Hey,

Gisteren is het precies een jaar geleden dat we onze hond hebben laten inslapen (en dat ons veulen werd geboren). Hij was oud en de dagen ervoor was hij ziek geworden, wilde nog wel gaan wandelen, maar het lukte nauwelijks nog, hij at maar een heel klein beetje meer, sliep heel erg veel. We hebben toen een afspraak gemaakt en 2 dagen later konden we bij de DA terecht. Die dag leek hij weer beter, liep weer beter, had gegeten... Mijn man twijfelde maar ik niet. Voor mij zou het uitstel van executie geweest zijn aangezien hij op korte termijn toch weer een terugval zou gekregen hebben. Onze hond is zelfstandig bij de DA binnengewandeld. Ik heb er ook geen spijt van gehad ondanks mijn verdriet en mijn man zei achteraf dat het wellicht het beste was. Hij is 15 of zo geworden en heeft een goed leven gehad dat ook op een "goede" manier geëindigd is.

Ook zo enkele jaren geleden bij ons eerste veulen die na een operatie een koliek deed. Wel een heel andere context. Op een bepaald ogenblik zei de DA dat hij wellicht een darmperforatie had en dat hij niets meer kon doen. Ik heb toen ook gezegd dat hij er zo snel mogelijk een einde aan moest maken, wat hij ook deed. Hij is in mijn armen gestorven.

In beide gevallen heb ik het gevoel dat ik het beste gedaan heb dat ik kon doen.
Ik weet dat ik ook bij mijn oudere ruin ooit zo'n beslissing moet nemen. Hij heeft wat problemen en wellicht gaan die in 1 of andere winter echt overheersen en dat ik er met medicatie ed. niet meer geraak, en dan hoop ik ook dat ik weer kan zeggen: 't is goed geweest, je mag gaan. Ik wil mijn beesten niet nodeloos laten afzien, niet het gevoel hebben dat ik hem (te) lang heb laten lijden.
En ik hoop (en denk dat het tegen dan wel zal lukken) dat ik ooit ook voor mezelf (en evt. mijn naasten) die beslissing kan nemen. Kwaliteit van leven is voor mij een erg belangrijk issue en ik heb de indruk dat dat met het ouder worden nog sterker wordt.

Sterkte!

AMA schreef op zaterdag 15 juni 2013, 20:37:



Jou laatste zin zegt al wel heel veel hè.
Je hebt al zoveel voor hem gedaan en hij heeft er nog 12 jaar door mogen leven. Doorbehandelen is niet altijd de oplossing. Ik zie het vaak genoeg op mijn werk. Soms is loslaten een betere oplossing.
Wij kennen jou paard niet maar jij wel. Je weet echt wel wanneer het genoeg is en mensen kunnen achteraf veel zeggen helaas kan je daar niet altijd wat mee maar vervelend is dat wel. Ook dat moet je zien los te laten.

Sterkte met je beslissing en met wat er nu allemaal op je af komt.

__________________________________________
___
Zolang mensen denken dat dieren niet voelen,
moeten dieren voelen dat mensen niet denken.

AMA schreef op zaterdag 15 juni 2013, 20:43:

Je wilt niet. Wilt daar niet aan denken. Maar bedenk nog iets AMA, wij kunnen erover nadenken, weten wat er staat te gebeuren en hebben verdriet.
Maar..... het paard niet! Die accepteert zoals het is. Ik denk dat je moet proberen om de leuke dingen te herinneren, de mooie jaren die hij dankzij jou nog gehad heeft.
Oh ja, het is moeilijk. Ik ben zelf bang voor de dag dat ik ooit zo'n beslissing zal moeten nemen. Maar je denkt en doet in het belang van het dier, dat staat voorop.
En eerlijk gezegd... heb je hier al geschreven dat je, ondanks de pijnstilling, dit geen leven meer voor hem vind.

Ik wens je oprecht sterkte!

Wil.

Wie met z'n gezicht naar het verleden staat,
staat met z'n rug naar de toekomst....

Ik wil jullie allemaal al danken voor de wijze en lieve woorden.
Ze helpen mij om alles beter op een rijtje te kunnen zetten en de juiste beslissing te kunnen nemen.

Ik zal er later wellicht nog een aantal keer terug naar kijken.
Nu is het bang maar gelaten afwachten hoe hij evolueert.

Hoi, er is nog een andere optie. Misschien gaat je paard vanzelf dood? Dat je de beslissing niet hoeft te nemen om hem in te laten slapen.
We hebben het altijd over dat wij de beslissing moeten nemen, maar de natuur kan ook beslissen.
Wij hebben onze poes (al weer heel lang geleden) in laten slapen, en ik heb daar geen goed gevoel over achteraf. Het was onze paniek omdat we het niet aan konden zien.
Onze hond daarentegen werd ziek en is vanzelf ingeslapen. Ik heb daar een veel beter gevoel over, daar hebben wij geen beslissing in genomen alleen gezorgd dat zij geen pijn had.
Misschien kan dat met je paard ook? Gewoon zien wat er gebeurt en intussen pijnstilling blijven geven.

