is het bezitsdrang of bescherming van maya?

misschien bekijkt hij jou (als mens) als bedreiging vanuit zijn eigen (slechte) ervaring?

Mijn merrie was ook getraumatiseerd en heeft me in het begin dat ik haar had een keer flink gebeten (een jaar geleden) en enkele maanden geleden gebeurde dit nog eens. Dit was mijn fout, in die zin dat zij het gevoel had dat ik een bedreiging voor haar vormde en dat ik niet alert was. De eerste keer omdat ik er vanuit ging dat ze mijn goede intenties wel zou zien (een beetje naïef misschien) en de tweede keer omdat ik dacht dat onze verstandhouding al heel goed was en te snel was gegaan voor haar (in het vragen van haar achterbenen, na een verhuis wat voor haar steeds zwaar is en de achterbenen die ze heel moeilijk geeft).

Ik denk dat je het gewoon wat tijd moet geven, hem laten wennen aan jou en je ritme. Veel structuur geven en dan loopt dat wel stilaan los. Maar steeds alert blijven. Ik denk dat als je werkt aan je relatie met hem dat het wel goed komt in het groepsgebeuren.

Oh ja na zo'n beet (de tweede keer was heel hard, ook blauw, toch een lange tijd een zere rug (ik was gevallen)...) was ik heel hard in shock, op zich is het niet erg (fysiek) maar ik voelde me er toch heel onveilig door, het zijn ten slotte grote dieren. Maar toch kan je best proberen om je vertrouwen terug te vinden in hem, want anders geraak je niet verder en kan je de situatie niet omkeren. Ik besefte dat zij mij onmogelijk kan leren vertrouwen als ik haar niet vertrouw.

Een dier met trauma's vertrekt vanuit een ander perspectief en heeft een iets andere benaderingswijze nodig dan eentje die je zelf hebt groot gebracht en waarvan je weet vanwaar het gedrag komt. Ik denk gewoon leren kennen, leren inschatten en mee omgaan. Geef hem het voordeel van de twijfel, hij heeft dat nooit gekregen en misschien is dat net wat hij nodig heeft...

is het bezitsdrang of bescherming van maya?

misschien bekijkt hij jou (als mens) als bedreiging vanuit zijn eigen (slechte) ervaring?

Mijn merrie was ook getraumatiseerd en heeft me in het begin dat ik haar had een keer flink gebeten (een jaar geleden) en enkele maanden geleden gebeurde dit nog eens. Dit was mijn fout, in die zin dat zij het gevoel had dat ik een bedreiging voor haar vormde en dat ik niet alert was. De eerste keer omdat ik er vanuit ging dat ze mijn goede intenties wel zou zien (een beetje naïef misschien) en de tweede keer omdat ik dacht dat onze verstandhouding al heel goed was en te snel was gegaan voor haar (in het vragen van haar achterbenen, na een verhuis wat voor haar steeds zwaar is en de achterbenen die ze heel moeilijk geeft).

Ik denk dat je het gewoon wat tijd moet geven, hem laten wennen aan jou en je ritme. Veel structuur geven en dan loopt dat wel stilaan los. Maar steeds alert blijven. Ik denk dat als je werkt aan je relatie met hem dat het wel goed komt in het groepsgebeuren.

Oh ja na zo'n beet (de tweede keer was heel hard, ook blauw, toch een lange tijd een zere rug (ik was gevallen)...) was ik heel hard in shock, op zich is het niet erg (fysiek) maar ik voelde me er toch heel onveilig door, het zijn ten slotte grote dieren. Maar toch kan je best proberen om je vertrouwen terug te vinden in hem, want anders geraak je niet verder en kan je de situatie niet omkeren. Ik besefte dat zij mij onmogelijk kan leren vertrouwen als ik haar niet vertrouw.

Een dier met trauma's vertrekt vanuit een ander perspectief en heeft een iets andere benaderingswijze nodig dan eentje die je zelf hebt groot gebracht en waarvan je weet vanwaar het gedrag komt. Ik denk gewoon leren kennen, leren inschatten en mee omgaan. Geef hem het voordeel van de twijfel, hij heeft dat nooit gekregen en misschien is dat net wat hij nodig heeft...

Vandaag een rit van 3,5 uur gemaakt door de duinen van Schoorl. Het verbrande deel is heel triest om te zien, maar de natuur laat zich niet zo maar verslaan, eronder wordt het al weer groen!

Het was koud vandaag, het strand was volledig uitgestorven en ook de Berenkuil was uitgestorven. Iedereen zat bij de kachel en wij zaten op onze paardjes.

Alle foto's en korte filmpjes heb ik verwerkt tot een filmpje van 5 minuten. De lichte vos met witte sokjes is Arabesk (daar zit ik op) en de donkere vos is zijn zoon; Safino.

http://www.youtube.com/watch?v=zI7wykqbAV8

**********
Vroeger toen de guldens nog van hout waren,
Reina nog een zwart hoofd had,
paarden nog met bitten gereden werden en ijzers
onder hun voeten hadden....

Hey,

Mooi filmpje maar ik mis toch een beetje de eigenhied van hoog in het bloed staande paardjes. (of van paarden in het algemeen)
Alles ziet er een beetje 'flets' en gelaten uit.
Ik merk ook geen enkel iniatief van de paarden.
Geen opwinding, geen emotie alleen een bijna robotterig opvolgen van aanwijzingen.
Misschien is dit jouw doelstelling?
Niet de mijne.
Het geheel ziet er wel rustig uit.

Koen

Ow ja, nog even.
Ik zie ook vrij veel hoog opgetrokken 'mensen' hieltjes.
(kan ook aan het moment van opname liggen hoor)

Koen

Waar zit de knop "vind ik leuk!", Jantine

@Koen: ik wacht met spanning op jouw filmpjes!

Koen Theys schreef op zaterdag 30 juli 2011, 23:37:


Waar baseer je dit op?
Er is ook weinig ruimte voor eigen iniatief op dat ruiterpad, het is een soort rails die je moet volgen, anders krijg je de bospik achter je aan. De paarden weten ook dat ze dat spoor moeten volgen, ja helaas, weinig keuze.

Het zijn hele rustige arabieren (geworden), het is maar net wat je ze aanleert. Ik vind opgefokte 'bloedpaardjes' echt niet normaal en ongezond. Ik hou van evenwichtige rustige paarden die hun koppie erbij houden en niet om alles drukte maken.

Ik zie toch duidelijk een opgewekt orenspel bij mijn paard en het andere paard.