Hoi Peter,

Onze pony Orlanda (minimaal 23 jaar oud) is af en aan hengstig sinds wij onze ruin Witte hebben. Dit is nu ongeveer 3 maanden. Met af en aan bedoel ik dat ze om de 3 a 4 dagen "knippert". Verder heeft ze een bijna constant hengstig gedrag t.o.v. onze ruin. Dit laat ze vooral blijken als ze even niet samen zijn geweest (ik was bijvoorbeeld even met Witte aan het rijden). Ze staan samen in een loopstal.

Voor mijzelf maakt het me niets uit, in zoverre, heeft Orlanda hier zelf niet erg last van??? Witte dekt haar namelijk niet, dus de hengstigheid blijft..

Is er een oplossing, of is er geen oplossing nodig en moet ik het laten zoals het nu is?

Groeten Angela.

Moniek schreef op donderdag, 17 februari 2005, 22:58:


Het aantal sociale interacties neemt enorm af. Daarnaast zijn er gevolgen in de sfeer van sociale struktuur.

Ik denk (ken er geen specifiek onderzoek vanuit deze invalshoek over) dat die gevolgen individueel zwaarder wegen naarmate de ingreep op latere leeftijd uitgevoerd is, omdat er dan zoveel meer verwachtingspatronen uit voorgaande ervaringen meespelen.
Iedereen weet uit praktijk (denk ik toch wel) dat de leeftijd bij castreren enorm van invloed is op het effect er van. Een redelijk goed voorspelbaar effect verkrijg je alleen door de ingreep al op jonge leeftijd uit te voeren.

Niet individueel maar vanuit het sociale verband bezien, is een ruin, als "3e geslacht" al helemaal een rare eend in de bijt. Wat moet een hengst nou met een ruin? Herkennen als andere hengst? Het gedrag "klopt" niet meer? (En niet onwaarschijnlijk klopt ook de geur niet altijd meer) Wat moet een merrie dan met een ruin?
Je krijgt er wonderlijke situaties mee. Dat dit niet voor het voetlicht komt is denk ik omdat hengsten, ruinen en merries zelden samen zijn. Schot voor open doel voor wie hierop promoveren wil lijkt me.
Als ik er naar moet raden, verwacht ik dat wanneer ruinen, merries en hengsten samen zijn de ruinen een aparte groep (dus niet samen met de hengsten of samen met merries/hengsten) gaan vormen. Significanter uitkomst kan je niet hebben als dat zo blijkt uit te komen.

Groeten, Egon

e m kraak schreef op donderdag, 17 februari 2005, 23:33:


Egon, ik weet van Okke dat zijn hengsten al jaren in de groep met de ruinen en de merries samen leven. Dit gaat bij hem al 30 jaar perfect.
Misschien kan hij je meer vertellen.
Maarja, dat zijn wel die saaie knuffelponnies he

Pien

e m kraak schreef op donderdag, 17 februari 2005, 23:33:


Eenzaam scenario voor een ruin; lijkt op dat voor gecastreerde reuen.
Gelukkig heeft mijn ruin geen hele kudde om zich heen, maar slechts één merrie. Alhoewel dan weer de vraag opkomt hoe deze combinatie functioneert. Daar is vast heel veel over te zeggen, maar dat gaat me nu een beetje te ver.
Bedankt voor je antwoord, Egon. Heb je ook nog antwoorden op mijn vragen in bericht nummer 21859 en 21866. Wie weet heb ik ook nog eens de kans om een hengst op een leuke manier te houden; vandaar.

Moniek

Groet...Moniek

Moniek schreef op donderdag, 17 februari 2005, 20:21:


Momenteel 3 merries, 3 hengsten
1 "groep" met 2 vaste koppels (merries kiezen hun hengst uit), behalve Els die meest bij mij is. Iedereen mag hier doen en laten waar ze zin in hebben, binnen en buiten. Behalve een paar dingen waar ik de exclusieve "baas" over speel: eten, vechten en seks.
Eten verstrek ik uiteraard; aan hooi hebben we nog nooit tekort gehad.
Vechten mag categorisch niet. Wie er wil knokken moet dat maar tegen mij opnemen en dat laten ze uit hun hoofd.
De seks is het lastigste. Als alles goed gaat ben ik er bij en mogen de jongens kiezen: of een kaboutermutsje om, of buitenom, of "crump", of iets anders leuks. Maakt mij niet uit. Mijn hengsten zijn nog helemaal hengst dus vallen er toch veulens te verwachten, stiekem en stilletjes als ik even weg ben ofzo. Toch valt het aantal veulens over de jaren reuze mee, 11 over 18 jaar (er zijn nu maar 4 merries en 2 hengsten maar ik heb wel jaren meegemaakt met 6 hengsten en 15+ merries). 5 van die 11 veulens waren trouwens "besteld". Dan blijft over 6 veulens op een gemiddelde van toch zeker 10 merries over 18 jaar... 3%? Laten we er 5% van maken - kan ik mee leven.
En dat is met al die hengsten dus altijd goed gegaan.
Zoals mijn ervaring hier is moet je het kudde/groeps-verband ook niet zo strikt zien. Ieder is een individu.