Veel sterkte

Groet jean

Jean Mclean schreef op zondag 16 juni 2013, 7:31:



Hij heeft een hart van een sportpaard, die gaat niet vanzelf dood... of hij moest zichzelf verhongeren en dat wil ik ook niet.

Hij is de ganse nacht niet bewogen.
Vanochtend stonden mijn 4 paarden nog steeds op dezelfde positie als gisteravond: hij blokkeert de ingang van de stal, hoofd naar buiten. De 2 jongens staan er binnen en Gauda staat buiten naast hem.

Ik heb geprobeerd om hem te verplaatsen maar hij wil op mijn vraag niet voor of achteruit. En ik wil hem nu niet forceren indien dat niet echt hoeft.
Uiteindelijk heb ik me met een deel hooi door de deur gewrongen en dan heeft hij een paar passen gezet om wat te kunnen eten.

Ik moet vooral zorgen dat de anderen nog kunnen eten. Had de 2 jongens buiten gezet via de andere ingang maar die zijn al na 10-15 minuten terug helemaal rond gegaan naar de andere kant, terug naar hem, terug naar binnen.

Hij heeft er echt geen zin meer in, dat is nu echt wel duidelijk.
Ik mag pas deze namiddag laat terug een inspuiting geven tegen de pijn. Misschien dat ik dat wel eerder doe als ik hem weer zijn been zie opheffen. Dat doet hij nu ook niet meer, hij staat daar gewoon.
Als ik kon, ik riep nu de veearts. Maar dat zal hier niet lukken. Ik verwacht me aan weer een boel Italiaanse administratie vooraleer we hem uit zijn lijden mogen verlossen.

De laatste regels doen mij een beetje vreemd aan eigenlijk, weet je dat zeker?
Heb je al gebeld en geinformeerd?
Ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat het daar zo heel veel anders is...
Ik bedoel spoed is spoed, of je nu daar of hier zit???
Of denk ik nu te simpel...

Dat jou andere paarden niet van zijn zijde wijken, vind ik wel een hele mooie gedachte eigenlijk..
Dat ze hem steunen waar ze kunnen, alleen al door er te zijn...
Ik hoop dan ook dat het lukt om ze afscheid te laten nemen en te rouwen bij zijn lichaam, als het zover komt...

He bah, ik wou dat ik andere dingen kon zeggen....Heel veel sterkte meis...

Groetjes Marlies

AMA schreef op zondag 16 juni 2013, 9:20:


de DA zal toch wel precies weten hoe dat in zijn werk gaat? Zolang maar veel pijn stiller geven, de toegestane dosis kan je in zo'n geval gerust overschrijden, de gevolgen op langere termijn maken niks meer uit.

Altijd heel moeilijk, het laatste besluit, maar je neemt je besluit naar eer en geweten en veel nadenken. Op het moment dat je het besluit neemt is het het goede besluit op het juiste moment, en dat blijft het dan verder. Ik ben het helemaal eens met Cristel:


Helaas heb ik de laatste jaren heel wat paarden en onze hond laten gaan. Ik denk nu met plezier aan al die dieren terug, aan het geluk dat ze ons gebracht hebben en zo wordt ik altijd blij als ik aan ze denk.

AM4

Van administratieve rompslomp kan ik meespreken, hier (Portugal) moet ook alles in drievoud, met copieen van van alles en nog wat. Waarschijnlijk gelijk aan Italie.

Maar wat betreft een paard uit zijn lijden verlossen is vooraf die administratieve rompslomp niet nodig. (ervaring bij de buren met ezel). Dus misschien kan dat bij jullie ook wel?

In elk geval sterkte ermee.

Italiaanse administratie...
Op dit moment kan ik niemand bereiken om te weten wat ik moet doen. Morgenochtend eerste werk.

Het probleem is dat je hier een bepaalde code moet krijgen vanuit een overkoepelende veterinaire dienst, die jouw 'paardenbedrijf' dan draagt. Die staat in een boekje waarin al je paarden vermeld staan en waar alle info over medicatie ed moet komen.

We zijn hier nu meer dan 3 jaar en die code is nog altijd niet in orde.
In de winter heb ik daar een probleem mee gehad toen de veearts de pijnstiller voor Wodan moest voorschrijven en heeft uiteindelijk met een omweg gewerkt en het op haar eigen code voorgeschreven.

Ik ben vorige maand nog eens speciaal voor die code naar een nabijgelegen stad gereden waar die dienst zit, toen is voor de 3e keer een veearts komen kijken of mijn stal goed is. Moest ik daar nog een lavabo laten uitbreken en ze ging me terugbellen. Heb ze natuurlijk niet meer gehoord!

Zonder die code zal de plaatselijke Rendak wellicht het overleden dier niet mogen komen ophalen.
Ben nu wel de mogelijkheid van crematie aan het uitzoeken.
Dat zal misschien nog simpeler zijn, dan kan ik de administratie achteraf uitzoeken.

