Piet schreef op zaterdag 19 september 2009, 22:08:


Ik kan ook zo'n toevoeging doen: mijn buurvrouw hield haar pony's (zoals zo velen) in de zomer 's nachts op stal en in de winter ook vaak overdag.
Wij wonen hier nog niet zo lang en hebben de pony's altijd buiten.
Na aanvankelijk erg sceptisch te staan tegenover onze manier van houden, gaf buurvrouw na enkele maanden toe dat onze pony's er toch wel "erg goed uitzien en ook zo relaxed zijn".
Inmiddels staan buurvrouw's pony's in de zomer de klok rond en
in de winter ook bij slecht weer overdag lekker buiten te bewegen.
Buurvrouw blij, pony's blij, wij blij.
Nu nog die dekens in de winter....tja..."sportpony's, dat kan natuurlijk niet"......dus we hebben nog een uitdaging

angelique hage schreef op zondag 20 september 2009, 21:44:


Ik zie wel degelijk een ontwikkeling en op sommige gebieden zelfs sneller dan ik had gedacht.

Het bitloos rijden bijv. gaat enorm hard. Ik had niet verwacht dat zo'n traditionele logge organistatie als KNHS zo op zou staat voor bitloos rijden. Hun wil is wet min of meer, dus als zij nee blijven zeggen, blijft dat nog jaren zo. Maar kennelijk is er toch iets dat ze overgehaald heeft om het in elk geval te gaan overwegen. Al was de kritiek op de test-wedstrijd niet mals.

De druk vanuit de leden neemt meer en meer toe. Nu zijn het vooral nog paarden met mond en tandproblemen die mensen tóch uit willen brengen op dressuurwedstrijden (bitloos), wat nu dus niet kan.

Het gekke is dat deze 'stille revolutie' van onder naar boven gaat. Normaal gesproken zijn het de artsen die een nieuw inzicht brengen. Nu zijn het de recreatieruiters die les hebben van hun ORUN miep en nu aan hun instructrice vragen of ze ook bitloos dressuurles willen geven. Vervolgens weten al die ORUN dames en deurne-opgeleide instructeurs niet wat ze er mee aanmoeten. Maar klant is koning, als instructeur zegt 'nee bitloos gaat dat niet' zoeken mensen verder.

Zo gaat het ook met bekappen. Klanten stappen over omdat het een plausibeler verhaal is dan allerlei speciaal beslag waarvan de logica en onderbouwing ontbreekt. Klinieken en veeartsen zien nu ook paarden in hun praktijk op zelf bekapte hoeven en zien hoe goed ze eruit zien (klant van ons had een paard dat niet zonder ijzers kon nu bekapt ze zelf en haar veearts was onder de indruk).

Toen Jaime Jackson besloot de hoefsmeden en veeartsen te passeren en direct de paardeneigenaar aan te spreken met zijn boek, heeft hij de belangrijkst stap ooit gezet. Anders hadden we nu nog braaf speciaal beslag onder onze paarden laten slaan. En vergeet ook niet de invloed van déze website. Als Frans en Ilona niet op een dag heel veel info nederlandstalig beschikbaar hadden gemaakt, was de ontwikkeling een stuk langzamer gegaan.

Ook de mensen die niet op NB cursus komen, lezen toch dat zonder ijzers beter is en laten hun paard bekappen door de smid maar weigeren als hij zegt 'er moet misschien toch een ijzer onder'.

Hoera!

We gaan nog wel meemaken hoor dat alles drastisch veranderd nog voor we onder de groene zoden liggen.

Toen ik ons Gella kocht was die sociaal totaal niet mee. Zij had blijkbaar van haar 1 jaar tot haar 3 jaar helemaal alleen gestaan, en andere paarden alleen van ver gezien. Zij was sociaal gezien dus echt een dikke nul! Subtiel kon zijn niet zijn, het was direct tanden bloot en aanvallen maar! Komt er dan nog eens bij dat zij een redelijk dominant karakter heeft, dus dat botste heel hevig bij de introductie in de kudde. Ik heb haar dan 3 maanden alleen laten staan naast de andere paarden (gezien ze dat zo gewend was, maakte ze daar niet veel van) en dan ook rustig aan geïntroduceerd. Daar heeft ze vaak een serieus pak rammel gehad, vooral van het hengstje in de kudde. Maar ze heeft wel sociale vaardigheden geleerd.

