Monique Meijer schreef op maandag 16 februari 2009, 14:47:


HAHAHA
grappig beschreven, maar pijnlijk waar als je om je heen kijkt.
En het ligt aan het paard uiteraard..

Michiel schreef op zondag 15 februari 2009, 22:19:


Hoi Michiel,

Wat een verhaal met Luna... Dapper dat je je problemen hier durft delen, maar ik had niet anders van je verwacht.

Ik denk niet dat ik van op afstand veel kan helpen, zie het immers niet echt gebeuren. Maar door het hele verhaal hier te lezen vorm ik wel een (al dan niet juist) beeld. En ik kan me vinden in Pien's analyse, maar iets anders dat ik meen te zien is dit: je doet alles heel erg beredeneerd. Het aantal stops tellen, vooruitgang/achteruitgang bijhouden, plannen maken, analyseren wat je kan veranderen, enz. Op zich natuurlijk heel goed, maar met je hersenen alleen kom je er niet. Ik haal er maar een Parelli-isme bij:

'A horse doesn't care how much you know until she knows how much you care'.

Dat is echt erg belangrijk. Ik neig zelf ook naar die fout om dat te vergeten, vandaar dat ik het zeg. Ook teveel nadenken en plannen, maar als ik gewoon mijn zin doe (Hup, op de trailer en we gaan eens rijden in de manege), en ik (omdat ik mezelf egoistisch vond) Lolita dan extra bedank, haar vertel hoe lief en braaf ze is, mijn superpaard, en ook nog de mooiste van de hele wereld, dan merk ik dat zij meer bij mij wil zijn en dat ze gewoon vanalles doet voor mij, ook als ik het eigenlijk allemaal niet zo correct vraag zelfs.

In het Parelliprogramma komt er voor het bekende rijtje Respect - Impulsion - Flexion eerst nog deze: Rapport. Vriendjes zijn dus, een band hebben, nog voor je ook maar iets vraagt.

En uiteraard heb ik nog wel een advies, namelijk het advies dat ik aan iedereen geef die mij om advies vraagt: 'Doe Parelli!' En dat breng ik hier nu een beetje al lachend, maar juist voor jou zou het goed kunnen zijn. Als de inschattingen van andere forumleden tot nu toe kloppen is het niet enkel met Luna, maar ook met andere paarden een probleem (geweest). Misschien ben je niet van nature een paardenmens. Misschien ben je wel een mensen-mens, of een hondenmens, daar niet van. Ik weet nog toen ik Eddy (Druppel) voor het eerst zag in Damme, hoe hij met zijn honden was, maar nog meer hoe hij instant aandacht en respect kreeg van een hond die niet van hem was, waarover een voorbijgangster hem advies vroeg. Ik zag een hondenmens aan het werk, en die vreemde hond wist dat binnen de seconde dat hij Eddy zag ook. Hetzelfde heb ik met Pat Parelli al vaak gezien. Iemand geeft hem in een demo een (voor hem wildvreemd) 'probleem'paard, en ogenblikkelijk zie je dat paard veranderen, zie je dat hij Pat meteen wil volgen, kalmeert, enzovoort. Gewoon door de manier waarop Pat staat, waar zijn aandacht is, hoe hij het leidtouw (niet) vasthoudt, denkt dat paard meteen 'die man volg ik, dat is degene tussen die duizend andere mensen hier die ik kan vertrouwen'.

Als er één manier is die ik ken om van een niet-paardenmens toch nog een halfweg paardenmens te maken dan is het volgens mij het Parelliprogramma (het werkt bij mij toch al redelijk). Dat traint je immers in de juiste handelingen, reacties, plaats tov. paard, enzovoort. Traint je om paarden te lezen. Jij hebt je tot nu toe vooral bezig gehouden met trainen van je jonge paard, maar misschien moet je ook jezelf nog meer gaan trainen. 'Teaching people to teach horses' dat is Parelli. In de eerste drie levels is het de mens die bijleert. Het paard leert niks wat ie uit zichzelf al niet zou kunnen. Op dat niveau zit ik zelf ook nog, en ik durf het gerust toegeven.

Nu is het toch nog een heel verhaal geworden, voor iemand die eigenlijk zei dat er van op afstand niet veel advies te geven is

Hartelijke groeten,
Nathalie

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 19 februari 2009, 10:14:


Dank allemaal hoor, ik onderdruk mij neiging om me hier te verdedigen wel hoor, dat scheelt een boel energie en belemmert te leren van de kritiek ten slotte. Wat wel goed gaat met Jur is te zien immers op mijn website! Ook dat ben ik, naast de dips die we gehad hebben en te boven zijn gekomen ook (behoudens zijn spierbevangenheid probleem op het laatst). Toch nog even een stukje verdediging van mijn kunnen,


Dat beredeneren kan ik wel uitleggen, ik ben licht dyslectisch waardoor ik feitelijkheden zeer slecht kan onthouden. Toen ik Luna kreeg leek het me goed om haar vorderingen vast te leggen, dus na een wandeling schrijf ik direct op wat er in gebeurd is, en dwing me zelf concrete details weer te geven. De hoeveelheid stops en hoe heftig, etc. zodat er echt vergeleken kan worden. Met je strekking ben ik het eens, ik zal spel relatie en leuke dingen samen doen, meer aandacht gaan geven. Leren zelfs, luna los in de bak en dan samen iets leuks doen, in plaats van een bedachte oefening, is nieuw voor me. Aan de andere kant is Luna in de overgang naar een zachtere aanpak inderdaad even dominant en respectloos geworden naar ons toe. Met eenvoudig "jouw plaats mijn plaats" oefening en een strengere aanpak is dat al snel weer goed gekomen. Nu kan dat zachtere ook weer een plek krijgen, naast duidelijke strengheid, wordt vervolgd ...

