Prachtig verslag, over genieten gesproken

lie tiebos schreef op donderdag 10 maart 2011, 22:39:


Ja, Lie, we zijn zeker goed bezig zo met elkaar. Wat hebben we moeten werken hé? Maar wat is het toch een ongelooflijk lekker gevoel om steeds dat stapje verder te kunnen maken zonder je maar één moment onveilig te voelen. Ik heb net dit topic nog eens helemaal doorgelezen ... en dan, dan ben ik apentrots op mezelf en zeer dankbaar voor de begeleiding die Eddy heeft gegeven.
Enne, ik vind het een genot om met jou en je dochter te rijden! Hard werken, veel leren en ja, ook héél véél lachen met elkaar. Kijk nu al weer uit naar de volgende les over 1,5 week!

Marianne Schuursma schreef op vrijdag 11 maart 2011, 10:34:


Oké oké geef gelijk toe dat er momenten tussen zaten dat ik dacht CRISIS! , maar die momenten overwonnen ... yep, dan was het toch echt genieten hoor!

lie tiebos schreef op vrijdag 11 maart 2011, 7:19:


Nog maar heel eventjes geduld, Lie ... hij komt er aan! Judith kwam Jeen een worteltje geven hé ... wacht maar tot ze Asco ziet ... die windt jou en je dochter zo om z'n hoef ... zeldzaam lief dier. Komen weer leuke tijden aan!

volg je de ontwikkeling met filmpjes? Zou wel leuk zijn.

Yes. Ben tzt erg benieuwd.

Asco mocht eerder komen en wel vandaag. Na een zeer grondige poetsbeurt, manen en staart in de glans, Asco op de vrachtwagen gezet en zijn we vertrokken!
Reis en aankomst ging voorspoedig. Eddy had al een weidje voor hem ingericht en Asco liet zich rustig bekijken en heeft zijn nieuwe omgeving ook rustig bekeken. Na een tijdje acclimatiseren, werden de nieuwsgierige buurmannen Big Boy en Valan geïntroduceerd. De kerels stonden direct neus aan neus en hebben even onder de buik gechecked wat er zo al te vinden was Daarna gezamenlijk een beetje rond lopen rennen en uit de hooibak graaien! Asco heeft nieuwe vrienden. De hengsten reageerden bijzonder mooi en lieten zich horen en zien. Ilias, de grote witte van Eddy, heeft zich een paar keer laten horen, maar heeft de boel vooral geobserveerd ... die laat zich niet gek maken door zo'n jonge Spaanse pup. Zeer tactvol vanaf een centraal punt zag je Ilias de boel overzien "wat heeft 'm nu weer naar hier gehaald?!"

Veel mensen maken er nog al een probleem van om hun paard uit de vertrouwde omgeving te halen. Ik heb daar bij Jeen niets van gemerkt en bij Asco zo mogelijk nog minder! Ze onderzoeken hun nieuwe omgeving, zien soortgenoten, maken kennis en gaan vervolgens met de kont naar je toe (alsof je er niet bent en nooit geweest ook) staan vreten met nieuwe vrienden: "Ja, ga jij nu maar gewoon weg ... ik vermaak me wel ... doei, tot ooit!!!"

Was een mooie dag met fijne mensen! Herman en Lie waren ook van de partij! Volgende week woensdag ga ik weer met Jeen op bezoek. Ik hoef me in ieder geval niet te vervelen.

Anja Seijn schreef op donderdag 17 maart 2011, 22:12:





Je kunt een paard net zo goed verkopen (in zijn beleving), het is vooral de leefomgeving waar hij zich aan hecht. Natuurlijk kun je een paard wennen dat hij weg gaat (NVVR-weekenden bijvoorbeeld, hoewel ik me dan ook vaak afvraag wat die paarden er nou eigenlijk van vinden) maar als een paard het niet gewend is, kan hij net zo goed verkocht zijn aan een ander, zeker als hij dan ook door een ander wordt gehanteerd.


Misschien heb je paarden die zich niet hechten aan hun omgeving (de groep waar ze in leven), maar dat is niet logisch eigenlijk. Logischer is het dat je de tekenen niet ziet of dat ze misschien geen tekenen vertonen. Geen bij elkaar geknepen onderlip?

Een paard is een kudde-dier, het hoort bij zijn kudde te willen blijven en niet hoppa in een andere groep te worden gegooid.

