Ellen2 schreef op zaterdag 16 januari 2010, 14:45:


Paarden houden je een spiegel voor en voelen een mens als geen ander onmiddelijk aan. Een tijdje terug was mijn Petekind van 2j hier, bezetten door paard paard paard, maar nog veel te klein.
Matts wilde zelfs stappen tussen de paarden, hetgeen ik best gevaarlijk vond. Toch het eerste paard dat vol vertrouwen naar hem toe kwam was Enno (nochtans eentje die niet voor drukte en nieuwigheden te vinden is). Meestal gaat hij in een heel grote boog er omheen. Amaroc kwam ook zeer voorzichtig en nieuwschierig af (is meestal niet zo heel voorzichtig en druk bezig om met mijn aandacht op te eisen). Bleef voorzichtig op een half meter afstand met zijn hoofd laag. El Nino de shetter kwam kijken en ging weer weg, zonder de kleine een stompje te geven of toch eens te proberen knoepen (pitsen). En Invierno die altijd komt om te meten en te testen en zijn rangorde te bepalen, bleef gewoon op afstand zonder enige moeite te doen. Enno liet zich aaien over zijn snoet en liet toe dat de kleine hem kusjes gaf. Zo voorzichtig en attent. Amaroc stapte met zijn hoofd laag naast de kleine terug mee door gans de weide tot hij weer aan de poort was. Ter bescherming. Zelf toen de Quad voorbij raasde, gaf hij geen krimp. Daar waar hij normaal als een gek zou beginnen lopen en gans de kudde op stelten zet. Ik stond met mijn mond open te gapen, naar dat geweldig tafereel. Paarden ... ik zou niet meer zonder kunnen

Nu Koen ben ik toch ook wel heel erg benieuwd naar de motivatie van jouw vraag.

Cindy Helms schreef op zaterdag 16 januari 2010, 15:09:


Voor mij zijn paarden altijd beesten geweest die iets voor je konden doen. Betrouwbaar, maar altijd met de achtergrond van kijk uit je weet et nooit, hoe ze reageren. In principe zoals Eddy beschreef en ben ik er weer mee begonnen om de gevolgen van mijn hernia te boven te komen. Op een gegeven moment wil je er dan een van jezelf, zoals je een auto koopt.
Het is pas sinds mijn kruidje-roer-me-niet Shiny dat ik ontdekt heb dat er meer kan zijn tussen man en paard. Ik vertaal dat als een soort wederzijds begrip
wat soms zelfs -voor de mens, voor het paard geloof ik niks van- emotioneel kan zijn.

Piet schreef op zaterdag 16 januari 2010, 16:22:


Als wij mensen aan emoties denken , denken we meteen aan de grote emotie. Maar een emotie is niets anders dan e-motie: gevoel in beweging. De boel komt in beweging. Paarden zijn bewegingsspecialisten. Ze drukken zich uit door te bewegen, zo drukken ze gemoedstoestanden uit, door te bewegen, of door juist niet te bewegen, of door de bewegingen ineens te bevriezen.
Paarden zijn ook erg zintuiglijk, wij mensen hebben dat afgeleerd. Doordat paarden via hun zintuigen communiceren, moeten wij die vaardigheid weer ontwikkelen.
Tenzij je als mens liever dwingt, dat lukt zolang het paard het pikt. Het ene paard is natuurlijk meegaander dan het ander. Maar van de minst inschikkelijke paarden, leer je eigenlijk het meest

Ellen2 schreef op zaterdag 16 januari 2010, 14:45:


Hey,ik ben niet specifiek op zoek naar 'het' antwoord of zo hoor.
Het is ook niet gerelateerd aan het eagala artikel waar Ellen over spreekt.
De demo die wij gaven "Why horses and not mice" was dan weer wel op het eagala-congres In Kilmarnock-Schotland.
Het was een interactief opgezette demonstratie waar wij niet 'het' grote verlossende antwoord gaven maar er samen met het publiek naar zochten.
Vandaar dat ik deze vraag hier ook stelde.
Iedereen is hier als 'vanzelfsprekend' eigenaar van één of meerdere
paarden maar dat moet toch ergens ontstaan zijn? Is dit zo vanzelfsprekend?
Vandaar dat ik jullie antwoorden stuk voor stuk fantastisch vind.
Ieder heeft hier zijn eigen waarheid in.

Koen