Ik rij alleen maar op de hengsten. Macho he?
Geen moeilijk gedrag.
Moeilijk gedrag is er alleen even als er een nieuwe hengst hier komt. Daarna niet meer.


Kan ik alleen maar met je eens zijn.


Wanneer je er zeker van wilt zijn dat je hengst geen veulen verwekt zou ik voor vasectomie kiezen. Dat mijn twee hengsten dat nog niet hebben komt omdat ik er in onze specifieke situatie de noodzaak nog niet voor gezien heb. Een kennis met mini's heb ik wel vasectomie aangeraden (Emmeloord) en dat voldoet tot op heden uitstekend!
Verder staan er nmm alleen sociale mensen-dingen in de weg, en in onze streken een semi-bioindustrieel systeem van paardenhouden.

Ik heb vorig jaar ook al zoveel verhaald over mijn hengsten. Een beetje terugzoeken misschien?

Groeten, Egon

Spirithorses schreef op donderdag, 17 februari 2005, 23:46:


Ja, hier ook saaie knuffelponnies zoals je weet. Daar heb ik ze ook voor.
Saaie knuffelponnies tellen niet, he?

Maar hoe komt het dan toch dat ik vanavond nog van Esther hoor dat toch lang niet alle ijslanderhengsten zo makkelijk en lief schijnen te zijn? En dat waren de mijne ook niet allemaal toen ze arriveerden. Niet lang terug stond er op het icelandic-horses forum zelfs nog een hele draad over ruinen waar men niet mee overweg kon. Ook toen vroeg ik me af waar je dan voor aan het castreren bent.

Groeten, Egon

e m kraak schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 0:08:


Die vasectomie voor paarden (ook voor honden trouwens) lijkt me een prima idee. Zoals mijn ruin in de wei staat met zijn merrie had hij ook prima een 'gevasectomeerde' hengst kunnen zijn. Dat was voor allebei waarschijnlijk aangenamer geweest. En voor mij misschien ook wel. Van dat moeilijke gedrag ben ik niet zo bang. Dat heeft hij immers nu ook gehad.
Ook ruinen kunnen zo hun moeilijkheden hebben. Dat was overigens zeer leerzaam.
Bedankt voor je verhaal en ik zal eens een beetje terugzoeken.

Moniek

Two cents ....

Ja, ik denk zeker wel dat castratie de persoonlijkheid van een hengst KAN schaden, zodanig dat hij er problemen van ondervindt in zijn latere leven.
Zelf heb ik een ruin, die op 7-jarige leeftijd gecastreerd is (ik kocht hem toen hij 9 of 10 was). Volgens mensen die hem eerder kenden was hij als hengst "een darm van een paard". Daar ben ik dus niet bij geweest, maar ik verwacht dat hij gecastreerd is omdat hij sterk en koppig en fier was en stronteigenwijs. Of castreren bij hem de oplossing was, dat vraag ik me dus ernstig af. Want nu hij gecastreerd is merk je dat hij in veel dingen nog steeds als hengst reageert, hij probeert nog wel eens merries te dekken, is nog steeds trots en fier en koppig en eigengereid. In veel dingen gedraagt hij zich als een loner, wil meestal niet bij de rest van de kudde staan, en wil altijd de boel regelen. Tis vaak een sacherijnig paard. En hij kan absoluut niet bij een andere ruin in de wei, want dan krijgt hij meteen moordneigingen. Hij reageert nog steeds heel sterk op hengsten, maar ook op ruinen dus. Of dat sacherijnige door de castratie komt, ik weet het niet, maar voor mij voelt het wel heel sterk aan van `tis noch vlees noch vis` en dat voelt hij ook. Dus ik neig er in dit geval naar dat het WEL zijn persoonlijkheid geschaad heeft. In zijn geval had ik dus eerder voor een heropvoedingscursus gekozen dan een castratie.