Het wordt allemaal wel gedaan door iedereen, en door mij is het ook gedaan, maar ik denk eigenlijk niet dat het leuk en niet natuurlijk is voor een paard. Ik wil het niet veroordelen by the way, maar het is i.m.o. wel iets om over na te denken.


Nou fijn dat jij het in ieder geval als een fijne dag met fijne mensen hebt ervaren

Groet,
Clara

Anja, leuk dat jullie met Nolasco aan de slag gaan ik ben heel benieuwd naar de ontwikkelingen!

Mijn ervaring is dat het per paard verschillend is hoe ze met reizen en een nieuwe omgeving omgaat. Delphi vindt het totaal geen probleem om alleen op stap te gaan en voelt zich overal wel o.k. Witje vindt het niks om iets zonder Delphi te doen, maar zodra ze met zijn tweeen zijn dan is alles goed. We zijn al met ze naar Frankrijk, Engeland, Belgie en Luxemburg geweest en hebben ook half Duitsland en Nederland doorgereisd. En ze lopen ook altijd uitzichzelf en los de trailer of vrachtwagen op.

Witje en Delphi vinden het totaal geen probleem om alleen of bij de andere paarden thuis te blijven, maar dan hebben we Geeltje nog die wil altijd bij Delphi zijn, thuis gaat hij door en over hekken als Delphi weg gaat en alleen reizen met hem doe je ook niet voor de lol. Meestal neem ik dan een pony mee en dat is wel o.k. maar dat is nog geen Delphi. Mijn evaring is hij zelfverzekerder en zelfstandiger de paarden zijn, hoe makkelijker ze reizen en ergens aarden, en hoe onzekerder ze zijn en lager in rang de sneller ze van hun a propos zijn. Meestal is het met onzekere\lager in rang paarden wel zo, dat ze snel weer een nieuw maatje vinden waar ze zich aan vast kunnen "klampen".

Het is mijn doel voor komende tijd: ik wil heel graag met Liz zonder ander paard+ruiter het bos in en de hei op. Met koffie en lunch.

Liz is een onzeker paard met grote mate van verlatingsangst. Ik heb haar nog nooit onder het zadel bij de wei en kudde weggekregen. Voor mijn gevoel zat ik dan niet safe.Tijdens de training is gebleken dat dit inderdaad het geval was, Liz kan uitstekend steigeren in dat soort situaties

Vandaag was de eerste keer sinds de training dat ik op Liz ben gestapt. Bloednerveus was ik. Had bewust al een paar dagen gewacht tot mijn zenuwen weer wat tot bedaren waren gekomen. Vandaag was te mooi weer om niet te gaan rijden, dus...hoppetee.
Eerst in buitenbak gereden, geoefend wat ik had geleerd. Alles in stap. Ging perfect. Liz ontspannen, hoofd mooi laag en lekker briesen.

Ok, vuurdoop: door het hek, weg van de wei en de kudde, het zandpad op.

I DID IT!!

Liz testte me, ik heb doorgezet en ze bedaarde. Briesen, hoofd laag, lopen. Aan het einde van het pad weer terug, in mijn tempo. Moeilijk, maar ik kon haar telkens terug uit draf nemen in stap. Hoofd laag. Bij de wei aangekomen dacht Liz... yeah, we zijn er. Mooi niet, omgedraaid en nogmaals opnieuw de weg gelopen. Gestopt op punten die ik wilde, ze bleef keurig staan. Voor de tweede maal weer bij de wei aangekomen moest ze rustig blijven staan in de richting van de wei af. Ik heb, zonder dat ze ook maar iets dribbelde of onrustig deed, af kunnen stappen en op mijn dooie gemak de wei weer kunnen oplopen.

Stap 1 op weg naar mijn doel is gelukt.

Er is een last van me afgevallen. Ik kan dit.
Ik heb mijn stoel in de zon in de wei gezet, Liz losgelaten en ben thee gaan zitten drinken. Liz kan loslopen over 1 ha, maar kwam pal naast me staan. Op rust. Ogen toe. Genieten. Voor ons allebei.
Het is goed.

Vanavond zal ik voor het eerst sinds dagen weer lekker slapen.

Ohhh Steph, blije en toch maar Uspeh, zhiv i zdrav i Nazdrave