auw jah: jezelf tegenkomen....
Wat mooi omschreven: ademloos gelezen.
Fox en ik zijn een heel eind, maar er gelukkig nog lang niet helemaal; want het wordt steeds leuker om jezelf tegen te komen, doordat ZIJ er je op wijst en je DAT herkent!
Durf sinds 3 weken weer te galloperen zonder zadel: na jaren van bokjes en valpartijen van mijn kant, galoppeerde ik al 3 jaar niet meer zonder zadel: juist omdat het met zadel goed ging en ik ozoo bang was, dat ik er zonder zadel weer af zou gaan en terug bang zou worden...... In de 3 jaar heb ik het in een stoutmoedige bui weleens geprobeerd, maar het was alsof ze achterom keek, me eens diep in de ogen blikte en zei: lieverd, daar ben JIJ nog helemaal niet aan toe, het lijkt MIJ als paard verstandig om dat gewoon niet te doen......
3 weken geleden waren we na 5 jaar samenwerking ineens samen op een hoger niveau belandt: Toen ik eenmaal genoeg moed had verzameld, op het stuk buiten waar we MET zadel altijd zo heerlijk een handgalopje trekken, vroeg ik haar 1x om een galophulp en vol vertrouwen zette ze hem in: ze keek niet hoofschuddend en wenkbrauwen rollend achterom (ja echt, die van mij kan dat!!) maar sprong vanuit stap de eerste sprong netjes verzameld aan en we hebben gevlogen, gedansd en gedroomd samen! Het duurde maar 8 sprongen, maar juist die acht en het bijbehorende gevoel hebben we de laatste 3 weken, waarin we steeds weer overal en nergens gallopperen zonder zadel, niet meer gehaald:
Dat gevoel, waarin je de tijd tijd hebt gegeven, er niets moet, je intussen jezelf blijft tegenkomen en je blijft bouwen aan 'samen'.
Ik vond je verhaal prachtig: onze namen hadden er kunnen staan!
Bianca en Foxy
Verhalen