MAAR. Om dan maar te zeggen, castratie is fout en dierenmishandeling, vind ik tekort door de bocht. Om in Nederland een paard te houden vin´k sowieso al niet 100% natuurlijk. Zouden alle hengsten blijven leven, dan houdt dat dus ruwweg in dat 50% van de paarden die er op maneges e.d. rondlopen hengst zou zijn. Het verhaal dat hengsten als elk ander paard gehouden kunnen worden, vind ik voor de meeste mensen niet opgaan. Waarom niet? Omdat daarvoor meestal veel te weinig ruimte is, en veel te weinig gelegenheid en tijd om daarvoor te doen wat er gedaan moet worden. Een hengst is niet voor niks een hengst. Tuurlijk kun je wel zorgen dat een kleine kudde op een vrij kleine ruimte met een of meerdere hengsten erbij in balans is, door jezelf te presenteren als "opperhengst" en daarmee je eigen regels er door te drukken. Dat is een mogelijkheid. Maar daarvoor heb je wel een bepaalde vaardigheid, kennis en ervaring nodig. De praktijk is toch dat de meeste mensen niet overweg kunnen met een hengst, er wat bang van worden, de hengst gaat eens wat proberen, komt daarmee weg, en voor je´t weet heb je een levensgevaarlijk beest tegenover je. Is dat de schuld van de hengst? Nee, natuurlijk niet, hij volgt z´n natuur, z´n hormonen en als het mot en er staat een tochtige merrie bij en je laat hem, z´n pik. Als je daar nu eenmaal niet adequaat op in weet te spelen, krijg je al snel een onhoudbare en gevaarlijke situatie. Een hengst opvoeden is niet wezenlijk anders dan een merrie of een ruin maar toch wel veel veeleisender, je moet er veel meer tijd en energie in stoppen en niet bang zijn.

Ik zou zelf dus van een hengst af zien omdat het veeleisender is, en je daar niet altijd op kunt inspelen in je normale dagelijkse situatie.

Brengt mij tot de vraag of castratie dan acceptabel is. Het antwoord voor mij hangt er vanaf. Castratie op latere leeftijd vind ik een erg slechte manier om eventuele gedragsproblemen "maar even" op te lossen. Mijn eigen paard is daar een goed voorbeeld van. Hij is dan wel gecastreerd, maar kan nog steeds niet bij ruinen in de wei en heeft nog steeds (soms) een gedragsprobleem t.o.v. ruinen en veulens. Castratie op jonge leeftijd vind ik dan zelf eigenlijk nog het meest acceptabel, dus voordat de persoonlijkheid zich al naar het hengst-zijn heeft gevormd. Dat komt er nog steeds op neer dat je d´r wat af snijdt, en dat dat een gemis is vergeleken bij de natuurlijke situatie. Maar ik denk niet dat voor alle vroeg-gecastreerde ruinen in Nederland geldt dat ze d´r doodongelukkig bij staan. Als het netjes en zorgvuldig gebeurt, dan vind ik het nog steeds jammer, maar wel acceptabel. En sowieso een veel beter idee dan alle hengsten hengst te laten in de Nederlandse situatie met alle gevolgen van dien. Al die veulentjes vin´k ook niet zo´n geweldig idee, ... waar laat je die, en waar komen ze terecht? Als iedereen bij z´n merrie er een paar krijgt, nou dat levert een aardig overschot op. En alle hengsten naar de slacht, ik zou niet weten waarom als ze als ruin een normaal prettig leven kunnen leiden. En dat laatste kan volgens mij wel degelijk als ze vroeg geruind worden.

Om simpelweg tegen castratie te zijn in Nederland, tsja, tis een mening natuurlijk. Maar dan zeg je in feite dat je tegen bent op het houden van paarden in Nederland. Ook dat is een mening.

