Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 23:08:


Koen,

Ik denk dat hier de boeken van K.F. Hempfling je alle juiste antwoorden kunnen geven.

Vele oorlogen zijn mogelijk geweest door paarden. Ja de mens is nu eenmaal een roofdier.

Paarden brengen je een spiegel voor, hoe je paard reageert is eigenlijk de spiegel van je eigen gedrag of innerlijke toestand. Tegen mensen kan je liegen maar tegen paarden niet.

om eerlijk te zijn: ik zou niet kunnen kiezen tussen honden en paarden

waarom deze beide diersoorten me nu meer aanspreken dan andere: ik denk door de mate waarin je ermee kan communiceren, hen dingen kan leren, contact kan maken

voor mezelf ivm paarden:
moeilijk... is aangeboren denk ik, niet van thuis uit meegekregen maar als kleuter al: al paard wat de klok sloeg
op 18 jaar paarden op achtergrond geraakt, studeren en hart verloren aan honden
honden, honden, honden... tot 2j geleden, éénmaal terug op een paard en weer verloren

waarom paarden?

voor mij persoonlijk:
hun geur, hun schoonheid, hun grootte, de interactie die je kan opbouwen....
en niet te verwaarlozen: inderdaad het feit dat je kan op zitten en paardrijden
ik geniet van dat fysieke gevoel, kan het alleen vergelijken met dansen, ook daar geniet ik van het gevoel bewegen...
terwijl ik totaaaaaaaal niet sportief ben al waar je moe van wordt doe ik niet graag
tenzij het op muziek is, ik kan dansen tot mijn tong op mijn tenen hangt
wandelen... neeeeeee.... tenzij er een paard of hond mee loopt, kilomeeeeeters als je wil

maar je vraag is dubbel hé denk ik, was artikel voor congress van eagala vermoed ik
hoe motiveren ze mensen, waarom willen mensen werken voor een paard?(aan zichzelf, aan hun techniek met paarden, aan het onderhoud ervan, wathever...)

dat zijn de antwoorden die hier komen

maar waarom paarden in therapie en niet muizen?
of niet honden?

het is anders denk ik, muizen (of een cavia, heb je meer pak aan) of honden kunnen ook, maar dan ben je met iets heel anders bezig, geef je het dier een heel andere rol

heb tijd met mijn honden in rusthuis gewerkt, dit is al wat moeilijker met paarden hé
honden zijn mooi, zacht, hebben meer knuffelgehalte, meer will to please, ... ben je met iets heel anders bezig, transitioneel object, breekt het ijs, levert net zoals paard metaforen, enz

maar grote verschil is toch denk ik will to please?
paarden in therapie: leunt denk ik aan bij wat eddy schrijft, juist omdat een paard net zo lief op de wei staat en aan zijn contact met een mens wel degelijk voorwaarden stelt (reacties van een hond veel onvoorwaardelijker door grotere will to please), is het contact met een paard veel confronterender, je wordt geconfronteerd met jezelf en je eigen gedrag, misschien keert het paard je wel de rug toe
maar toch wil je contact
dus ben je gemotiveerd om je gedrag te veranderen en ga je er over nadenken, aan sleutelen
het geeft je ook een uitdaging
en een goed gevoel als het lukt een dier van die omvang toch iets te laten doen

koen, wat is jouw eigen antwoord?
als dit jouw stokpaardje is, ben ik er nu wel benieuwd naar

Ik kan me goed vinden in de omschrijvingen van Cindy en Anja. Het zijn zulke prachtige dieren. Het is gewoon heerlijk om met ze om te gaan. Om door zo'n zachtaardig groot dier te worden benaderd. Dat zo'n dier oprecht geinteresseerd is (of juist niet haha) in wat wij allemaal aan het doen zijn. Die lieve wijze ogen, en vooral die vacht waar ik ook graag mijn neus in steek hahaha. Je kunt echt samen plezier hebben, samen eens gek doen, maar ook lekker samen relaxen. Ik denk dat je met een paard heel veel kunt doen/delen wat je met een ander dier niet kunt doen.

Groetjes Jolanda

Paarden helpen me om te leven in het NU; om (even) niet bezig te zijn met dingen uit het verleden of zorgen om de toekomst.

