Verhaal 1. Zaterdag...
Oké, het mag blijkbaar (mijn lesgever is er een bekende) en dan gaan we het maar eens proberen. Er werd in Terlamen een dressuurwedstrijdje georganiseerd en ik zou
bitloos mogen starten. Niks officieels, erg kleinschalig, vooral met weinig ervaren ruiters of jonge paarden. Tja, en na al mijn gezeur dat de paardenwereld niet bepaald vooruitstrevend is, kan je dan moeilijk anders dan meedoen, niet?
Mijn lesgever zei dat ik nu geen enkel excuus meer had. Thuis eens gekeken wat de proeven E5 en E7 precies inhielden, en dat moest toch te doen zijn.
Dus kreeg Frodo een grondige poetsbeurt, volgens mij is hij nog nooit zo proper geweest
. Hoewel... bij een klopje op zijn achterwerk kwam er nog steeds een stofwolk uit.
Ook nog een min of meer mooie hengstenvlecht gemaakt, want dat hoort er dus ook bij
Frodo vond het allemaal prima, zijn ogen vielen bij tijd en wijle bijna dicht. Een goed gevuld hooinet in de trailer en we konden vertrekken.
Uitladen ging prima, opzadelen ook, en in de inrijpiste gedroeg hij zich alsof hij al dat al jaaaaren deed. Hij moest wel heel erg wennen aan de ondergrond, die was voor een groot deel namelijk heel zacht en dat gaat 'm nog niet zo goed af, in de duinen bij ons in de buurt merken we dat ook nog steeds.
Ook heeft hij moeite met andere paarden in de piste die angst vertonen of die protesteren (over de redenen hiervoor ga ik niet uitweiden
). Bij de angstige begint Frodo te zoeken naar de bron van die angst, bij de protesterende wil hij liefst zo ver mogelijk uit de buurt blijven. Je merkt duidelijk dat hij het niet begrijpt. We zijn in het begin dan maar in het donkere gedeelte gebleven, daar reed toch niemand en dan langzaam naar de anderen opgeschoven. Tegen het einde aan leek Frodo tegen de andere paarden te willen zeggen dat er niks was om je zorgen over te maken. Wat heb ik toch een vriendelijk beestje!!!
Er was ook nog iemand die me de raad gaf om hem nog wat meer "onderin" te rijden, en toen ik zei dat 'm dat nog niet moest van mij, dat ontspanning meer dan voldoende was (een raad die ik in het begin van de week had gekregen), kreeg ik wel een rare blik. Ik verduidelijkte dat Frodo nog maar 6 was en nog weinig ervaring had. Toen werd die blik nog raarder.
Er werd me verzekerd dat 6 jaar helemaal niet meer zo jong was...
Dan kwam het "moment suprème". Wachten voor de grote piepende poort op onze grote binnenkomst. Een erg vriendelijk "poortenmeisje" vroeg of ze moest wachten om de poort te sluiten tot ik aan de andere kant van de piste was.
Van mij moest dit niet, Frodo had al even in de gaten dat die poort moest gesmeerd worden en dat dat dus geen reden voor ongerustheid was.
Dan naar binnen. Recht naar de spiegel gereden. Daar moest hij toch eens goed naar kijken, maar hij vond zichzelf er blijkbaar wel goed uitzien. Dan langs de cafetariawand eens naar de mensen kijken en naar zijn andere baas die daar ook zat en toen mochten we bij A binnenkomen en bij X halthouden en groeten.
Eerlijk gezegd: onze Frodo deed het prima, ik moet nog véél leren : mijn houding is mijn grootste pobleem
, (ontspannen doorzitten, mijn benen niet willen optrekken, mijn voeten stil houden... Verder nog: tot aan de letters rijden en oh god, wat is gewoon rechtdoor rijden en netjes halt houden toch moeilijk! Gelukkig heb ik een vergevingsgezind paardje. De 2de proef was vergelijkbaar. Telkens we de spiegel passeerden was zijn aandacht wel even weg. Ik vind dat begrijpelijk.
Al bij al was ik best content en zeker SUPERTROTS op mijn Frodootje.
Ik heb hem zowat doodgeknuffeld toen we buiten waren.
Terwijl ik op mijn gemakje aan het uitstappen was, werd daar ineens mijn naam geroepen. Ik moest naar binnen voor de prijsuitreiking
Ja maar, ik ben nog aan het uitstappen hoor! Vreemde blikken: zo van "staat dat beest nu nog niet op de trailer?". Maar manlief zei fijntjes dat ik toch maar naar binnen moest en dat hij Frodo wel verder zou uitstappen.
Nou moe: was Frodo toch maar netjes als eerste geëindigd! Toegeven we waren maar met 7 (de 2de proef maar met 2 en dat andere paard was echt niet klaar om op wedstrijd te gaan dus dat resultaat telt al helemaal niet) en de anderen waren ook geen echte routiniers of hadden ook onervaren paarden bij.
Maar 't was toch wel leuk hoor!
Achteraf vertelde mijn man en vriendin dat er toch wel wat commentaren waren over het bitloze aspect van ons rijgedrag. En dat er verschillenden waren die naar buiten waren gekomen om dat eens te bekijken. En ikke maar denken dat ze naar mij keken omdat ik daar nieuw was en misschien niet goed bezig was
. Mijn man zei achteraf met een grijns op zijn gezicht dat hij aan mij zag dat ik dat echt niet door had en dat 'm ook maar niks tegen mij gezegd had, omdat ik me dan heel erg bekeken zou voelen, en hij weet dat ik daar moeilijk tegen kan.
Wat moet een mens nog meer: een schat van een paard en een schat van een echtgenoot
Lena
(voor de eerste keer misschien echt: grandioos
bitloos 
)
Verhalen
