Michiel schreef op donderdag 25 mei 2006, 12:49:


Zeg zorro heb je mailtje nog eens gelezen , heb de indruk dat er in die vorige stal meer (of liever gezegd minder)aan de hand was dan jij weet ! Kan dit ?Heb al meer dan één paardje in opleiding gekregen waar : en ik citeer "geen gram krijgen we erbij meneer , geen gram echt waar. Tot het paardje tussen de onze één maand op de weides stond en ruim 3Okg was bij gekomen puur op herbamix (3kg/dag) en hooi en MET elke dag 2 a 3u training. Daarom mijn vermoeden dat er iets was in die vorige stal wat het daglicht niet mag zien . Kan natuurlijk verkeerd zijn hoor.

Tanja schreef op zaterdag 20 mei 2006, 19:34:


Wat je op het laatste zei Tanja is héél belangrijk. Ik heb niet het gevoel dat ze me iets gaat aandoen. Ik ben hiermee akkoord maar wat ik je nu ga vragen is een héél groot hart hebben , groter dan dat kleine piephartje van die merrie. Want geloof me dat is een héél klein hartje. Op het ogenblik dat die merrie haar oren plat legt en nog maar de aanstalten maakt om op je af te komen neem je het initiatief uit haar handen( euh voeten dus) en ga je met véél lawaai ( stem) en grote passen op haar af, wijk niet af van je lijn en confronteer haar. Wees op je hoede en houdt je zintuigen op 200% de kans dat je het met een sterke merrie te doen hebt is niet denkbeeldig maar in 90 op de 100 gevallen gaat ZIJ van haar lijn afwijken en je nieuwsgierig/argwanend bekijken. Godv...er wat was dat nou? Of iets in die zin. Wat je van jouw kant goed moet weten is dat er geen enkele boze reactie in je geest mag zitten, je speelt een stukje toneel(doet zij nl ook). Op de seconde dat zij zich afkeert en je een blik gunt met oren gespitst keer je haar de rug toe en doe je iets in de bak /wei . WAT doet er niet toe en de agresieve houding valt van je af zoals een handdoek.
Je laat haar haar eigen stugge zelf wezen maar in cirkulaire bewegingen kom je wel "toevallig" korter bij haar. Is haar reactie hetzelfde als en kwartier geleden(ja zolang dus) is die van jouw dat ook, Is haar reactie "licht" anders, wel oren plat maar niet aanstormen . Dan heb je de eerste pas gezet naar de overwinning(als je dit zo MAG noemen) en dan laat je haar met rust. Volgende dag idem . Totdat die oortjes en die nek naar jou uitreiken en je niet wegduwen. Lees die mails vanaf 15 mei . Er is geen enkel reden waarom jij bang zou zijn in de wei GEEN ENKELE . Als je niet de antwoorden vond die je zocht . Geef een seintje help je graag verder.

Tanja schreef op zaterdag 20 mei 2006, 19:34:


Wat je op het laatste zei Tanja is héél belangrijk. Ik heb niet het gevoel dat ze me iets gaat aandoen. Ik ben hiermee akkoord maar wat ik je nu ga vragen is een héél groot hart hebben , groter dan dat kleine piephartje van die merrie. Want geloof me dat is een héél klein hartje. Op het ogenblik dat die merrie haar oren plat legt en nog maar de aanstalten maakt om op je af te komen neem je het initiatief uit haar handen( euh voeten dus) en ga je met véél lawaai ( stem) en grote passen op haar af, wijk niet af van je lijn en confronteer haar. Wees op je hoede en houdt je zintuigen op 200% de kans dat je het met een sterke merrie te doen hebt is niet denkbeeldig maar in 90 op de 100 gevallen gaat ZIJ van haar lijn afwijken en je nieuwsgierig/argwanend bekijken. Godv...er wat was dat nou? Of iets in die zin. Wat je van jouw kant goed moet weten is dat er geen enkele boze reactie in je geest mag zitten, je speelt een stukje toneel(doet zij nl ook). Op de seconde dat zij zich afkeert en je een blik gunt met oren gespitst keer je haar de rug toe en doe je iets in de bak /wei . WAT doet er niet toe en de agresieve houding valt van je af zoals een handdoek.
Je laat haar haar eigen stugge zelf wezen maar in cirkulaire bewegingen kom je wel "toevallig" korter bij haar. Is haar reactie hetzelfde als en kwartier geleden(ja zolang dus) is die van jouw dat ook, Is haar reactie "licht" anders, wel oren plat maar niet aanstormen . Dan heb je de eerste pas gezet naar de overwinning(als je dit zo MAG noemen) en dan laat je haar met rust. Volgende dag idem . Totdat die oortjes en die nek naar jou uitreiken en je niet wegduwen. Lees die mails vanaf 15 mei . Er is geen enkel reden waarom jij bang zou zijn in de wei GEEN ENKELE . Als je niet de antwoorden vond die je zocht . Geef een seintje help je graag verder.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 26 mei 2006, 0:39:


Was niet de bedoeling dit 2 keer te versturen , sorry.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 26 mei 2006, 0:39:


Alleen dat in en uitjagen Tanja zoek daar eens iets anders voor. Eerst moeten ze van je gaan lopen en dan vraag je ze om naar je toe te komen ? Is dit voor jou ook niet erg onlogisch ?

Hallo,
sinds kort hebben we er een merrie met veulen bij, wat een genot! Dono het veulen is 14 april geboren en sinds een week bij ons. Sherina de moeder is acht jaar en erg mager (daar kunnen we wat aan doen), en heeft totaal verwaarloosde hoeven. Er is gewoon nooit iets aan gedaan zo lijkt het, gelukkig niet beslagen, dat is mooi meegenomen natuurljk. Maar ze had hele lange tonen en de hielen zijn totaal ondergescoven, zo ver zelfs dat ook haar hoefballen ondergeschoven zijn. Ze loopt dus op haar hoefballen! Daarnaast waren de steunsels helemaal doorgegroeid, uitgewaaierd over de zool, hier en daar tot bijna aan de hoefwand aan toe. Ze moet denk ik pijn gehad hebben bj elke stap.... arm dier. Wel mooie stevige straal - wel logisch want ze loopt dus op hoefballen en straal. De zool is plat (geen conische vorm zoals bij onze andere paardjes die vrij gezonde hoeven hebben). Goed, eerst natuurlijk meteen de steunsels bijgewerkt tot aan de zool, en de toon flink ingekort (tot aan de witte lijn). De hielen ook bijgewerkt - wel wat voorzichtig, niet alles in een keer. Ze trok na de bekapping meteen een vrolijk sprintje, blijkbaar een hele verlichting! Maar goed, haar hoeven zijn dus behoorlijk misvormd. Graag hoor ik jullie mening en tips! Ik neem aan dat ik gewoon de hoeven elke week goed bij kan houden, steeds maar de zool volgen, en dat het dan na een half jaar of een jaar wel goed komt? Wat denken jullie?
Bedankt! Anna

Anna van Rheeden schreef op vrijdag 26 mei 2006, 3:36:


Ik denk dat het inderdaad goed zal komen. De toon goed afronden en dicht bij de witte lijn houden, maar voor de rest zou ik het ook zo doen denk ik.

Piet

Monique Meijer schreef op woensdag 24 mei 2006, 14:55:


Hallo,
Gistermorgen was het aardig weer en ik wilde een stukje gaan wandelen met Indy. Ze was wat traag, en liep wat voorzichtig, maar absoluut niet kreupel; ze wilde erg graag mee. Ineens zet ze de vaart erin met oortjes naar voren en flinke stappen, ze viel zelfs in draf en liep helemaal zuiver. Weer thuis aangekomen bleek dat bij de rechter hoefbal een gaatje ontstaan was waar een beetje etter en bloed uitkwam. De hoefbal voelde op die plek raar "leeg" aan. Op het moment dat ze de vaart erin zette was het schijnbaar doorgebroken en de spanning weg. Ik ben blij dat het zich zo snel vanzelf opgelost heeft!!
Nu nog af en toe goed schoonmaken. Ik heb haar gisteravond nog gelongeerd en zelfs in de blubber draafde ze zuiver, met grote stappen, geen getrippel, verkorte stap met een been of gemank. Bij het afspuiten van haar benen kwam er nog wat troep uit het gaatje in de hoefbal. Vanmorgen voelde haar been nauwelijks nog warm aan en het wondje zag er mooi schoon uit.
Groeten,
Monique

van lennep schreef op dinsdag 23 mei 2006, 16:28:


Ik ben erg geschrokken van deze berichtgeving. Wij hebben nl een merrie met veulen lopen en hebben daar vorige week een ruin bijgezet. Hij is 2 jaar en net geruind. (automatisch ging ik ervanuit dat er geen voortplantingsgevaar meer zou zijn). Na dit berichtje ben ik gaan bellen, nadat ik ze uit elkaar heb gehaald, want mijn merrie is ook nog eens net hengstig geworden.
De dierenarts die m gecastreerd heeft 3 a 4 weken geleden vertelde dat hij hoogstens nog 5 dagen vruchtbaar zou zijn. De verhalen over dat ze toch vruchtbaar zouden zijn zou te maken hebben dat ze niet 'goed' geruind zijn. Ik kon rustig de ruin bij de merrie zetten.
Daarna toch even mijn eigen dierenarts gebeld voor bevestiging en de assistent vertelde ook 6 tot 8 weken, maar zij vergeleek het met de menselijke handeling. Maar in dat geval worden de teelballen niet verwijderd.
Maar hoe zit het nou echt???
Op internet ook nog gelezen dat het zaad 24 uur nog actief zou zijn en de rest alleen met hormonen te maken heeft. Maar ook vele die zeggen 6 weken of andere hoeveelheden.

Wat is nou de waarheid? Ik wil absoluut geen risisco nemen, maar wil niet onnodig ze uit elkaar houden.

Ik ben met mijn paarden op een lang trainingsweekend geweest in Duitsland. Ze moesten daar op stal en kwamen er twee keer per dag uit voor de training. Ze staan thuis overdag samen buiten, alleen Cadiz gaat 's nachts op stal omdat ik het gevoel heb dat hij anders niet aan zijn rust komt. Wat bleek? In deze onpaardgerichte omstandigheden floreerde hij. Hij at er zijn eten in één keer op, was bijzonder coöperatief in het rijden en ik heb hem geen enkele keer zien bekkentrekken (zenuwtic). Blijkbaar heeft hij behoefte aan een kader: de muren van een eigen stal/ruimte, geen ander paard waarvoor hij op moet passen, en hard werken, dat doet hij graag.
Hij was er vroeger ook een die slecht at en niet dik te krijgen was en ik denk nu dat dat te maken heeft met de nabijheid van het andere paard waarvoor hij continu op zijn hoede moest zijn, en de vrijblijvendheid van zijn daginvulling.
Kan met jouw paard ook iets dergelijks aan de hand zijn?

Christel Provaas schreef op vrijdag 26 mei 2006, 12:52:


Interessante gedachte Christel
Hij krijgt bijvoeding. Maar bij jou gaat ie ook 's nachts op stal, eet hij dan niet alles in een keer op?
Kan dat voer overdag in een keer opeten niet duiden op verveling? En het meewerken, juist komen door de vreemde omgeving, dus
meer op jou gericht zijn?
Kan het niet zijn dat je deze gevolgtrekkingen maakt omdat je het naar menselijk welzijn vertaalt? De muren die wij nodig hebben om ons prettig te voelen?

Piet

Eva Saegerman schreef op donderdag 25 mei 2006, 10:14:


hallo,bij mijn paardjes is het ook zo,verschillend van shetlander tot pony en paard.
ook vanaf oktober bezig en ze lopen 24 uur los in zandbak.
in het voorjaar groeien de hoeven erg hard en door de groeispurt laat de oude laag los.
het leek in het begin ook net of er een vlies overheen zat.
gewoon weg halen wat er makkelijk af kan en niet overdrijven want de nieuwe zool moet zich goed ontwikkelen en sterk genoeg zijn .
dus niet snijden maar gewoon krabben wat er af kan en de wand aanpassen aan de zool zoals die op dat moment is.
groetjes .