Eerst was ik bang dat ze het nooit zou leren, gezien ze 2 cruciale jaren gemist heeft, en toen was ik bang dat ze de confrontatie niet zou overleven (heb vaak isobetadine of andere gebruikt in die periode hoor). Maar ondertussen heb ik een beleefde merrie die alfamerrie is geworden, en de harmonie in haar kudde goed weet te bewaren.

Ik vrees dat er in dit geval geen andere weg is dan de harde weg...

Cindy Denkers schreef op zaterdag 19 september 2009, 15:18:


Moeders vinden hun baby's het mooiste kind ooit, daarom willen ze hem graag aan iedereen laten zien. Anderen zien gewoon een baby, net als andere babies. Zo gaat het met veulens ook, jij wil hem graag laten zien maar voor het veulen heeft het geen enkele zin. Laat hem lekker thuis met zijn moeder.


Zo'n jong veulen hoef je nog niet veel mee te doen, het is nog een baby, dus een paar minuten is al genoeg. Belangrijkste is dat je zijn hoeven zonder stress kan bijwerken. Pien organiseerd een speciale veulencursus, misschien eens te rade bij haar.

joop schreef :

Sja, die veulencursus was toevallig gisteren. Nu maar weer een jaar wachten.
Er komen overigens nooit veulens mee naar deze cursus, we 'werken' met onze eigen veulens/jonge paarden.
Overigens zie ik ookgeen meerwaarde in een keuring. Veel te stresserend voor zo'n kleintje, is meer voor jezelf dan voor het dier.

Ervaring opdoen kan ook in zijn/haar eigen omgeving, genoeg te beleven dacht ik zo.

Groet, Pien

Ik heb een paar keer geschreven over mijn paardje met al haar psychische en lichamelijke bagage.

Ruim twee jaar geleden kocht ik een oude haf, voor symbolisch bedrag om wat door de bossen te struinen.
Dat leek mijn man leuk en hij kocht een paard om mee te struinen, een noordzweedse draversdame. Een leuk paard, maar we kwamen erachter dat ze nauwelijks rijervaring had en een dame met karakter was.
Niet erg... we gingen gewoon aan het werk, want het was ook een leuk paard.
En toen kwam het moment waarop we samen door het bos konden stappen. Geweldig. Alleen begon onmiddellijk daarna mijn haf enorm te sukkelen. De artrose nam ernstig toe (was al eerder aanwezig incl botwoekeringen), hij begon blind te worden en kreeg een tumor. Nog een jaar probeerde ik hem met de juiste beweging en met hulp van artsen hem aan het werk te krijgen, maar erop zitten ging niet (zakte door de knieen) en de rest haalde uiteindelijk ook niets meer uit. Had ook te maken met de tumor en het feit dat hij zo snel met zicht achteruit ging.
Hij werd ngeslapen en toen kocht ik dus mijn huidige paard, met de bedoeling eindelijk samen te kunnen rijden. Helaas bleek dit paard al heel snel naast de nodige psychische problemen ook lichamelijk serieus naar de knoppen gereden. Laatste onderzoek met therapie geeft nu definitief aan dat haar rug geen gewicht meer verdraagt (KS en artrose in nek, schoft en achterhand, schouder)
Onbelast in de wei gaat het prima, behalve dan dat ze stijf is, maar belasten is niet meer mogelijk, nog even afgezien van het feit dat ze regelrecht gevaarlijk wordt als je er zelfs maar aan denkt.

Ben me bewust van het feit dat er mensen hier zijn die ervan overtuigd zijn dat gewoon toch rijden de optie is, maar gezien zelfs de huidige vorm van de rug als ongeschikt voor belasting wordt gezien, zie ik dat niet zitten.