Paarden helpen me om te genieten, soms van m'n tenen tot 't toppie van m'n kruin. Te genieten van het NU, van het samen-zijn, van het woordenloos begrijpen, van de pracht van de natuur, van snelheid of juist van luiheid, ...

Paarden motiveren me om dingen te leren die ik graag wil leren. Bijvoorbeeld over motiveren zonder dwang, over lichaamstaal, over allerlei aspecten van natuur (vooral over hoe alles met alles samenhangt). Ze helpen me ook om mezelf beter te leren kennen, en soms om andere mensen beter te leren kennen.

Het hebben van eigen paarden motiveert me om - ook als ik in eerste instantie geen zin heb - overeind te komen, te bewegen. Ze hebben immers verzorging nodig. Dat in actie moeten komen is voor mij heel goed.

Deze dingen vind ik in meer of mindere mate ook bij honden. Er zijn wel verschillen, maar die kan ik niet goed in woorden vatten.

De fascinatie voor dieren, en in het byzonder voor honden en paarden, heb ik van peuter af aan. Ik ben opgegroeid met honden, maar mijn beide ouders waren bang voor paarden. Ik mocht vanaf mijn 12e op paardrijles, maar al voor die tijd, vanaf 7 jaar oud, vond ik op eigen houtje adressen waar ik iets mocht doen met de daar aanwezige paarden of pony's (aaien, borstelen).

Aan één pony heb ik heel veel heel byzondere herinneringen. Brunette, een Shetlander die vlakbij mijn ouderlijk huis in een wei stond, samen met een andere Shetlander. Brunette was mijn "verzorgpony" van m'n achtste tot m'n twaalfde. Toen ik 12 was, heeft haar eigenaar haar, zonder mij vooraf op de hoogte te stellen, naar de markt gebracht en verkocht. Wat een drama/trauma was dat!
Met Brunette deed ik allerlei dingen die ik nu vrijheidsdressuur zou noemen. Ik had altijd wel iets eetbaars bij me om haar te belonen, maar anders dan dat had ik geen enkel hulpmiddel, zelfs geen halster. Ik werd niet gehinderd noch geholpen door enige kennis over paardengedrag of trainingsmethoden. Ik verslond weliswaar elk paardenboek dat ik kon vinden, maar dat ging altijd over voeding, ziektes en gezondheid, over rassen, en over rijden natuurlijk. Niets over paardengedrag, lichaamstaal, hoe een paard leert, etc. Na verloop van tijd kon Brunette héél veel oefeningen en kunstjes. Ik vond het toen allemaal vanzelfsprekend dat ik de pony kon uitleggen wat ik bedoelde en dat ze dat dan ook dééd als ik het vroeg. Mede daarom ging het zo goed denk ik, de onbevangenheid van een kind, het vanzelfsprekende vertrouwen.
Achteraf vind ik het wél heel byzonder, dat deze pony dat toen allemaal van mij geleerd heeft en graag voor me deed. Het zegt iets over mij (hoe ik als kind was) maar veel meer nog over deze byzondere pony en over de combinatie, die kennelijk perfect was. Ik kon (als kind niet en nu nog niet) zeker niet van alles in vrijheid voor elkaar krijgen bij élk paard! De tweede Shetlander bijvoorbeeld die ook in die wei liep kon ik zelfs niet aanraken/aaien, zelfs niet na 4 jaar en honderden pogingen.

Afijn: de liefde voor dieren, daar ben ik (kennelijk) mee geboren. De wens ooit een eigen paard (en hond!) te hebben was er vanaf dat ik oud genoeg was om me te realiseren dat zoiets bestaat... En nadat mijn lieve Brunette "zomaar" verkocht werd, werd de wens om zélf een paard te hebben natuurlijk nog veel groter. Na Brunette volgden nog heel veel andere verzorgpaarden en -pony's, en lessen.
Mijn eerste eigen paardje, Shetlander Joris, kocht ik pas toen ik 29 was. Daarna Donna (Arabier) en Fálki (IJslander), naast veel andere dieren. Joris, Donna en Fálki zijn nog steeds bij mij, hopelijk nog lang!

grt,
karen

Ellen2 schreef op zaterdag 16 januari 2010, 14:45:


Paarden houden je een spiegel voor en voelen een mens als geen ander onmiddelijk aan. Een tijdje terug was mijn Petekind van 2j hier, bezetten door paard paard paard, maar nog veel te klein.
Matts wilde zelfs stappen tussen de paarden, hetgeen ik best gevaarlijk vond. Toch het eerste paard dat vol vertrouwen naar hem toe kwam was Enno (nochtans eentje die niet voor drukte en nieuwigheden te vinden is). Meestal gaat hij in een heel grote boog er omheen. Amaroc kwam ook zeer voorzichtig en nieuwschierig af (is meestal niet zo heel voorzichtig en druk bezig om met mijn aandacht op te eisen). Bleef voorzichtig op een half meter afstand met zijn hoofd laag. El Nino de shetter kwam kijken en ging weer weg, zonder de kleine een stompje te geven of toch eens te proberen knoepen (pitsen). En Invierno die altijd komt om te meten en te testen en zijn rangorde te bepalen, bleef gewoon op afstand zonder enige moeite te doen. Enno liet zich aaien over zijn snoet en liet toe dat de kleine hem kusjes gaf. Zo voorzichtig en attent. Amaroc stapte met zijn hoofd laag naast de kleine terug mee door gans de weide tot hij weer aan de poort was. Ter bescherming. Zelf toen de Quad voorbij raasde, gaf hij geen krimp. Daar waar hij normaal als een gek zou beginnen lopen en gans de kudde op stelten zet. Ik stond met mijn mond open te gapen, naar dat geweldig tafereel. Paarden ... ik zou niet meer zonder kunnen

Nu Koen ben ik toch ook wel heel erg benieuwd naar de motivatie van jouw vraag.

Cindy Helms schreef op zaterdag 16 januari 2010, 15:09:


Voor mij zijn paarden altijd beesten geweest die iets voor je konden doen. Betrouwbaar, maar altijd met de achtergrond van kijk uit je weet et nooit, hoe ze reageren. In principe zoals Eddy beschreef en ben ik er weer mee begonnen om de gevolgen van mijn hernia te boven te komen. Op een gegeven moment wil je er dan een van jezelf, zoals je een auto koopt.
Het is pas sinds mijn kruidje-roer-me-niet Shiny dat ik ontdekt heb dat er meer kan zijn tussen man en paard. Ik vertaal dat als een soort wederzijds begrip
wat soms zelfs -voor de mens, voor het paard geloof ik niks van- emotioneel kan zijn.

Piet schreef op zaterdag 16 januari 2010, 16:22:


Als wij mensen aan emoties denken , denken we meteen aan de grote emotie. Maar een emotie is niets anders dan e-motie: gevoel in beweging. De boel komt in beweging. Paarden zijn bewegingsspecialisten. Ze drukken zich uit door te bewegen, zo drukken ze gemoedstoestanden uit, door te bewegen, of door juist niet te bewegen, of door de bewegingen ineens te bevriezen.
Paarden zijn ook erg zintuiglijk, wij mensen hebben dat afgeleerd. Doordat paarden via hun zintuigen communiceren, moeten wij die vaardigheid weer ontwikkelen.
Tenzij je als mens liever dwingt, dat lukt zolang het paard het pikt. Het ene paard is natuurlijk meegaander dan het ander. Maar van de minst inschikkelijke paarden, leer je eigenlijk het meest

Ellen2 schreef op zaterdag 16 januari 2010, 14:45:


Hey,ik ben niet specifiek op zoek naar 'het' antwoord of zo hoor.
Het is ook niet gerelateerd aan het eagala artikel waar Ellen over spreekt.
De demo die wij gaven "Why horses and not mice" was dan weer wel op het eagala-congres In Kilmarnock-Schotland.
Het was een interactief opgezette demonstratie waar wij niet 'het' grote verlossende antwoord gaven maar er samen met het publiek naar zochten.
Vandaar dat ik deze vraag hier ook stelde.
Iedereen is hier als 'vanzelfsprekend' eigenaar van één of meerdere
paarden maar dat moet toch ergens ontstaan zijn? Is dit zo vanzelfsprekend?
Vandaar dat ik jullie antwoorden stuk voor stuk fantastisch vind.
Ieder heeft hier zijn eigen waarheid in.

Koen