Peter Donck schreef op woensdag 22 augustus 2007, 13:55:
>> 't Is niet alleen de maat, 't is ook het temperament.
>
> ik ken meer ponies met een overload aan "temperament" dan
> paarden,
> dus voor mij in deze absoluut géén maatstaf
Wat jij wel of niet kent, doet niet zo ter zake.
Ik geef echter toe dat het een wat onduidelijke opmerking was.
Een zes-jarig kind op een grote lobbes zetten en lekker wat rond laten spelen, is inderdaad heel goed mogelijk. En sommige kinderen zullen nooit wat anders willen dan lekker wat rondlummelen met de grote lobbes. Maar dat zal nooit een paard zijn waar je mee over de hei kan razen, of meer dan 10 cm springen of een een ballet mee uitvoeren. Is ook allemaal niet nodig, maar feit blijft dat kind en paard elkaar ontgroeien in sommige gevallen, net zoals de beste vrienden uit elkaar kunnen groeien.
En het zou prachtig zijn als we allemaal een enorme wei hadden waar we een setje paarden hadden staan en konden kiezen naar gelang wat onze bui was vandaag welk van het setje we gingen rijden.
Helaas is deze wereld erg vol, en is er te weinig ruimte voor deze leuke droom.
Mijn oplossing voor het probleem was, dat ik ponies leen voor mijn stiefdochter. Maar de pony die ik nu te leen heb, moet wel weer terug, dus alleen voor ons plezier hebben we een pony uit zijn vertrouwde omgeving gerukt, gedumpt in een wei met allemaal vreemde paarden, en tegen de tijd dat hij zich daar weer helemaal thuis voelt, moet hij weer naar elders. Is dat lief? Nee.
Maar ik kan wel heel hard van de toren schreeuwen dat ik nog nooit een paard heb verkocht.
Wel weggegeven trouwens. Ook heel slecht. Had ik maar geen paarden moeten hebben in een land waarvan ik wist dat ik er niet tot mijn dood zou blijven.
Isabel
Warboel
