Nou Pien, tav zijn training, daar zou je best wel eens gelijk in kunnen hebben. Hij is (ben ik later achtergekomen) met 2,5 jaar beleerd. Toen ik hem 2 jaar geleden (toen was hij 5) kocht stond hij op stal, op ijzers en kende niks anders dan in de krul lopen in een binnenbak. Buitenrijden kende hij alleen van dressuurwedstrijden, een menselijk been was voor hem hetzelfde als het spoor op een rijlaars. Hij was gewend om af en toe een uurtje op een weide te komen, maar qua eten was het sportbrok geblazen. Zijn ogen waren dof en zijn tempo was laag.
Hij heeft hier een 100% ander leven gekregen (alleen dat bit nog he..) en het is een heel andere pony geworden.
Maar ik had wel wat met 'm in te halen: verkeer, tractoren, verkeersborden, witte strepen op de weg, blaffende honden, koeien, geiten, schapen, hij kreeg van alles zowat een hartverzakking. In het begin rende hij voor alles weg, later kon ik hem zo ver krijgen dat hij bleef staan en er naar kijken, en inmiddels ben ik zo ver dat hij schijt heeft aan de meeste dingen. Maar nog niet alles dus, al wordt het steeds minder. En ook minder heftig: 2 jaar geleden stopte hij pas als hij moe werd, nu meestal binnen 10 meter, dus ach, we vorderen
Tja, of het allemaal zo veilig was? Nee, dat denk ik niet. Ik ben als oude doos (van 45) 2 jaar geleden gewoon weer opgestapt (na 27 jaar niet gereden te hebben), ja inderdaad op deze pony (van 1,48, ik ben 1,62). En zoals gezegd, ik heb ook nooit echt leren rijden (als kind een jaar les op een manege, maar daarna alleen maar zelf lekker aangeklooid). Ik kijk nu veel naar anderen, ben op les gegaan op een rijvereniging en lees heel veel hier (maar als het met rijtechnische terminologie gaat, raak ik het spoor snel kwijt). Ik doe wat ik denk dat goed is, waar voor mij het belang van Banjer dus altijd voorop staat.
En ja, hij neemt mij dus nu ook wel eens in de maling en als ik hem dan aankijk, tja, dan is het jammer dat pony's niet kunnen proesten van het lachen. Maar de glans in z'n ogen zegt ook genoeg.
Verhalen
