Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 10:45:


Goh wat een reactie's. Zit ook allemaal wat in. Verkopen-niet verkopen, laten trainen- niet laten trainen. Ik durf bijna niet te schrijven want jullie zijn zulke keien met je paarden qua liefde verzorging dat ik mezelf nog meer een klojo vind dat ik uberhaupt aan een paard begonnen ben. Verdorie. Heb al duizend keer in mijn gedachte dit paard een betere eigenaar willen geven maar kan het ook (steeds)niet.Ik weet niks van paarden en heb er al in training gehad met het gevolg dat ze met jaja de parelli-druk gedoe achterover is geklapt 2maal. Dus blijkbaar geen paard voor een beginner?! Ja als ik bij alles wat ik doe iemand erbij heb-haal. Nu reiki-tt-touch? Heb me genoeg gekost en is ook allemaal tijdelijk gebeuren. Ze heeft rotstraal en kan nie aan d'r hoeven. Dierenarts kan er nie bij want dan gaat ze stijl omhoog.Verleden???? De kosten zijn hier een bietje de pan uit aan het rijzen dus af en toe..........Ze heeft geen zadel want ik wil weten hoe de rug is?! Maar moet toch eerst geld vrijmaken voor training(weer) dan zodat ik weet of ik echt met d'r verder kan.Ben ik nu zo stom om maar verder te willen met haar en te dromen van een bosrit. Eerst staat haar fysieke en mentale geluk voorop en dan pas de mijne, maar jeetje waar te beginnen of te eindigen. Nou Eddy misschien dan toch deze kant op:) Het is een beetje ver alleen even een uur op en neer.
Ik weet het ook nie meer. En hoe weet je nu of je een paardenmens bent?
Of je het wel of niet aankan met zo'n trauma-geval. Wat is toch het beste voor zowel paard als eigenaar . Kiezen voor liefde voor je dier of je eigen veiligheid?? Moeilijk hoor.
Nou gelukkig schijnt de zon en ga ik maar in de wei rondhangen endromen van een wandeling op zo'n mooi paard. En op de lotto! Hihihihi.

Ans Jondral schreef :


Als je het al over verkopen zou hebben; inderdaad, de markt is erg beperkt voor zo'n dier. Als het aan het paard ligt natuurlijk.
Het kan ook de combinatie zijn, persoonlijke dingen van de eigenaar die overgedragen worden op het paard, het paard zelf dat bij die eigenaar en op die plek niet goed tot z'n recht komt etc.

Wij hebben hier al paarden zien opbloeien die voorheen echt niet de makkelijkste waren. Het lang lang niet altijd aan die paarden. Maar ik durf dan ook te stellen dat wij hiervoor wel wat in huis hebben.
En, eerlijk is eerlijk, er zijn ook 'gevallen' waarbij het ook ons niet lukte, denk aan Mazir. Maar dat was een totaal verknipt paard.

Groet, Pien

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 10:34:


Ik ben het met je eens. Het is aan Katelijne wat zij er nu mee wil....

Groet, Pien

jennet schreef op maandag 14 december 2009, 11:40:


Het raakt een beetje off-topic, maar wou hier even op inpikken. (Katelijne heeft er niets aan, haar wens ik een goede begeleiding, veel sterkte en lef. Haar keuze is gemaakt : ze wil er voor gaan)
Ik zit zelf ongeveer in hetzelfde schuitje.... kortweg: mijn vertrouwen is zo erg geschonden, dat ik enkel nog op mijn paard ga zitten omdat ik vind dat dat MOET. Ik heb er geen plezier meer in, en dit is een vicieuze cirkel.
Uit mijn ervaring met honden, heb ik geleerd dat eens het vertrouwen tussen dier en baas weg is, dat het dan meestal finaal om zeep is.
Mijn persoonlijke grens, zowel in zelfvertrouwen, kunde (of onkunde) en vooral ook (niet onbelangrijk he mensen, over dit detail spreken jullie bijna niet) in budget om nog verdere hulp/begeleiding/training te kunnen betalen, is eigenlijk bereikt.
Het enige wat ik (tegenover dit paardje) nog overheb is schuldgevoel. het paard zelf is daar niks mee. Ik droom ook van een leuke, vooral ontspannen buitenrit..... die ik dan af en toe (gelukkig) wel maak met het paardje van mijn vriend.
Ik ben elke dag 2 keer tussen onze paarden op de wei, niets maakt mij gelukkiger..... soms moet ik mezelf eraan herinneren dat ik met paarden houden ben begonnen omdat ik graag paardRIJD. wat het laatste jaar een rariteit geworden is.....
In mezelf weet ik wat ik moet doen, lig enkel nog in de knoop met mn emoties én het feit dat een nieuwe thuis vinden ook niet simpel is.... ik twijfel nog om hier een advertentie te zetten, omdat ik niet veel zin heb in kwetsende reacties.
Katrien

