Gisteren Jeen uit het vet gehaald. Die was een maand uit de roulatie in verband met een afgebroken voortand die onder volledige narcose is verwijderd in Utrecht. Eerst een grondige poetsbeurt, manen en staart als zijde gekamd en geborsteld, in de vrachtwagen geparkeerd en op weg naar Eddy Druppel.
Het is bijna een jaar geleden dat Jeen daar in training is gegaan, dus vond het meer dan leuk om hem nu weer mee te kunnen nemen. Jeen scoort altijd hoge punten bij het publiek bij Outback, zo ook nu weer … een groep jonge meiden stond Jeen letterlijk aan te gapen! Later kwam een man nog naar mij toe “amai, das ne grote heee!” Ik groei dan zelf ook een aantal centimeters.
Ik had een vriendin bij me, die vaker mee gaat, en verder bestond het groepje uit Lie en haar dochter Judith. Vanzelfsprekend onder bezielende begeleiding van Eddy Druppel op Liz, het paard van Stephanie, die daar in training is.
Jeen was druk, vreselijk druk. Hij liet zich een beetje boel opnaaien door Liz, die zich in een groep nerveus kan gedragen. Dan gaat hij enorm dragend lopen stampen, van die golven en simpelweg niet te zitten. Attentie vragen is dan lastig en hij wil dan nog wel eens narrig worden en zijn zin door willen zetten. Veel werk dus, want je moet continue om aandacht vragen.
Veel geoefend, van elkaar wegrijden en omkeren en dan tussen de paarden doorrijden om achteraan weer aan te sluiten. Alleen in een galop wegrijden, waarbij de groep wacht en één voor één vertrekt. Godskolere, daar werd hij fel van! “Euhhhh … we moeten mee!” … Nee, we moeten wachten … “Nee, we moeten echt mee!” Pffffff … dribbelen, rondjes draaien, willen vertrekken, weer dribbelen … moeilijk aandacht te krijgen, want heeee … we moeten natuurlijk wel goed opletten wat iedereen aan het doen is. Waarom sta ik hier? Waarom gaat die naar boven? Waarom blijft die beneden? Halloooooo, Jeen?! O ja, jij bent er ook nog! Zit je lekker? Gaan we dan nu eindelijk eens een keer????
Mij werd verzocht een pad in te slaan en dan tussen de bomen een heuvel te beklimmen. De rest reed door. Ging prima … hij wijkt fantastisch, dus mijn knieën hingen dit keer niet in de bomen. Judith nam een afslag later en zo kwamen Judith en ik weer bij elkaar. De rest bleef beneden en volgde onder aan de heuvel de weg en wij bleven boven, maar liepen wel met de hele groep mee … zat alleen behoorlijk wat meters qua diepte tussen
… Om weer bij elkaar te komen moesten wij een pad naar beneden volgen, logisch toch? Nope, dacht Jeen, niet logisch … die paarden lopen DAAR BENEDEN, dus wij gaan HIER NAAR BENEDEN. Iets wat echt niet kon zonder ondersteboven te rollen. Maar mijn grote zwarte was vast besloten zichzelf met mij naar beneden te laten storten, dat ging namelijk veel sneller!!!! Enfin, wij hebben diverse rondjes op een vierkante centimeter moeten draaien voor ik Jeen kon overtuigen dat het pad wat op enkele centimeters links van ons lag toch echt de beste optie was. Diverse galopsessies gedaan die vlekkeloos verliepen. Eén keer liep hij zich weer zo op te fokken dat ik hem in stap naar boven heb laten lopen. Ging feilloos goed! Knap peerd!
Bijna aan het einde van de rit was een Hie …. Aaaaaaahhhhh …. Heuvel. Lang mooi strak pad wat iets naar boven loopt, waarbij het laatste stukje net wat steiler is … Hieeee …. Aaaaahhhh dus! En weer moesten we één voor één vertrekken, dus weggalopperen van de groep … halverwege vanuit galop stoppen en daarna weer direct in galop vertrekken. Jeen was derde en die werd ongelooflijk ongedurig, had het nu echt met alles gehad en ging uit nijd staan slaan met zijn voorbenen. Lie vroeg mij of hij straks als een debiel zou vertrekken. Nee, dat doet Jeen niet, zei Eddy, die gaat straks in een rustig galoppeke beetje kla-bam, kla-bam. Nou dat heeft die zwarte duivel van mij gehoord! Wat nou rustig galoppeke, niks niet rustig … Ik ben een internationale sport-Fries heeeeee … ik had ‘m in stap moeten houden, maar dacht dat een draf misschien de onuitputtelijke energie na 2,5 uur zou kunnen bevredigen … nou echt niet!!!! De malloot zag Canaille, paard van Judith, halverwege staan, want die had ook eventjes een “gesprek” met Judith en hij bedacht zich geen moment …. Daar gaan we op af en wel nu!!!! Ik was te laat en hij was weg, met mij op zijn rug …. Echt keihard en ik had op alle fronten gewoon het nakijken, kwestie van blijven zitten dan, mijn fout! Vervolgens ziet hij boven Jur staan … en bedacht zich pijlsnel … Nee, niet Canaille … we moeten naar Jur! En weg was de zwarte raket en ik, ik moest maar kijken wat ik ging doen! Boven aangekomen, heb ik mijn hart weer in een normaal ritme weten te krijgen en met een grote grijns op zijn gezicht Eddy mogen verwelkomen! Ja, lastig hé deftig paardrijden? Dit was één van de zwaarste lessen ooit, maar wel één van de beste. Heb veel geleerd door te doen, door te ervaren. Sommige dingen gingen goed, sommige dingen gingen echt fout. Ik heb genoten van de rit en heb met de anderen enorm veel plezier gehad. Jeen? Jeen heeft eerst de hooiruif bij Outback leeg gevreten en is toen de hele rit naar huis gaan staan maffen “Ik ben zoooooo moe, ik ben kapottttttt”
Verhalen