Wil je in Nederland graag een paard in je leven en ook nog een baan en een huis om in te wonen, tsja, dan is ´t al snel duidelijk wat daar het gevolg van moet zijn. Je offert in feite het paard aan de Nederlandse situatie op. Zo is´t wel. Maar als dat paard dan een volwaardig happy leven kan hebben temidden tussen de merries en andere ruinen, nee, ik denk niet dat dat beest daar een complex aan zal overhouden. En dus vind ik het persoonlijk acceptabel, ALS het netjes, hygienisch en met voldoende nazorg gebeurt. En niet gewoon als middel om een lastig paard even rustig te krijgen. Tis geen wondermiddel en geen 100% garantie dat je paard dan gewoon in een kudde kan lopen alsof ´t een merrie is.

e m kraak schreef op donderdag, 17 februari 2005, 22:44:


Nee, maar je moet de mens wél de kans geven om te kunnen groeien. Jij bent ook niet geboren met de wetenschap en kunde die je nu hebt. Er zijn paarden geweest die jou hebben geleerd wat je nu weet.


Ik heb hier drie merries; geef mij maar merries, dat herken ik .


Het verschil is, denk ik, Egon, en verbeter me als het niet zo is, dat ik onder de mensen kom en daadwerkelijk dingen doe. Ik stap een stal binnen waarin een zevenjarig "onhandelbaar en agressief" veulen zit opgesloten dat in werkelijkheid gewoon bang is en defensief. Ik sta bij mensen die met dat veulen doormoeten, ook als ik in mijn auto ben gestapt en naar huis ben gegaan. Ik kan wel zeggen tegen die mensen dat het veulen buiten hoort in groep, maar de realiteit is dat dat veulen in die stal staat en ze het er niet uit krijgen. Ik kan alleen een individuele situatie voor een individueel paard veranderen met stappen die die mensen aankunnen. Wat jij doet, is van achter je computer roepen dat die mensen compleet fout zijn. Maar je staat er niet naast, naast die mensen.


Ja. En dat is goed, ermoeten ook Egons zijn .
Ik loop daarentegen met hen mee op het pad, toon hen de putten en plassen in het pad en leer hen hoe ze links en rechts moeten kijken zodat ze zelf kruispuntjes kunnen oversteken. Ik leer hen zelf hun licht aansteken, en hoe ze het brandende kunnen houden. En dan laat ik ze los, en moeten ze alleen verder het pad af. Ik draai terug en ga de volgende halen. Dat verklaart, denk ik, mijn gematigde standpunten in veel dingen. Ik werk met mensen alsof ik met paarden werk.
In zekere zin zitten die mensen ook in een kooi en moet ik hun deur openzetten - maar ze moeten zélf door de deur gaan. Jij staat bij wijze van spreken in de wei te roepen dat ze nu direct moeten komen, maar ze weten niet eens hoe ze uit hun stal moeten komen.

met vriendelijke groeten,
Inge

Inge en Egon hadden het erover waar je gaat staan zwaaien met je lichtje....




Weet je, Inge, weet je dat dit mij heel erg goed doet wat je hier schrijft?

Het vult mijn bericht van afgelopen maandag aan, toen ik zo frusty was omdat mensen op een van de maneges waar ik les geef allemaal vreemde en onlogische dingen met hun paarden waren aan het doen.

Je spreekt over 'gematigde standpunten' en zo is het.

Je kunt niet zeggen: Het is wit of het is zwart. Natuurlijk heeft ieder van ons een doel voor ogen over hoe de wereld er op zijn paardvriendelijkst uit zou moeten zien, en ieder van ons hanteert daarin zijn eigen principes en haalbaarheid.

Tuurlijk wil ik ook dat een hengst gewoon hengst mag zijn, dat niemand meer die stomme ijzers onder nagelt, dat niemand meer met een bit rijdt omdat 'm de controle daar niet in zit, natuurlijk wil ik dat paarden met vriendjes in de groep lekker buiten kunnen staan , maar de realiteit is vaak anders!

Het heeft idd geen enkele zin om te gaan roepen dat ze dan maar geen paarden moeten hebben want zo werkt het niet : Er zullen altijd mensen zijn, er zullen altijd paarden zijn en paarden hebben nou eenmaal een enorme aantrekkingskracht op de mens, om allerlei redenen. En binnen dit geheel is een enorme marge, dat is wat we allemaal zijn aan het ontdekken nu we zo natuurlijk bezig willen zijn.

Ja, Piet, (jij scheef me daar een heel lief bericht over) ik vind mezelf vaak heel tolerant als ik kijk naar de manier waarop mensen met hun paard bezig zijn, maar kan ik anders? Als ik alles afwijs wat ik niet paardvriendelijk vind dan houd ik geen mens meer over en kan ik mijn boodschap beter tegen de muur uitdragen want er wil toch niemand naar mijn fanatieke manier van uitdragen luisteren.
Bovendien bereik ik zo de paarden nooit en dat is waar het me om gaat.
En zo zijn er dus nog een paar die met bit rijden en hun paard in een stal wensen te zetten.
Ook al denk ik anders daarover en laat ik dat echt wel merken.