En Parelli, ik ben nog steeds bevooroordeeld door mijn toeschouwer zijn van de 2de groepsles die Eddy Modde gegeven heeft in wageningen, jaren en jaren terug. Dat was zo afschrikwekkend hard. Maar goed jij weet ook dat het veel beter kan, die hr. Modde hoop ik intussen ook. Ieder zijn pad wat allemaal leid naar het zelfde. Op dit moment hoop ik verder te komen, qwa spel met chasing the tiger en samen los bewegen en ct daarvoor gebruiken. En we zijn weer begonnen met buiten wandelingen met meer firmheid indien nodig. Het is de balans zoeken denk ik tussen duidelijkheid/strengheid en speelsheid.

Groetjes, Michiel

Michiel schreef op donderdag 19 februari 2009, 14:42:


En dit is het vervolg ... mijn aantekeningen van vandaag:
Vrijdag via de parkeersplaats de paddoc verlaten en Luna vaker laten grazen en rond snuffelen. Zodat ze het wandelen leuker vind, dan altijd in één rechte lijn weg wandelen. Ze luisterde goed vandaag.

Tijdens het grazen en rond snuffelen, wil ze soms door mij heen! In het verleden wijkte ik altijd, ontdek ik nu, tijdens dat vrije grazen. Tijdens volgen aan de lijn wijk ik niet, maar tijdens grazen dus wel. Vandaag niet meer, en dat is een belangrijk signaal. Als ze me voorbij graast en dan zet ik mijn elleboog naar buiten, daar moet ze dan omheen draaien. Zo gebruikt ze soms ook haar hoofd of voorvoet, standvastigheid dus gevraagd van me. Mijn opgeheven vinger bij opdringerigheid moest vandaag wel 10 keer omhoog, (bijv. ook bij het hooi neerleggen op de poetsplaats) ik let dus suptieler op.

Aan de andere kant is het voor haar veel leuker zo samen te wandelen, met meer snuffelplekken, rust en grazen. Met de toegenomen alertheid, liep ze inderdaad zonder stops vandaag door de poort naar buiten. Als het vertrouwen van zachtheid en stiptheid gewoner geworden is, gaan we verder weg van huis. Ook gaf ze weer makkelijker haar achtervoeten, 1 voet kwam zelfs spontaan even omhoog, waarna ik toch weer iets moest trekken. Ook heb ik vaker ct gedaan, ook los in de paddoc beloont voor achterwaarts gaan (waarbij ze altijd druk verwacht).

Mijn doelstelling aardig gehaald vandaag, meer vriendelijkheid, relatie, zachtheid (ct) en meer stiptheid en strengheid. Die mix hoop ik dat het gaat doen bij haar. Sinds vandaag heeft ze ook een eigen voerbak uitgekozen, verontwaardigt was ze toen ik eerst de bak van Annemiek vulde, die meestal meer stro bevat (daarvan heeft ze het natuurlijk geleerd). Ze bleef nukkig bij haar eigen bak staan, totdat die ook gevuld werd. Een volgende keer respecteer ik maar het rangorde verschil tussen die twee.

Groet, Michiel

Michiel schreef op vrijdag 20 februari 2009, 21:04:

Sinds vandaag heeft ze
Hoi Michiel! Ik klets waarschijnlijk maar wat, maar ik heb sinds een week er een nieuwe merrie bij en dat rangorde-gedoe speelt hier bij mij ook, al wordt het met de dag minder en gaat het onwijs goed ... Maar ... ik wil zelf neutraal zijn en geen deel uitmaken van wie er nu hoger is in rang, dus voer ik ze niet in een vaste volgorde, de ene keer eerst Pepper, dan Goke (nieuwe) en tenslotte Jeen (the Chief) om het een dag later weer heeeeeeel anders te doen. Ik vind het niet nodig om de rangorde in de smiezen te moeten houden, ik ben een mens en zij zijn paarden, dus ik ben de hoogste in rang en ik bepaal wie er eerst te eten krijgt en niemand anders! Weet niet of ik hier goed aan doe, maar ze schijnen het met z'n alle te respecteren en zien mij niet als een suffie die zomaar het voer afstaat en ik hoef alleen maar naar ze te kijken of ze stappen keurig op zij of naar achter zodat ik mijn ding kan doen.
Een idee of heb ik puur mazzel?