Nu ben ik 48, heb zelf de nodige mankementen en datzelfde geld ook voor mijn man. Jaren wachten op een latere kans om toch nog ooit samen naar buiten te gaan is niet zo'n optie, afgezien van het feit dat mijn man het niet zo ziet zitten om alleen met zijn dame de bossen in te rijden, gezien zijn beperkte ervaring en ook niet zo heel veel zin daarin...

We hebben erover nagedacht om de shetten naar een verzorgadres te daan en dan zelf een paard, evt ter verzorging, te nemen waar wel op gereden kan worden. Helaas heeft een van de shetten zomereczeem en staat daar niemand op te wachten.

Nu heeft zich iemand gemeld die graag mijn draversmerrie als kinderoppas wil hebben. Ze heeft een stal die paarden voor mensen inspant en een paar paardjes heeft gefokt voor de hobby. Ze mist echter een verstandige merrie die genoegen neemt met een leven in de wei als kinderoppas/gezeldschapsdame en mijn paardje lijkt zeer geschikt.
Ze heeft zelf veulens gehad, heeft geen enkele interesse om aan het werk gezet te worden en is verder zelf heel rustig/cool in haar hoofd.

Als ze daarheen zou gaan, zou er voor mij de mogelijkheid zijn om toch nog op zoek te gaan naar een rijpaard (dit keer gekeurd) en alsnog de bossen in te kunnen gaan.
Maar.... dat betekent ook dat de merrie alweer moet verhuizen (na al veel verschillende eigenaars voorheen) en weer ergens anders moet wennen...

En daarover voel ik mij dan toch weer erg rot...

Wat zouden jullie doen in een dergelijke situatie?

Sandra van Bommel schreef op maandag 21 september 2009, 10:45:


Jemig , moeilijk hoor... maar je leeft maar een keer dit leven!
Ik denk dat je wel begrijpt wat ik daarmee zeggen wil.

Ik neem aan dat er dus geen mogelijkheid is om de merrie aan te houden , en er nog een rijpaard bij te nemen?
Persoonlijk vind ik het geen schande om voor jezelf te kiezen , ook al begrijp ik je gevoelens maar al te best en zal je als je voor jezelf kiest , dat rotgevoel wel te lijf moeten gaan.
Je hebt het rotgevoel toch niet over het plekje waar je merrie eventueel zou komen te staan?

Ik heb hier de boel 5 jaar aangekeken , en ben ook tot de conclusie gekomen dat het zo niet langer kan. Ik wil met plezier met de paarden bezig zijn , en daarvoor zal er wat moeten gebeuren. Zover ben ik inmiddels , maar wat precies , weet ik nog niet.
Ik ben 41 , en heb diezelfde wens als jij...ik ''moet'' ook opschieten!

Gr Esther

van lennep schreef op maandag 21 september 2009, 12:08:


verwarrend hoor... schreef een nieuw topic, maar dat kwam hier onder te staan en opende opnieuw het topic onder een andere naam en nu verschijnt mijn tekst hier weer...

Maar dat ter zijde.

Nog een paard erbij gaat niet. Financieel gezien niet en vanwege de ruimte in de schuilstal niet. Helaas.
De plek waar het paard zou komen te staan ziet er prima uit met enorme weides en zelfs een groot natuurgebied. Maar ik ken de mensen niet persoonlijk en ben toch altijd zo bang me te vergissen/fout te doen.
Maar je snapt wel een beetje wat ik bedoel...
Als je vijfentwintig bent, maakt een paar jaar wachten niet uit.
Als je 48 bent met de nodige mankementen, is het een andere verhaal... dan hik je meer tegen een zg laatste mogelijkheid aan.
Nog afgezien van het feit dat ik de keuze niet eens alleen voor mijzelf maar ook voor mijn echtgenoot moet maken, die geen zin heeft alleen de bossen in te trekken (en niet de benodigde ervaring met een dame zoals die van hem)

Sandra van Bommel schreef op maandag 21 september 2009, 12:18:


Dan lijkt het mij al duidelijk wat je zelf wilt...[ben je al verder dan ik hihi]

Misschien dat je nog even kan wachten , en die mensen wat beter kan leren kennen , kijken wat er gebeurd met de paarden als het rotweer wordt , in de winter , of ze echt doen wat ze zeggen en beloven...
Jaren wachten , nee , dat kan gewoon niet meer , dat begrijp ik.
Maar misschien even een paar maand?