Katrien Imbrechts schreef op maandag 14 december 2009, 11:56:

Katrien Imbrechts schreef op maandag 14 december 2009, 11:58:

haha, mijn bijdrage is gecensureerd ! het zal wel aan mij liggen, maar de tekst staat er niet. ik reageer later nog wel eens, nu geen tijd meer om het allemaal nog eens neer te schrijven.

Katrien

Katrien Imbrechts schreef op maandag 14 december 2009, 11:59:


Hihihi ik zie het, niet schelden hier he:) Grapjeeeee

jennet schreef :

Nu weet ik effe niet of Jennet ook Katelijne is ?

Ik vind het heel nobel en prachtig dat eigenaren zoveel denken aan hun paard er er zoveel voor over hebben. Toch maakt dat niet altijd gelukkiger want je offert zoveel van jezelf op hiervoor. Je bent er zelf ook nog.

Ook voor het paard werkt het uiteindelijk niet altijd zoals jij dat voor ogen had want '; het beste' voor je paard is niet altijd het beste want het is weer vanuit ons menszijn geredeneerd.

Laat ik een voorbeeld geven van een paard dat hier in pension was.
Zéér betrokken eigenaresse, helaas zat eigenaresse vol met eigen oude dingen-uit-het-verleden. Dat was de reden dat zij dit paard had aangeschaft. Eigenaresse hunkerde naar liefde en zocht dat bij het paard, projecteerde haar eigen emotionele onvermogens op het paard.

Maar paard wist daar geen weg mee, keerde zich af van eigenaresse, gedroeg zich als een diva omdat ze daarvoor alle ruimte kreeg en ze toch al een sterker karakter had dan eigenaresse zelf. Met als gevolg dat paard-lief niet te berijden was, haar telkens letterlijk ondersteboven liep door 'geen leiding'. Wij hebben het paard en eigenaresse een tijd getraind; leuk paard dat graag werkt en enorm van uitdaging houdt. Paard had een stabiele plek in de groep en leek op haar plaats, hoewel ze zich de tering verveelde van het niets-doen.
Eigenaresse was niet te vermurwen een bijrijder te zoeken, zelf te gaan rijden, meer uit dat paard te halen, haar méér te bieden omdat ze bleef hangen in haar eigen emotionele stuk en het paard voor zichzelf wilde houden (dat laatste zei ze ook letterlijk).

Met als gevolg dat ze het paard heeft weggehaald, haar geïsoleerd heeft en haar op een weitje alleen gezet heeft en haar (zo zien wij dat) en haar afhankelijk gemaakt heeft van haar aandacht en zogenaamde allesoverheersende 'liefde'. Het paard is nu agressief, valt anderen aan, niemand durft langs haar, ze is totaal gefrustreerd en laat niet met zich werken. Met een eigenaar die dit nog steeds niet ziet maar nog steeds blijft hangen in haar ouchiekouzie getuttel.

Voor mij is dit verkapte dierenmishandeling!

Groet, Pien

Katrien Imbrechts schreef op maandag 14 december 2009, 11:59:


Je kunt het wel lezen door op 'reageren' te drukken in je eerste reactie want het staat er wel, alleen tussen >

Gudrun schreef op maandag 14 december 2009, 11:20:


Om even op dat stukje in te pikken.
Ik ken mensen die beweren dat met zulke soort paarden 24/7 buiten in de groep niet wenselijk is.
Niet dat je het paard sociaal moet gaan isoleren, maar je zou een bepaalde 'afhankelijkheid' moeten creëren.

