Hoi Hester,

Het kan inderdaad verveling zijn en in dat geval zul je behoorlijk creatief moeten gaan worden tijdens de buitenritten e.d.
Tamara heeft hier ook zo'n handje van, lekker gaan 'klieren' omdat ze zich gewoonweg verveeld. Dan moet ik gauw weer iets nieuws verzinnen waar ze dan weer eventjes mee bezig gehouden wordt (zijn soms ook net kinderen hoor pfff). Verder dacht ik misschien aan pijn in de rug of zo? Is vaak ook een reden dat paarden lager met hun hoofd gaan lopen en/of er ineens vandoor schieten...

Hoop dat je er iets aan hebt

Groetjes,

Linda

Hester schreef op dinsdag, 3 februari 2004, 22:29:


Tja... ik denk dat er van alles aan de hand kan zijn! Je schrijft dat het gedrag zich pas sinds kort en opeens in gaan voordoen. Naar mijn idee zou je dus eerst moeten onderzoeken of er iets mis is: laag lopen en met het hoofd schudden geeft meestal aan dat er iets niet in orde is: dat kan dehals en /of de rug zijn, het zadel dat niet (meer) goed past of een andere pijnplek.
Wat je dus zou moeten doen is je paard eerst van kop tot staart "afvoelen" - rustige druk met je handen op alle belangrijke spiergroepen en de hals- en rugwervels aanbrengen en goed opletten of het paard ergens op die druk reageert. Een zwiep met de staart, onrustig met hoofd of bewegen, een stap verzetten zijn allemaal kleine signalen.

Veel van de problemen kunnen ook voortkomen uit de manier van rijden. Je zit of balans kan wel 's verkeerd zijn en het paard hinderen. Of je stuitert, of trekt het paard uit balans.. dus dat is misschien ook een puntje om kritisch naar jezelf te kijken!

Aan het bit 'hangen' is nooit goed; dat geeft alleen maar aan dat de ruiter in onbalans is. Ook in de NH-gedachte moet je toewerken naar wat in de dressur 'lichte aanleuning' genoemd wordt.
Als één van mijn paarden aan de kletter wil gaan en harder loopt dan dat ik wil, verzwaar ik de zit wat op de achterhand. In de achterhand zitten de spieren van het motortje dat het paard laat lopen ( althans dat behoort zo te zijn) en door daar wat meer druk op te brengen, maak je het voor het paard wat lastiger om door je zit heen te lopen. Dat verzwaren doe je niet door met je lijf achteruit te gaan hangen maar door je bekken iets naar voren te kantelen en je eigen balanspunt wat naar achteren te verleggen.

Overigens: naar mijn idee is het verkeerd te denken dat een paard 'iets uittest' - dat zijn mensengedachten en niet hoe een paard denkt! Een paard reageert of dát wat hem aangeboden wordt, of wat-ie voelt: op een pijnprikkel, of een ruiter die 'm hindert!

Maar op de eerste plaats maar eens controleren of er ergens vervelende plekjes zitten. Dan kun je verder!

Groet, Marianne

marianne herzberger schreef op woensdag, 4 februari 2004, 12:02:


Ik had zelf ook al bedacht dat de zadelmaker moest komen, dat ligt erop sinds hij onder het zadel is en hij is wel gegroeid. Op het oog ligt het goed. Het afstasten van pijnplekken ga ik doen hoor!


Jammer, had gehoopd dat uit mijn verhaal bleek dat ik zeer zachte handen heb en met mijn zit rijd. Je hebt gelijk hoor, maar zo werkt het bij mij ook.
Niet mee eens. Paarden zoeken je grenzen op. tot hoever kunnen ze gaan? Ze weten vaak dondersgoed wat wel en niet mag!! En toch datgene doen wat niet mag, stiekem uit de stal lopen en bij de kalfjes gaan kijken, een hap gras onderweg nemen etc. Dat weten ze heel goed en ik hoef maar te kijken of mijn vinger op te steken en dat is al mijn grens, dat mocht dus niet.
Maar op de eerste plaats maar eens controleren of er ergens

Ik heb ook ergens gelezen dat paarden na een tijd met het bit gaan spelen en daarbij rare bewegingen gaan maken met het hoofd. Dat houdt vanzelf op.
Heeft iemand hier ervaring mee?

Ik zou ook heel graag reactie op mijn vraag over discomfort willen hebben, dus wie durft...>

Groetjes,

Hester

Hester schreef op dinsdag, 3 februari 2004, 22:29:


Geen idee welk dis-comfort je hem zou moeten bieden. Maar misschien heb ik wel een tip over de oorzaak. Bij ons op stal is een paard dat na een poosje werken dit gedrag gaat vertonen. Alles nagekeken, ja ook zijn gebit.
Maar waar hij last van heeft is zweet, in zijn oren wel te verstaan. Dat geeft hem zo'n kriebel dat hij met zijn hoofd alle kanten op gaat tot hij er zelf gek van wordt. Nee, wij hebben ook nog niet gevonden wat hieraan te doen is. Wij hopen dat hij na de winter wat minder haar in zijn oren zal hebben en dus meer lucht. Aan de andere kant is het dan warmer en zal hij nog meer zweten.
Heeft iemand hiermee te maken gehad en een oplossing bedacht?

mrie schreef op woensdag, 4 februari 2004, 21:58:


hahaha Mrie,

ik heb me rot gelachen hierom!
(hoop dat je dat niet erg vind!)