Piet schreef op vrijdag 26 mei 2006, 13:39:


Is ook niet ondekbaar dat bvb een paard dat is opgegroeid in een stal en jarenlang dit als zijn "plek" aanzien heeft, bijgevolg ook altijd alleen heeft gestaan zich onzeker en onprettig voelt op die grote weides met soortgenoten .Verschillende gevallen gehad van paarden die niet meer wisten "hoe" paard te zijn. Honden idem dito trouwens. Het is soms triest om te zien , een paard dat blijkbaar alleen maar met andere paarden kan communiceren als er tralies tussen staan, eens in de "vrijheid" slaat de paniek toe als er een soorgenoot te dicht komt. Heb eens een jong paardje hier gehad dat er exact één week over gedaan heeft om effe buiten de schuilstal te komen, was gewoon bang van de grote open ruimte . De enige ruimte die hij tot dan toe kende was er eentje van 4 op 4 alles groter dan dat was het donkere onbekende en dus angstaanjagend.Hij wou ook enkel eten in de stal, alleen .

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 26 mei 2006, 0:21:


Is inderdaad geen rare gedachte denk ik. Ik zie wel vaker dat paarden in pension een stuk minder eten krijgen dan de eigenaren denken, als je dat bedoeld dan.
En stond er wel genoeg gras op die wei?

Ik zou inderdaad stoppen met biks en als je haar wel krachtvoer wilt geven, dan wat haver.

Ik zou niet weten waarom ze op stal dikker blijft dan buiten. Het is natuurlijk wel zo dat als ze te weinig voeding krijgt, ze het eerder koud heeft en daardoor nog dunner wordt.

Ik sta er zelf ook van te kijken Piet! het is nl niet in overeenstemming met alles wat ik vind dat een paard recht doet!

Het vreemde verschijnsel deed zich voor het eerst voor toen Buck vorig jaar geblesseerd was en ze 4 maanden lang niet samen mochten staan wegens speelgevaar, dus de paddock en de wei werden in tweeën verdeeld. Cadiz ging na enkele dagen scheiding beter (door)eten en werd in de omgang vriendelijker, minder 'contra' en ook liet hij zich beter aanraken, iets wat altijd moeilijk blijft met dit paard. Op den duur werd hij ook dikker en kon ik het bijvoer minderen. Ook ging hij op een vaste plek mesten waar hij voorheen her en der maar wat achterliet. Blijkbaar gaf een eigen territorium hem rust in zijn hoofd...? vul ik in... Is het de duidelijkheid? 'Dit is van mij'? De afwezigheid van onverwachtigheden? Niet weggestuurd kunnen worden? het weten en dus vertrouwen op wat er komt?

De training in Duitsland nu in mei was voor Cadiz de vijfde keer in drie jaar. De eerste keer dat we er waren at hij zijn krachtvoer en hooi niet op, wat ik logisch vond want ik weet het aan de vreemde omgeving. (Er was wel een vriendin mee met een hem bekend paard die naast hem stond). Op de derde dag at hij wel alles in één keer op, blijkbaar was hij toen accoord met de situatie, wist wat er ging komen.
De 4 keren in de jaren daarna dat ik hem mee naar Duitsland nam, was eten na de eerste dag geen probleem meer, hij at zelfs beter dan thuis, keek happy uit zijn ogen en werkte goed mee. Ik moet daaruit wel afleiden dat hij het er prettig vond!
Waarom hij het precies zo aangenaam vond, blijft gissen. De afwezigheid van Buck? het harde werken? Mijn 100% concentratie ipv delen? De algehele rustige prettige sfeer daar? De regelmaat? De ...stal?!?!

Ik weet ook dat een warm veilig hok met muren een mensengedachte is. Met "kader" bedoel ik dan ook niet zozeer een stal, maar werk dat hij snapt, duidelijkheid dus, maar ook een plek die begrenst is en van hem alleen. Dit laatste lijkt belangrijk.
Hoewel... ik kijk net naar buiten... ze staan in de regen en Cadiz mag Buck zijn kont aflebberen. Dat ziet er wel weer heel vredig uit, ik zie het trouwens niet vaak. Maar Buck doet één oor naar achteren ten teken dat het genoeg is geweest en Cadiz gaat meteen bekkentrekken als een kind dat op zijn vingers getikt is.