Mijn stalgenoot bijvoorbeeld beweert zo'n paard te hebben.
Zoals ik hem ken, kan ik mij daar eigenlijk wel iets bij voorstellen. Het paard is bijna 20, maar hij heeft inderdaad een erg sterk karakter en gedraagt zich nog als een jonge god. Hij is altijd de dominante in een groep en staat een beetje bekend als een "wacko".
Als hij iets saai vindt, dan neemt hij zelf wel het initiatief om de boel wat interessanter te maken. Ze heeft hem al bijna z'n hele leven en heeft er vroeger cross mee gereden. 'Ofwel won hij, ofwel was hij laatste' zegt ze daarover.
Maar ze claimt dus dat ze dat paard nooit 24/7 zou kunnen buiten laten, ook al heeft ze daar zeker de mogelijkheden toe.
Hij groeit haar dan boven het hoofd, zegt ze. In zo'n situatie heeft hij haar helemaal niet meer nodig en kan ze het wel vergeten met hem. Dan 'wil' hij niets meer voor haar doen.
De afhankelijkheid die je creëert van bepaalde handelingen zoals 's morgens buiten zetten en 's avonds binnen halen en voeren, heeft ze nodig met hem.
Ik weet niet of dit op iets slaagt?
Maar zij beweert dit zelf ondervonden te hebben.

Spirithorses schreef op maandag 14 december 2009, 12:11:


Ja sorry ik was het Jennet. Ik had het eigenlijk niet hier op de vraag van Kathelijne moeten posten want het gaat over haar paard.
Ik zat even in het verhaal van wel niet houden, beter af bij een ander enzo omdat ik dat zelf ook heb. Kan misschien beter een nieuwe topic plaatsen dan .
Van die mevrouw is inderdaar vet egoistisch. Vreselijk. Bah!Als je dan zonodig liefde zoekt neem dan een cavia, lekker thuis in een hok. Ik zou uit liefde voor het dier ze juist een ander eigenaar gunnen hoe ontzettend ik dit zelf zou vinden. Maar ja door dit forum:) heb ik ze toch nog steeds en moet erachter zien te komen of ik ook egoistisch ben! Oeps!

Ans Jondral schreef op maandag 14 december 2009, 10:55:

maar ik reageerde ook niet op jou hoor

Katrien Imbrechts schreef op maandag 14 december 2009, 11:56:

Het raakt een beetje off-topic, maar wou hier even op inpikken.
(Katelijne heeft er niets aan, haar wens ik een goede
begeleiding, veel sterkte en lef.
Haar keuze is gemaakt : ze wil er voor gaan)
Ik zit zelf ongeveer in hetzelfde schuitje.... kortweg: mijn vertrouwen is zo erg geschonden, dat ik enkel nog op mijn paard
ga zitten omdat ik vind dat dat MOET. Ik heb er geen plezier
meer in, en dit is een vicieuze cirkel.
Uit mijn ervaring met honden, heb ik geleerd dat eens het
vertrouwen tussen dier en baas weg is, dat het dan meestal
finaal om zeep is. Mijn persoonlijke grens, zowel in zelfvertrouwen, kunde (of
onkunde) en vooral ook (niet onbelangrijk he mensen, over dit
detail spreken jullie bijna niet) in budget om nog verdere
hulp/begeleiding/training te kunnen betalen, is eigenlijk
bereikt.
Het enige wat ik (tegenover dit paardje) nog overheb is schuldgevoel. het paard zelf is daar niks mee. Ik droom ook van een leuke, vooral ontspannen buitenrit..... die ik dan af en toe (gelukkig) wel maak met het paardje van mijn vriend. Ik ben elke dag 2 keer tussen onze paarden op de wei, niets maakt mij gelukkiger..... soms moet ik mezelf eraan herinneren dat ik met paarden houden ben begonnen omdat ik graag paardRIJD. wat het laatste jaar een rariteit geworden is.....
In mezelf weet ik wat ik moet doen, lig enkel nog in de knoop met mn emoties én het feit dat een nieuwe thuis vinden ook niet simpel is.... ik twijfel nog om hier een advertentie te zetten,omdat ik niet veel zin heb in kwetsende reacties.
Katrien

Helpen we Katrien toch even? Bovenstaand had ze geschreven...
Eens zien of we het zichtbaar kunnen krijgen...

Vicky Verreycken schreef op maandag 14 december 2009, 11:21:


weet ik wel, maar vergis je niet in deze hoor

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 12:30:


Oepsie, mijn fout.
Ben altijd in de war met al die quotes.