Ach, weer wat anders dan in je bilnaad, of word ik nu een tikje te ordinair?

Ik zal ook zijn oren nakijken, maar hij doet het al met opstijgen, da´s niet zo vermoeiend lijkt me!

Je kunt bij dat paard toch ook gewoon wat haar uit zijn oor knippen?

Groet,

Hester

Hester schreef op woensdag, 4 februari 2004, 20:37:


Jij schreef: ---Niet mee eens. Paarden zoeken je grenzen op. tot hoever kunnen ze gaan? Ze weten vaak dondersgoed wat wel en niet mag!! En toch datgene doen wat niet mag, stiekem uit de stal lopen en bij de kalfjes gaan kijken, een hap gras onderweg nemen etc. Dat weten ze heel goed en ik hoef maar te kijken of mijn vinger op te steken en dat is al mijn grens, dat mocht dus niet.

En daar ben ik het dus niet mee eens!!! Een paard zoekt geen grenzen op, hij doet gewoon wat 'm invalt! Hij is helemaal niet bezig met 'kijken hoever je kunt gaan' of 'weten dat iets niet mag'- dat zijn, nogmaals, mensengedachten. Jij stelt zélf grenzen en het paard heeft geleerd te reageren op jouw signalen als jij vindt dat iets niet mag of kan.
Dus, als-ie de stal uitloopt om 's ergens te gaan kijken doet-ie dat gewoon en omdat jij dat niet wilt, steek je je vinger op. Dat gebaar betekent voor hem iets waarop hij reageert. Nét zo subtiel als paarden onderling met hun oor, oog, staart, lijf of houding iets aan elkaar duidelijk maken. Je hebt dus een soort van paardentaal of codes ontwikkeld, niets meer en niets minder dan dat!

Als je denkt dat je paard 'denkt' dan verwacht je naar mijn idee te veel: dat zou betekenen dat als je je paard geleerd hebt om b.v. op de poetsplaats stil te staan dat hij daar dan vervolgens 24 uur zou moeten kunnen blijven staan omdat jij dat wilt of verwacht. Misschien een belachelijk voorbeeld maar het geeft aan dat wij over 't algemeen het denkvermogen van een paard meer waarde toekennen dan dat ze hebben. Rekening houden met wat ze wel kunnen en dat respecteren en wat we van ze verwachten een beetje bijstellen, is volgens mij natural horsemanship!

Groet, Marianne

Marianne, wat bedoel je nu, doordat ik teveel verwacht, ben ik geen horsewoman??

Ik vind dat behoorlijk meevallen met die verwachtingen. Ik verwacht echt niet dat mijn paard een L- proef kan lopen of morgen een endurancewedstrijd wint.
Ik verwacht wel dat mijn paard reageert op mijn signalen. En dat vind ik geen hoge verwachting, maar een logisch proces in zijn opvoeding.

En hoe zit het volgens jou dan met aangeleerd gedrag?
Je voed je paard toch op, stilstaan bij halster omdoen, zit lichter maken als je harder wilt etc etc.>

Met aangeleerd gedrag en weten hoe je paard ongeveer zal reageren, maakt de communicatie een stuk makkelijker. Je hoeft niet iedere dag het wile opnieuw uit te vinden.

Hester

Nee, dat bedoel ik helemaal niet te zeggen! Ik reageerde op jouw opmerking: Ze weten vaak dondersgoed wat wel en niet mag!! En toch datgene doen wat niet mag, stiekem uit de stal lopen en bij de kalfjes gaan kijken, een hap gras onderweg nemen etc. Dat weten ze heel goed.

Een paard "weet"niet wat wel of niet mag en doet niet iets "stiekem". Als je dat zegt, dan geef je 't paard meer hersens dan dat hij heeft!
Op deze site staat onder het stuk natuurlijke wetenswaardigheden iets over antropomorfisme, of te wel toekennen van menselijk gedrag aan het paard. Wat mij betreft mag daar nog aan toegevoegd worden dat een paard niet denkt, voelt of beredeneerd als een mens! Want zolang je dat doet, communiceer je niet - je vult in, vanuit je eigen grenzen en normen. En dat kan nogal eens misverstanden oproepen! Misschien net zoals jij denkt dat ik iets zeg in mijn verhaaltje wat er helemaal niet staat!
Groet, Marianne

marianne herzberger schreef op donderdag, 5 februari 2004, 15:57:


Daarom checkte ik het even!

Toch een menselijke eigenschap aan mijn Haffie toegekend: Hij vindt het geweldig om je in het ooitje te nemen.
In de wei weglopen, maar steeds om het hoekje kijken of je toch wel achter hem aankomt, of op het ruiterpad steevast onder de lage takken doorgaan.
Hij reageert ook als ik moet lachen, daar wordt hij zelf ook vrolijk van!

Menselijke eigenschap, maar wel leuk.
Ik heb iets minder moeite met het toedichten van menselijke eigenschappen aan dieren. een menselijke eigenschap is communicatie en door grappen en grollen en vingers opsteken of op strenge toon zijn naam noemen, is wel duidelijk wat ik (en mijn Haffie) verwacht van de ander.

Waar ik niet in kan komen is paarden die dingen express doen om hun baas te pesten. Daar is een reden voor, pijn of angst of...
Ik denk dat daar het grootste gedeelte van de theorie op slaat over toedichten van menselijke eigenschappen aan paarden.

Groet,
hEster