AMA schreef op zondag 16 juni 2013, 13:16:


Allemachtig, Italie is geloof ik nog bureaucratischer dan Portugal! Ik weet van geen code af, daar heeft de DA het ook nooit over gehad, terwijl ze wel op visite is geweest voor mijn Guusje. Moet je een goedgekeurde stal hebben in Italie?

Ik zie wel als het zover komt. Regels veranderen nog al eens en zijn daarbij ook vaak multi interpretabel.

AMA, ook al had je tijdig dat voer gevonden voor je demente hond, dan is het nog steeds een uitstel, waarvan je niet weet hoe lang dat duurt. Wij hebben gisterenmiddag onze demente hond moeten laten inslapen, ze is vanaf woensdag ineens erg benauwd geworden, bleek vocht in de borstholte te zijn, waarschijnlijk veroorzaakt door een tumor, plaspillen gegeven, maar ademhaling bleef heel zwaar. Om haar zo te zien lijden, kan ik niet aanzien en aangezien er geen kans was op verbetering, dan hak ik de knoop razendsnel door, zonder twijfel. Mijn vriend vond dat wel heel erg moeilijk, maar besefte ook dat ze zo niet langer kon wachten. Zo had ik haar geestelijk een stuk gezonder gekregen, maar heeft alsnog het lichaam het begeven, maar ja, wat wil je, ze was 13 en dat vind ik een hele respectabele leeftijd!!

Fleur had ik ook van de slacht gered, ze ging naar de slacht omdat ze continue ziek was, van het een in het andere ziekte viel. De kinderboerderij waar ze stond kon die kosten van veearts en tandarts niet dragen.
Ik dacht dat met goede zorg, veel liefde en aandacht ik haar misschien nog wel beter kon krijgen en ik wilde ook heel lang niet zien dat dat gewoon niet ging lukken. Steeds, bij elke opleving sprong ik een gat in de lucht en was overtuigd dat ze wel beter ging worden.
Van elke ervaring leer je weer, voel je nooit schuldig ergens over, want dan blokkeer je het vermogen om er iets van te leren en dat is zonde, dat is heel nutteloos en vreet energie van je!
Als je spijt hebt omdat je een dier heb laten inslapen en je denkt zelf dat het té vroeg is geweest, bedenk dan dat dat dier nooit zou willen dat jij lijd onder de herinnering aan dat dier! Probeer dat dier te herinneren op de leuke momenten, niet op het moment van sterven. En bedenk dat alles gaat zoals het gaat, achteraf spijt hebben werkt niet, daar heeft niemand wat aan.
Ik heb ook wel eens gedacht dat ik té vroeg de knoop had doorgehakt, maar misschien heb je juist dat dier wel een hele hoop ellende bespaard, dat weet je niet! Je weet niet hoe het zou zijn gegaan als je de knoop niet had doorgehakt en het langer was blijven proberen.
Ik vertrouw er altijd op dat het goed is, vertrouw jij er nu maar op dat wat jij doet echt het beste is voor je lieve paard. Alleen lief en mooi zijn is niet genoeg voor een paard, hij moet ook enigszins een kwaliteit van leven hebben en als hij dat niet meer heeft, dan kun jij met heel je hart beslissen dat er een einde aan gemaakt moet worden en dan zal hij jou daar alleen maar dankbaar voor zijn.
Zie in gedachten voor je dat als jij de knoop hebt doorgehakt, hij straks lekker kan rennen over de velden, springen door het hoge gras en dat geen lichamelijke beperking hem tegenhoud. Je zult hem heel gelukkig maken.
Heel veel sterkte hoor!!

Hoi, ik heb je eerste berichtje nog even gelezen, dat was op 14 juni, dus slechts 2 dagen geleden. Ik zou toch nog even rustig afwachten of de pijnstilling gaat helpen en je paard aan het lopen krijgen. Het heeft even tijd nodig om te gaan werken. Ze eet toch nog en ze staat . Alleen wil ze niet lopen op dit moment.
Ze zal toch wat in een roes zijn van de pijnstilling en beseft wellicht niet dat ze nu zonder pijn kan lopen.

Gr. jean

Pfff ik zou je gewoon een dikke knuffel willen geven, wat moeilijk is dit zeg...

Ik denk dat je moet onthouden dat een dier in het nu leeft. En als ze heengaan, dan houd het gewoon op. En dan doel ik met name op pijn en ongemakken, dat zullen ze je niet kwalijk nemen.

AMA schreef op zaterdag 15 juni 2013, 20:43:


Ach arme AMA, wat heb je een moeilijke beslissing te nemen.

Wanneer is het juiste moment? Dat is een vraag die jij alleen kunt beantwoorden. Jij kent het paard en alleen jij kan een beslissing nemen. Ik ken je niet persoonlijk, maar ik denk dat je diep in je hart wel weet hoe lang dit nog kan duren.

Veel sterkte en doe wat je hart je ingeeft.