Het is mijn doel voor komende tijd: ik wil heel graag met Liz zonder ander paard+ruiter het bos in en de hei op. Met koffie en lunch.
Liz is een onzeker paard met grote mate van verlatingsangst. Ik heb haar nog nooit onder het zadel bij de wei en kudde weggekregen. Voor mijn gevoel zat ik dan niet safe.Tijdens de training is gebleken dat dit inderdaad het geval was, Liz kan uitstekend steigeren in dat soort situaties
Vandaag was de eerste keer sinds de training dat ik op Liz ben gestapt. Bloednerveus was ik. Had bewust al een paar dagen gewacht tot mijn zenuwen weer wat tot bedaren waren gekomen. Vandaag was te mooi weer om niet te gaan rijden, dus...hoppetee.
Eerst in buitenbak gereden, geoefend wat ik had geleerd. Alles in stap. Ging perfect. Liz ontspannen, hoofd mooi laag en lekker briesen.
Ok, vuurdoop: door het hek, weg van de wei en de kudde, het zandpad op.
I DID IT!!
Liz testte me, ik heb doorgezet en ze bedaarde. Briesen, hoofd laag, lopen. Aan het einde van het pad weer terug, in mijn tempo. Moeilijk, maar ik kon haar telkens terug uit draf nemen in stap. Hoofd laag. Bij de wei aangekomen dacht Liz... yeah, we zijn er. Mooi niet, omgedraaid en nogmaals opnieuw de weg gelopen. Gestopt op punten die ik wilde, ze bleef keurig staan. Voor de tweede maal weer bij de wei aangekomen moest ze rustig blijven staan in de richting van de wei af. Ik heb, zonder dat ze ook maar iets dribbelde of onrustig deed, af kunnen stappen en op mijn dooie gemak de wei weer kunnen oplopen.
Stap 1 op weg naar mijn doel is gelukt.
Er is een last van me afgevallen. Ik kan dit.
Ik heb mijn stoel in de zon in de wei gezet, Liz losgelaten en ben thee gaan zitten drinken. Liz kan loslopen over 1 ha, maar kwam pal naast me staan. Op rust. Ogen toe. Genieten. Voor ons allebei.
Het is goed.
Vanavond zal ik voor het eerst sinds dagen weer lekker slapen.
Verhalen