Daarom snap ik jouw manier van schrijven heel goed, Inge : Je neemt mensen soms bijna letterlijk bij de hand en je laat ze zien dat heel veel dingen ook anders kunnen. Maar bij velen is er tijd voor nodig om anders te gaan (durven) denken, om het roer om te gooien. Daarvoor hebben velen een steuntje en begeleiding nodig. Bevestiging ook, dat ze op de goede weg zitten, dat het heel goed is wat ze nu aan het doen zijn, ook al is het nog maar zo klein.

Mensen gaan door hele processen als ze zich bewust worden, ook ik ben die weg gegaan en ook al ben ik al een beetje op weg : Er is nog zoooooveel te doen, nog zooooooveel voor mij te leren. En maar goed ook : Want ik sleep het weer met me mee en draag het weer verder uit. Zo wordt die kring steeds groter....

Ik denk ook dat het heel verkeerd werkt als je constant afwijst. Zo werkt het ook met het trainen van paarden, je beloont het goede. In plaats van steeds nee te roepen kom je met een alternatief : "Zullen we het zo eens proberen?", of : "Hee, dat is een goede, daar heb je iets moois geraakt, daar ben je wezenlijk diep gegaan".

Afgelopen dagen heb ik mij behoorlijk ellendig gevoeld, mogen jullie wel weten. Er waren tal van oorzaken maar een had ermee te maken dat ik me werkelijk afvroeg wat ik wil met mijn methode, of ik echt zo tolerant ben....
En het feit dat misstanden me maar blijven raken. Ik kan me omdraaien, afwijzen en kritiek leveren maar ik kan ook de hand uitsteken en zeggen : "Zullen we het samen eens proberen"?

En ik kies voor het laatste. Ik kan wel roepen : Als die en die mens er niet aan toe is dan is het maar beter dat je die kwijtraakt, maar elke gemiste kans is een gemiste kans voor dat paard!

Daarom, Egon, werkt het niet als je het ruinen afkeurt, ook al snap ik dat stukje nou weer wel van je. (Egon en ik hebben het er vaak over dat we veel niet snappen van mekaar)

Ik heb zelf 2 ruinen en ik durf vanuit de grond van mijn hart te zeggen dat mijn ogen en mijn hart zien dat ze er gelukkig uitzien. Het zijn 2 superevenwichtige paarden, het zijn mijn knuffelponnies waarop ik iedere beginner durf te zetten (de een is een Haflinger en de andere een halfquarter).
Ik weet dat deze paarden er altijd voor mij zijn als ik ze nodig heb.
Ze hebben hun plekje in de groep en leveren een enorm positieve bijdrage aan het groepsgebeuren. En ze werken enorm hard mee binnen het bedrijf.
Deze paarden zijn beslist geen dooie dienders! Ze zitten vol blije energie, en ik heb vaak het stiekeme gevoel dat de merries hun zien als een stel peetooms bij wie je kunt uithuilen en tegen wie je lekker aan kunt zeuren als je last van je hormonen hebt. Dat is toch ook een prachtige rol.... De heren vinden het best zo en laten al die aandacht op een gezellige gelaten manier over zich heengaan.

De merries, we hebben er 4, zijn veel tuttebelleriger, en veel minder steady dan de ruinen. Ik vind het super (ik heb dus een voorkeur voor merries, net als Inge omdat ik hun gedrag zo goed begrijp), maar ik kan niet op elk moment hetzelfde van ze vragen. Dat doe ik dan ook niet, ik houd rekening met hun buien. Net zo goed tijdens het werk!!!!

Ons veulen dat binnenkort geboren wordt , daarvan hopen wij dat het een hengst zal zijn. Hij zal gewoon mee opgroeien in de groep op een zo natuurlijk mogelijke manier. Ja, hij zal mogen dekken straks.

We hebben er de mond vol van hoe we het straks gaan doen met hem, en wat voor prachtige kansen we hem willen geven, maar dat is nu nog een stukje theorie. Ik ben benieuwd of de praktijk er straks ook zo uit zal zien. Want je kunt nog zoveel zeggen : Het in de praktijk brengen is veeeeeeel moeilijker.

Groet, Pien
Hoop dat ik me nu een beetje beter zal voelen.
Het zonnetje schijnt buiten al.... nu nog van binnen....)

