Ik ben al van kinds af aan in de weer met dieren. Naast een heleboel huisdieren hielp ik ook altijd al diertjes in nood. Paardrijden paste dan ook weer precies in mijn straatje (lekker bezig zijn met dieren) en dat mocht ik vanaf mijn 7 jaar gaan doen. Mijn ouders hadden beiden niets met paarden. Mijn moeder is geen dierenmens, vind alles al gauw teveel werk. Mijn vader is door mij ook van paardrijden gaan houden en toen ik 12 was reed ik wedstrijden tegen hem. Toendertijd wist ik niet beter dan de traditonele manier van rijden, wat je op een manege deed, met continue dezelfde rondjes rijden, bitten, zwepen en sporen.

Vanwege de scheiding van mijn ouders moest ik stoppen met paardrijden omdat dat te duur werd. Ik heb in die tijd een verzorgshetlander gehad, ik kon het toch niet laten. Uiteindelijk is mijn vader heel jong gestorven en hebben mijn vriend en ik besloten om van een deel van de erfenis een eigen paard te kopen. Sindsdien ben ik ook mijn eigen weg gegaan met de manier van paarden houden. Ik heb op vele pensionstallingen gestaan, vele regeltjes moeten volgen, en me altijd in bochten moeten wringen om het voor mijn paard (en ook vaak andermans paarden) zo goed mogelijk te doen. Inmiddels heb ik nu 3 eigen paardjes aan huis staan. Echt genieten geblazen alleen doet het me wel verdriet dat ik dit niet met ons pap kan delen. Ik had ons graag urenlange bosritten zien maken, lekker gezamelijk zorgen voor de paarden, samen plezier maar ook verdriet over de paarden kunnen delen. Hij was de enige uit mijn familie en vriendenkring waar ik mijn liefde voor paarden mee kon delen. En waarbij alles in het belang zou hebben gestaan van het paard, in plaats van zichzelf.

Groetjes Jolanda

Ik heb overigens ook nog katten (inmiddels van 8 naar 4 gekrompen), konijnen ( van 6 naar 4) en 2 vogels. En er zijn plannen voor kippen en geitjes en dan nog wel iets van ganzen of varkentjes... Een hond zou ik ook wel willen, daar ben ik altijd mee opgegroeid, maar ik weet niet of de katten daar nu zo blij van worden. En die waren er toch het eerst . Kortom....neem me mijn dieren af, en ik ga dood!

Groetjes Jolanda

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:


Erfenis.... van een goede vriend van me

Unartica schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:57:


Fantastische replies zijn dit al hé!
Ik stel deze vraag met een bepaalde reden.
Twee jaar geleden gaven we (onder andere) een demo op een congres in Schotland (over ons therapeutische werk) met als titel "Why horses and not mice?"
Deze vraag blijft ons bezig houden?
Wat doen 'ze' met ons?

Koen

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 22:32:


Ben eigenlijk ook wel benieuwd naar jouw eigen mening... :)

Arabesk schreef op vrijdag 15 januari 2010, 22:25:


Hoezo?
Je bent dan toch aan hen blijven hangen?

Koen

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:


Passie is door niemand doorgegeven maar van kinds af aan gaven paarden mij een wauw-gevoel. Ons mama was beginnen paardrijden na haar huwelijk, toen mijn jongere broer geboren werd, is ze gestopt, onze papa is een keer mee gaan doen om haar te plezieren maar 't was toch ni zijn ding.

Toen ik wou beginnen paardrijden moedigde ons mama mij hard aan omdat zij het niet mocht van haar ouders op die leeftijd. Elke les stond zij paraat aan de kant samen met mijn omake.
Toen waren die wekelijkse lessen hét uur om naar uit te kijken, meer deed ik niet, het was een manege in St-Antonius, iets te ver om met mijn fiets naartoe te gaan, dus gewoon les nemen. Maar wel alle paardjes op de manege gaan gedag zeggen

Na een tijd ben ik op een manege gevallen in mijn gemeente, op 5 min fietsen van bij mij thuis, nu was ik koningin te rijk
1 les op de week werden 2 lessen, eventjes er naartoe gaan werd uiteindelijk daar elke vrije moment zitten. Alles was leuk, van rijden, poetsen, stallen doen tot de plein keren. In de lessen werden er paarden gebruikt van een paardenhandelaar, uiteindelijk mocht ik een aantal paarden van hem rijden buiten de lessen. Toen hij vertrok, reed ik al een jaar op Blackske, zijn eigendom. Blackske zou dus verdwijnen en mijn wereld stortte in.

Zagen dat ik gedaan heb thuis, tot berekeningen maken waarbij ik alles verkocht van speelgoed en boeken en geen zakgeld meer wilde, ik wilde maar 1 ding: Black, zonder hem was de manege én mijn leven zinloos
Eigenlijk konden mijn ouders het op die moment moeilijk veroorloven wegens verbouwingswerken, ik heb Black gekregen van mijn grootouders en ben mijn ouders eeuwig dankbaar dat ze me dit toch gunde.

