persoon rijker worden (das het enige emotionele aspect dat IK eraan verbind) je word gewoon een beter mens Hierdoor zal elk dier waar je mee werkt op een hogere aaibaarheidsschaal komen te staan in de omgang (rijden ivm paarden ) en ga je de reactie opwekken dat er mischien IETS méér is ???
Dat is er echter niet ! Het is gewoon basis communicatie tussen species hoe hoger de verfijningsgraad hoe groter de verwondering /verbazing en vlak daarachter komt het ongrijpbare .Vanaf het ongrijpbare zit je echter in een grote grijze vlakte waar iedereen met onzichtbare carrotsticks staat te zwaaien en beweren dat alleen ZIJ de savvy hebben
Down to earth is voor 99,99% van de paardeneigenaars al méér dan moeilijk genoeg !! Tis niet voor niks dat NH bijna altijd in één adem word genoemd met hoog zweefteefgehalte door de tradi's . Ze hebben daar wel een punt hoor .
Denk dat ik morgen lessen op muskusossen ga geven

Nils Vellinga schreef op zondag 17 januari 2010, 19:15:


" Science in the stable : or, How a horse can be kept in perfect health and be used without shoes, in harness or under the saddle, with the reasons why (1894) "

Dit zegt denk ik al heel veel.. Ben super nieuwsgierig nu!
Grrr die examens ook.. Pas over 2 weken mag ik ernaar kijken..

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:


Ik ben zoals ze het hier zeggen bijna op een paard geboren. Het zit een beetje in de familie die paardenmicrobe. Grootouders boerden met paarden/ossen enzo verder
Voor mij gene voetbal of zwemmen in de vrije tijd wel een slaapke doen op mijn ponieke zijne rug (los in de wei) en mijn ouders maar zoeken waar ik zat.
Het houden van paarden/pony's was bij ons al redelijk PN, hoewel een bit wel gebruikt werd.