Angela88 schreef op donderdag, 17 februari 2005, 23:03:


naar alle waarschijnlijkheid is dit valse hengstigheid
de aankomst van je nieuwe ruin stumuleert je merrie tot dominantiegedrag.
Dit zal zich wel normaliseren
elke "hengstigheid" in de winter is trouwens ook onbetrouwbaar
als het op voortplanting aankomt.
Ik zie het ook vaak bij mijn merries, zodra er een straal zon is
worden ze "hengstig"
waar wij voelen ons toch ook beter met een zonnetje erbij !

Hengstigheid gaat ook niet over doordat een merrie gedekt wordt,
vruchtbaarheid is een cyclus : een resem gebeurtenissen in het lichaam
die gestuurd door hormonen een aantal dingen doen gebeuren
zodat een vrucht KAN geconcipieerd worden,
kort gezegd het rijpen en afspringen van een eicel,
het klaarmaken voor ontvangst van zaadcellen van schede en baarmoeder
en het klaarmaken voor het innestelen van een bevruchte eicel
+ het verwijderen uit het lichaam van alle overbodige "restmateriaal"
Gebeurt de bevruchting niet, dan wordt de eicel afgevoerd, de baarmoeder
normaliseert en de hengstigheid is over, de cyclus kan herbeginnen...

Peter

e m kraak schreef op donderdag, 17 februari 2005, 23:33:


Nou ga jij hier kompleet uit de bocht Egon,
en ik die dacht dat je niet van raden hield
Wat ik bij mijn paarden vaststel :merries, ruinen en 1 jonge hengst samen
is dat het gedrag van ruinen in niets verschilt van het gedrag van een hengst
behalve dat het er wel rustiger aan toe gaat.
Het ergste dat ik bij mijn paarden vaststel is dat de merries
schijnbaar beteuterd en enigszins misnoegd zijn
als ze NIET gedekt worden ...
ondanks de duidelijke interesse van de ruinen !
nou jij weer
Peter

Spirithorses schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 12:05:



Ja, ook dit is het maken van keuzes.
Ik heb makkelijk lullen, ik hoef er niet van te leven, daar ben ik me hevig van bewust.
Maar in jouw geval Pien, waar leg je de ondergrens?
Wanneer is het eind aan jouw tolerantie en gematigdheid bereikt?
Even het volgende belachelijke voorbeeld: wat als zo'n lesser naar je toekomt en die zegt van " ik vind dat ik gerust flink met mijn sporen mag schoppen, want een paard heeft bijna geen gevoel in zijn flanken, me vader zegt ut zelf". De familie heeft 5 paarden, ze staan allemaal bij jou en de drie kinderen nemen les.
De vader is niet van zijn geloof te brengen en ze blijven allemaal zo rijden als ze deden.
Je begrijpt Pien dat ik dit voorbeeld nog wel met iets gruwelijks aan kan dikken, als het niet dik genoeg is :)

Natuurlijk weet ik wat je zult antwoorden. Je zult zeggen "bij mij worden geen paarden mishandeld, wat denk jij nou!"
Mijn vraag is dus " waar ligt je acceptatiegrens en waarom leg je hem daar waar je hem legt"?
Wanneer zeg je: "we doen het op de manier die IK het beste vind of we doen het niet"?

Hoeveel plaatsen wil je in laten nemen door mensen die niet te bewegen zijn jou te volgen en ervoor zullen zorgen dat mensen die echt alles willen leren geen plaats hebben en hoeveel tijd wil je daaraan besteden?
En toch ben ik hardstikke lief hoor :)
Piet

Piet schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 13:45:


Ik ben Pien niet, maar...
Mijn grens ligt bij mensen die hun best doen om het beter te doen. Die vragen hebben, of met twijfels zitten. Ik kan niet alle paardenleed op mijn schouders torsen, maar dat ene paard, daar kan ik iets concreet aan doen.

Lees maar eens The Star Thrower, van Eiseley, Loren.

met vriendelijke groeten,
Inge

Piet schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 13:45:


Concreet? Zegt hij het tegen mij dan kijk ik of ik een opening vind, want ook al klinkt het niet zo, hij komt zich verdedigen omdat hij het gevoel heeft dat hij iets te verdedigen heeft, en dat is onzekerheid, twijfel. Zegt hij het tegen iemand anders, dan geef ik geen commentaar.

met vriendelijke groeten,
Inge