De rit verliep heel goed, op een bijna aanrijding na ...
Iets na 17u vertrokken, de avond was gevallen. Het was een week of vier geleden dat we nog gewandeld hadden, dus paardjes hadden er heel veel zin in. Het was moeilijk voor Queenie en Maia stil te staan (Beer de shetlander niet, die is slim en graast ondertussen wat) om nog eerst wat aan te singelen, alles te controleren en vooral onze lampjes aanzetten.
Queenie reageerde goed op de reflectoren, deze keer. De laatste keren dat we in het donker gingen wandelen had ze schrik van de reflecterende verkeersborden door onze koplamp. Vanavond aarzelde ze wat maar ik heb er haar door geholpen
en vanaf dat moment wist ze dat die reflecterende dinges toch geen paardenvlees eten.
Wat was het mooi! Landbouwweggetjes genomen en andere kleinere straatjes waar geen straatverlichting was. Alleen ons hoofdlampje en de maan. De adem van de paarden zorgden voor een steeds hangende mist voor onze ogen en het gekraak van ijs onder onze voeten met de ijzige stilte rond ons, maakt het plaatje compleet. Het was zo stil, iedereen zweeg en was zo intens bezig met eigen paard.
Paardjes in de weides rondom ons galoppeerden vrolijk naast ons maar dat galopje lieten wij op die paadjes achterwege
"een andere keer" beloofden we ze.
Ongeveer aan de helft van de wandeling wou ik zo graag nog even rijden en de rest van de wandeling heb ik eindelijk nog eens OP mijn beest gezeten. Wel netjes op en neer gegaan in draf
Waar ik Queenie tot enkele weken geleden nog moest aanporren om te draven (zelfs stappen
) lijkt nu alles voorbij, en moest ik hele tijd ophoudingen geven, omdat madamme liefst de hele weg wilde draven en nog snel ook.
Het laatste stukje 500m is onverlicht en stikdonker. Het enige wat ik voor me zag waren de streepjes van Blijdes haar fluojas. En het licht van mijn koplamp op Maia's kont.
In de verte twee autolichten die naar ons kwamen, heel laag bij de grond, op de achtergrond bassgeluiden en het geluid van een snel optrekkende auto. Ik riep snel "aan de kant, die ziet ons niet". Maia langs de rechter kant van de baan in het veld gesprongen, ik in het veld aan de linkerkant van de baan net als Beereke. De auto zag ons veel te laat, remde ontzettend hard, banden piepten over de weg, begon te slippen en passeerde op 1m tussen onze paarden. Ik voelde geen spiertje vertrekken, die snoodaards van paarden stapten gewoon verder alsof een auto ons altijd zo passeert. Dat hielp mij onmiddellijk te kalmeren (had andersom moeten zijn!). Jolien had het moeilijker; die was bij terugkomst op de wei nog niet bekomen van de schrik. Moet zeggen, op zo'n moment dacht ik "als hier niemand geraakt wordt, is het een mirakel"
Het was er dus een
Andere auto's zagen ons perfect. Die chauffeur was gewoon gek!
Om in het topic van de neusriemen binnen te vallen ... ik heb vandaag met een gewoon stalhalster gereden, gemaakt uit .... dikke platte rekkers.
Trekken aan de teugels helpt dus niet
Queenie was heel fijn te rijden met dat halster.
Warboel
