Met Bert rijden wij al heel lang niet meer buiten ... maar met Goke natuurlijk wel. Gisteren heb ik Goke op een andere manier leren kennen, een manier die ik niet had verwacht en, achteraf gezien, heb ik niet goed naar Goke gekeken
Gisteren ben ik met Goke naar Eddy Druppel afgereisd. Goke, die bekend staat als een echt beginnerspaard onder het mom “iedereen kan erop!” heeft mij de schellen van de ogen laten vallen
Ik ben blij dat ik de keuze heb gemaakt Goke mee te nemen, ’t is altijd de Jeen die hier de klok slaat. En Goke? Ach, die is zo makkelijk … Niet dus! Ja, Goke loopt en Goke doet geen heftige dingen, bokt niet, gaat niet aan de kletter. Maar Goke doet wel gewoon haar eigen ding voor zover het haar blieft
Enfin, heenreis ging relaxt, aankomt op Outback eveneens relaxt. Goke vond het wel spannend, gelet op het mesten wat ze deed … spoot er letterlijk met een vuurpijl uit! Eddy dacht eerst dat Jeen z’n manen nogal behoorlijk gegroeid was
We vertrokken met z’n allen: Eddy op Indy, Hilde op Yur, Lie op Lana, Judith op Canaille (wat kan die Judith rijden zeg, om je bottekes van jaloezie op te vreten gewoon!!!!) en dit ouwe gebakkie op haar Goke. Het pad langs de rijbak van Outback was één grote baggerbende. De eerste 100 meter zouden zwaar zijn, riep Eddy. Nou!!! De eerst 10 meter was voor Granny al bingo!!! Goke had geen zin om haar prachtige pantoffels vies te maken en sprong letterlijk op 5 mm langs de rijbak. Dat houdt dus in dat ik van dichtbij mocht kennismaken met de zware kwaliteit van de staande palen!!! Vol op mijn linkerknie! Godverdegodver … ik zag letterlijk sterren en werd misselijk van de pijn, maar heeeee … ik heb een naam hoog te houden “Granny met ballen” en dan ga je niet binnen 5 minuten alweer zitten te piepen hé?
Kom je aan het einde van het terrein, dan krijg je een soort greppeltje, vanzelfsprekend dit keer gevuld met water. Nope, dacht Goke,
da doe ik nie hè! Teugels open, links, rechts, links, rechts … been eraan. Nope, ik doe het nog steeds nie en weet je wat? Ik ga lekker om me heen staan kijken, ge doet maar, maar ik doe het nie! What the fuck is dit????? Eddy moest wel tig keer met z’n Indy terug en voor me uit. Uiteindelijk Goke erover heen gekregen. Bospaadjes met bomen, rakelings kunnen passeren. Wijken voor het been? Nope, dacht het niet hé? Eerlijk waar, ik zou er een trauma aan overhouden. Hoofd draaien naar paal om haar zo te laten wijken. Wat doet Goke? Die gaat takken staan vreten!!!! Heb ik weer!!!
Diverse waterpartijen met moeite kunnen doorkomen. Maar de aanhouder wint en op het laatst wilde mevrouw wel met lichte drang.
Wijken? Voor geen meter. Ze kent het niet of ik kan het niet of het is een combinatie van die twee. Whatever it may be, ik moet dat serieus gaan leren en aanleren, want het gevolg van deze les is: een knie die ik nu niet kan gebruiken, kan niet eens normaal zitten of buigen. Ik dacht dat Jeen een lomperik was, maar Goke doet niet onder hoor
We hebben later op een recht pad instructie gekregen hoe je wijken voor het been moet aanleren, hoe je een paard schouder voor laat doen. Dat ging een paar keer goed, maar niet met de streling die bijvoorbeeld Yur laat zien. Dat is dus een kwestie van oefenen en rustig aanleren op een plaats waar je je knieën wel heel kunt houden.
We hebben daarna nog mooie dingen gedaan. Van elkaar weglopen, aandraven en aangalopperen, terwijl de rest wacht. Eén voor één … Eddy en Hilde als laatste. Dat is prachtig om te doen en dat is een mooie manier om te zien of jouw paard jou als partner ziet en dus ook doet wat je vraagt. Goke heeft niet de neiging om mee te willen, dat wist ik al wel van haar. Maar een groep verlaten om naar een andere groep te rijden, dat was voor haar toch wel aanleiding om ietwat te twijfelen. Kreeg haar de eerste keer niet in een galop, de tweede keer wel op het laatst. Achter de chef, Eddy, lopen ze allemaal braaf in ieder tempo. Maar alleen voor de chef uit? Nope, dan gaan ze jou vragen stellen en dan moet je wel het antwoord op een overtuigende manier geven. Dan pas kan je paardrijden, nie eerder! Die kleine dingen, die misschien door andere ruiters als “vervelend paard” worden gezien, die hebben mega grote impact op mij. Ik vind het fantastisch om steeds een stukje meer te leren van de subtiele communicatie en besef dat wij, mensen, toch vaak onnozel zijn en onze ogen niet goed gebruiken!
Dus nu heeft Eddy Druppel al twee paarden die hij regelmatig zal gaan ontmoeten met dezelfde ruiter op hun rug. Nummer drie, Nolasco, staat voor maart/april op de planning om beleerd te worden. Nu nog de shetjes een keer meenemen en het feest is compleet!
Verhalen