Gr Esther

van lennep schreef op maandag 21 september 2009, 12:52:


He gat , nou reageer ik ook al in het verkeerde topic...Grr!

Maar weer knippen en plakken dan!!!

Gr Esther

Cindy Denkers schreef op zaterdag 19 september 2009, 15:18:


Ik denk dat je voorbereidingen tot nu toe prima zijn om naar een keurig te gaan!

Ik ben gisteren met mijn merrie en 4,5 maand oud veulen naar de jaarlingse keuring geweest. Dit waren mijn voorbereidingen: Merrie (die moeilijk laadt) 1,5 week lang elke dag op de trailer gevoerd. Veulen 3 keer ook op de trailer gevraagd en dit ging prima; hij kreeg op de trailer ook wat voer.
Ik doe geen parelli, maar ik heb de afgelopen maanden (vanaf zijn geboorte) het veulen de volgende dingen geleerd: veel aanraken (ook andere mensen dan ik -, hij moest namelijk op de keuring ook geschetst en aangeraakt worden worden voor zijn paspoort) meelopen aan het halster, stoppen als ik stop, mij niet bijten! wandelingen met en zonder moeder, verschillende soorten terrein en borstelbeurten. Ik speel niet echt met hem ofzo; ik neem hem mee uit de wei (aan halster) we wandelen wat met en zonder moeder, aaien wat, borstelen wat en tillen voetjes op en dan gaat ie weer terug naar de wei. Ik doe dit misschien 3 keer per week.
Het lopen en draven in de bak (met moeder) zoals je op een keuring moet doen heb ik slechts een paar keer geoefend.
Ik vond dit een goed genoege voorbereiding voor mijn veulen. Hij heeft zich uitstekend gedragen!! En ontzettend veel indrukken opgedaan: honden, paarden, mensen, een binnenbak etc.Tijdens de keuring zag ik een aantal mensen ontzettend rukken en trekken aan hun stuiterende veulens, mijn veulen gedroeg zich als één van de besten!
Ondanks dat ik mijn veulen gewoon ga houden, vond ik het leuk en leerzaam voor hem. Helemaal leuk voor mij toen mijn hengstveulen werd gekozen tot bestgefokte veulen 2009! (klein stamboek weliswaar maar toch)
Als je het leuk lijkt om naar zo;n keuring te gaan, en het is niet te ver weg, moet je het gewoon doen vind ik. Veel plezier!

Groetjes Alice

alice de beer schreef op maandag 21 september 2009, 14:09:


En oja over het keuren zelf: zoek inderdaad even uit wat je precies moet doen: meestal is het een rondje stap en rondje draf. Eerst alleen met zijn moeder, daarna met meerdere veulens en moeders samen (is hij al gewend aan andere paarden of staat hij alleen met moeder?) Als de merrie ook gekeurd wordt, moet de merrie ook een rondje alleen draven, terwijl het veulen even moet wachten/stilstaan met een begeleider uiteraard. Als je veulen nog weing los is geweest van de moeder is dit extra moeilijk (ik heb veel veulens zien steigeren op dit moment) Soms moet je dit hele ding dan later in een tweede ronde nog een keer doen, het geheel neemt (per keer) een paar minuten tot maximaal 15 minuten in beslag. Doe het natuurlijk niet alleen en je gebruikt alleen je eigen mensen natuurlijk. Dus geen 'vreemde' aanjagers die je paard gaan lopen opjagen..
Ook moet je uitzoeken waar je je paarden 'tussendoor' moet laten (in de wachttijd). Moeten ze dan op de trailer staan, mag je een prikweitje maken, moet je ze vasthouden, is er gras? etc. etc. Kan hij al vaststaan (onder toezicht?) Kan hij tussendoor ergens rustig uitrusten etc. Groetjes Alice