Toen ging de bal pas echt aan het rollen, veel rijden en plezier maken maar 1 ding wrong en dat was dat Black zo zuur was, ongelukkig leek. Pas later legde ik de link naar 24/24 buiten, toen Black op de wei ging staan omdat ik begon met mijn studies, hij veranderde zienderogen.
Hoe goed ik het daar ook gehad heb, ik wou zelf voor hem zorgen, hij was mijn maatje en ik wou alles doen om het hem zo aangenaam mogelijk te maken.

Ik studeerde af en ging op zoek naar een wei: uiteraard moest er nog een paardje bij, Jeanneke Nobody verhuisde ook mee.
Dat was het helemaal, soms denk ik echt dat ik beter als boerin was geboren, ik geniet van elk ding dat ik daar mag doen.
Later kwam Soraya er ook nog bij.

Dus waarom? Omdat het zo geëvolueerd is maar pakt me mijn beesten af (dus niet enkel de paarden) en ik ben doodongelukkig, ik zou niet meer dezelfde Britt zijn denk ik.
De paarden geven me rust, zet mij even op de wei en ik kom opgeladen thuis.

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 22:32:


Hmm, een paard heeft wel iets extra's ja. Mss de omvang, een groot maar elegant beest dat nieuwsgierig maar toch voorzichtig afkomt.
Voor mij blijft het toch de rust die ze uitstralen, die blik. Mijn honden zie ik ook doodgraag maar die stralen niet bepaald rust uit als ik binnenkom

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:

Het hendeltje dat in het brein van dat kleine meisje dat dag en nacht op pony's rondcrosste was omgezet. Het "ik wil een eigen paard" hendeltje. Omdat ik het uiteindelijk op mijn eigen manier wilde doen heeft het nog heel wat jaartjes moeten wachten.
Eerlijk gezegd begrijp ik zelf ook niet goed waarom (nu al helemaal niet), maar dat paard moest er komen. Ooit.
Het is niet bij een paard gebleven en ook niet bij 1.


Daar kan ik 2 antwoorden op geven. Met mij: veel, maar op hun eigen manier. De poezen doen op hun manier net zoveel met mij.
In het kader van "Why horses and not mice?" zie ik ze ongelooflijk veel met anderen doen. En daardoor ook met mij. De afgelopen dagen waren weer heel bijzonder wat dat betreft. Daar kunnen we hele epistels aan wijden. Maar dat is voor een ander forum.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:29:


Dieren,ok maar waarom precies 'paarden'?
Waarom lieten ze zich zo domesticeren?
Wat maakt dat net 'zij' mee de geschiedenis van de mensheid hebben neergeschreven?

Koen

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 23:08:


Paarden ,honden , vossen, kippen ,marters,uilen ,buizerds,muizen !!speelt voor mij geen rol !! Kan wel OP een paard gaan zitten !!OP een muis zou ik niet zo muisvriendelijk vinden
De geschiedenis van de mensheid ? Omdat ze inzetbaar en bruikbaar zijn als lastdier en wapen ! Geef er aub geen emotionele menselijke waarde aan .Honden zijn al duizenden jaren het werkbeest van politie en allerlei institutionele machten !!MAAR omdat een hond kwispelt als baasje aankomt,huilt als je hem slaat, kermt als je hem aait !! Daalt hij wel onmiddelijk in de emotionele/zogenaamd spirituele achting .Een paard is stoicijns, voor de niet kenner ! das verdacht / vol van geheimen /De moeite om het onderzoeken / ZOOOOO sterk enzo enzo enzo enzo..............................................maw een/het paard heeft geen geschiedenis geschreven !!De mens heeft die geschiedenis geschreven VOOR het paard omdat hij verdorie niet wist welk andere verklaring er aan te geven
Waarom laat een paard zich domesticeren ? Das simpel : omdat het gevangen werd en gedwongen werd om zich over te geven aan een ander zoogdier !! Is eigenlijk redelijk simpel. Als het met tijgers en leeuwen OOK lukt, waarom dan in godsnaam niet met een vreedzame grazer ?? Laat het me morgen is zien met reptielen ??? Eventueel met Piet als clickertherapeut .Een ratelslang de krant uit de postbus laten halen en een muis als beloning krijgen that would be the day

Britt Claeys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 22:51:


even verduidelijken :
de plein(e) keren = het erf vegen

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 23:08:


doesticatie is waarschijnlijk begonnen als levend-vleesstockage
als weer eens een partijtje over de klif werd gejaagd en daar een levend jong dier bij overleefde was het makkelijk om aan een touwtje nog wat bij te houden om later te konsumeren. Liefst ongedeerd want gebroken ledematen leiden alleen maar tot koorts, infekties en slecht vlees....


door hun bruikbaarheid : ze zijn aan een touw bij je te houden,
ze zijn niet zo traag dat ze je ophouden,
ze zijn minder riskant omdat ze géén hoorns hebben,
ze zijn makkelijk in leven te houden, ze vinden altijd wel wat,
ze zijn groot genoeg dat ze wat gewicht kunnen dragen,
zodat je dat zelf niet hoeft te doen
en eenmaal aan wat last gewend kan je er net zo goed zelf op gaan zitten
zodat je niet meer zelf hoeft te lopen
eenmaal je erop zit zijn ze nog mobiel en energiek genoeg en bovendien bestuurbaar
zodat je sneller kan zijn dan je vijand en je hebt een overwicht door je hoogtepunt....