marianne laenen schreef op vrijdag 2 november 2007, 19:37:
> Piet schreef op vrijdag 2 november 2007, 18:08:
>>
>> ja, zeg dat wel, zwoegen in de blubber en de zooi.
> De mijne is dat je niemand met een jong, voor hem of haar
> moeilijk paard, eventjes gaat aanraden om snel wat te gaan
> clickeren om de problemen op te lossen, want daar kan je héél
> snel alles mee om zeep helpen als je het niet 100% goed doet.
Daar heb je gelijk in. In alles is scholing nodig. Zoals ik schreef zijn er valkuilen die als je ze van te voren herkent heel gemakkelijk zijn op te lossen, maar waar het heel moeilijk is uit te kruipen als je er eenmaal ingevallen bent en toch door wilt gaan.
We geven alles om ons heen snoepjes en beloningen, maar een groot, sterk en slim dier als een paard dat zegt weet je wat? Ik ga alleen voor de beloning, kan heel lastig zijn als je er geen antwoord op hebt.
Maar het voordeel is dat stoppen met clikkeren ook geen enkel probleem is. Je doet geen schade aan het paard. Dus dat laatste ben ik niet met je eens.
Het is bij het stoppen met clikkeren waarschijnlijk dan voor het eerst dat je superkonsekwent bent. Je doet het niet meer!
En dat weten ze heeeel snel .
>
> En volgens mij zijn er maar weinigen die het clickeren heel
> consequent kunnen hanteren.
Daarom worden mensen die het geleerd hebben heel goede trainers.Een clikkeraar wordt een observer, iemand die elke minieme beweging van een paard gaat zien, juist omdat hij /zij gefocussed leert te zijn omdat hij elk goed gedrag wil bekrachtigen.
>
> En wie geeft er echt clickerles bij dominante, opdringerige
> paarden?
> Wie gaat dan tonen hoe het moet? Hoeveel van die lesgevers
> waarin je echt kan vertrouwen, zijn er eigenlijk? Inge? Piet?
> Het is toch niet omdat je bij je eigen paarden met clickeren
> problemen hebt opgelost, ook al kon niemand anders deze
> problemen oplossen, je dan dé expert bent? Hoeveel tijd is er
> over gegaan?
Het principe blijft altijd hetzelfde. Je beloont wat je wil zien en vraagt ander gedrag bij wat je niet wil zien.
Clikkeren doe je met z'n twee, want van zodra het paard doorheeft dat juist dominant en opdringerig gedrag hem niets oplevert, zal hij veranderen en gaan zoeken naar iets wat hem wel een beloning verschaft
Maar inderdaad, op dat moment moet je als trainer stevig in je schoenen staan en dat is wat de trainer aangereikt moet krijgen. Hierbij blijkt plotseling dat cliikkertraining meer is dan op een ingewikkelde manier snoepjes geven.
Niemand hoeft expert te worden, maar zodra je exact kunt timen , konsekwent kunt zijn en een plan in je hoofd hebt welke kant het op moet met wat je wilt zien, ben je clikkertrainer en door veel te oefenen zul je beter worden. Heb je eens iets verkeerd gedaan is er eigenlijk geen probleem, je traint het er weer uit.
Een paard is zeer flexibel, je kunt altijd een gedrag veranderen door ander gedrag te trainen, omdat je met clikkeren geen schade hebt aangebracht.
>
> In het begin lijkt clickeren héél simpel maar hoe verder je
> komt hoe moeilijker het wordt. Het is zwart of wit, grijs is er
> niet. Als je zelf zo niet in elkaar steekt is het wel extra
> moeilijk.
Bijna altijd is dat het enige probleem.
Bij mijn weten is de training van een paard altijd zwart / wit.
Het is juist dat wat ook in andere manieren van trainen/opvoeden problemen brengt. Paarden die het simpelweg verdommen om te luisteren, ervan door gaan, bijten, schoppen, of zich juist terugtrekken in hun eigen wereld, dwars worden omdat er iemand op zijn rug zit die niet duidelijk is. Het is het probleem met hondjes, met kindertjes ook. Hoewel ik hier niet wil zeggen dat je tegen je kind niet eens grijs mag zijn laten programma's op tv als "de nanny" de uitwassen zien van inkonsekwente ouders die in een onleefbare situatie zitten omdat ze nooit zwart of wit zijn en hun kinderen opvoeden tot borderliners omdat er nooit grenzen zijn gesteld.
Het voordeel van clikkeren is dat je hiermee juist leert uiterst konsekwent te zijn omdat je onmiddellijk de deksel op je neus krijgt als je dat niet bent. De leercurve van het paard, het aantal succesvolle pogingen, zal niet omhoog, maar omlaag gaan bij halfbakken trainen
> Ook al kan je heel veel uit het boek van Inge Teblick
> halen, voor iemand die geen analytische geest heeft blijft het
> toch moeilijk om dit zonder goede begeleiding te doen.
>
> Ik ben er echt van overtuigd dat clickeren niet voor iedereen
> geschikt is. Waarschijnlijk wel voor alle paarden, maar niet
> voor hun baasjes.
>
> Marianne
Daarom schreef ik ook dat er een goed doordacht, op de leermogelijkheden van de baasjes gericht basisprogramma moet komen, met basisoefeningen die in feite alle kennis die je nodig hebt bevatten. Ik kom tot zes oefeningen die allemaal met elkaar verband houden, plus de uitleg van de theorie die achter de methode zit. Ik denk dus dat er in 7 sessies en veel (t)huiswerk van iedereen een prima clikkertrainer is te maken en dat een cursist met die basis in zijn rugzak daarna in staat is zichzelf verder te ontwikkelen, om NOG beter te worden.
Ik ben er heel erg van overtuigd dat het voor veel mensen confronterend zal werken, maar hopenlijk de ogen kan openen voor hoe ze in het verleden, niet alleen tegenover hun paarden, zijn bezig geweest.
Een programma wat leert altijd konsekwent te zijn, kennis brengt van hoe een paard kan reageren en de vaardigheden voor uitvoering aanreikt.
Want eenmaal die horde genomen is er geen heerlijker manier van trainen dan dat samen met een paard te kunnen doen dat aan je vraagt " en wat gaan we nu voor leuks doen?"
Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not correction
Warboel
