Nick Altena schreef op donderdag 5 april 2007, 14:34:





Even bewust dit stuk laten staan;

Net op het nieuws... Jeanne d'Arc

In 1431 is deze dame gestorven op de brandstapel.
Hoe toepasselijk...had ze wat voorspelt ofzo , hoorde ze stemmen in haar hoofd ?
Sorry.... moest even lachen...want veel toepasselijker kan het niet in deze lijn....

In 1867 is er een stukje bot gevonden bij een of andere apotheker....
Niets bijzonders in die tijd..maar dit zou een stukje bot zijn van deze dame.

Daar kwamen dan de wetenschappers....de mensen zoals Frans ze graag ziet want die zullen dat wel even bewijzen
Door wetenschappers is dit stukje bot onderzocht en uiteindelijk in 1909 stelde deze wetenschappers door al dat wetenschappelijk onderzoek vast ..... dat het toch echt om een botje van deze dame ging....

Naar nu blijkt zaten ze er maar een 2000 jaar naast....twas helemaal niet van deze dame maar van een of andere onbekende mummie.

Voor er nu iemand begint met ....ja maar .... toen hadden ze nog geen DNA onderzoek , ze werkte met beperkte middelen...enz.enz.,

Zou dit dan ook niet kunnen gelden voor telepathie ? , dat we gewoon de middelen nog niet hebben om er ook maar iets van te bewijzen ?

Nick,

Met geweld kan je een hoop bereiken, met geduld, liefde en belonen
veel meer !

Nick Altena schreef op donderdag 5 april 2007, 16:48:


Het enige waarvan we zeker kunnen zijn is dus dat niets zeker is.
En dat geldt ook voor wetenschapelijke bewijzen, want wellicht kennen we nog niet de invalshoeken of uitzichtspunten waarvan iets totaal anders met evenveel 'geldigheid' bewezen kan worden.
Dus roeien we gewoon met de riemen die we hebben en komen we er ook, wat 'er' ook wezen moge.

Frans Veldman schreef op donderdag 5 april 2007, 12:25:


Frans als je wilt publiceer ik hier het hele verhaal, in ieder geval de relevante stukken, ook de stukken waarvan je zegt dat ze niet kloppen.
Monique maakt namelijk van veel gevallen overzichten. Ze heeft het mij toegestuurd.
Het zal veel mensen een beter idee geven hoe ze het een en ander gezegd heeft en wat de reactie van Ilona hierop was.

Als jij en Ilona dat ok vinden , zal ik Monique vragen of ze dat ook goed vindt, ik betwijfel het een beetje omdat ze vindt dat ze echt niks meer hoeft te bewijzen, omdat ze haar hele leven al tegen alleswetende sceptische mensen aanloopt. Maar ik ga het proberen, stukken uit het bericht van Monique en uit de antwoorden van Ilona aan Monique...... Deal?

Piet

Wil schreef op donderdag 5 april 2007, 16:21:


Moet ik er wel heel eerlijk bij zeggen dat ik een beetje moet uitkijken met wat ik schrijf. Trouw nooit met een wetenschapper want je wordt om de haverklap om de oren geslagen dat de feiten waar je je stelling op baseerd inmiddels alweer allang achterhaald zijn. Maar volgens mij zijn sommige mensen inderdaad in staat om tot op een zekere hoogte foto's te lezen. Wat een heleboel mensen niet weten dat er verschillende vormen van waarnemen en comuniceren bestaan. Zo heb je digitale comunicatie en analoge comunicatie. Ditgitaal staat voor het gesproken en geschreven woord en daarmee kan gelogen worden. Analoog staat voor de directe lichaamstaal die wij onbewust van een ander waarnemen, liegen is hierbij bijna onmogelijk dus ga altijd eerder op je gevoel af dan het verhaal dat iemand je vertelt.
Omdat wij in onze huidige maatschappij helemaal zijn ingesteld op die digitale vorm van communiceren is de andere vorm eigenlijk helemaal ondergesneeuwd, alhoewel hij nog steeds aanwezig is. Dat vertalen we dan in onverklaarbare waarnemingen. En dit is ook wat met het lezen van foto's gebeurd. Als iemand een foto ziet en onbewust iets waarneemt in de houding van het paard of mens of ander dier kan hij dat niet direct verklaren en dan zijn de hersenen zo ontworpen dat ze een aanvulling zoeken in datgene dat waargenomen wordt.
Dus bijvoorbeeld in het geval van het paard dat uit de brandende stal is gesprongen zou het heel goed mogelijk zijn dat het zo is gegaan:
De fotolezer ziet de aan de houding van het paard of misschien wel aan restanten van een heel vaag bijna niet waarneembaar litteken in de huid dat er iets gebeurd is. De hersenen gaan zoeken naar iets waarmee het dat in verband kan brengen. Nu kan dat een beeld zijn dat je ooit op t.v. hebt gezien of iets anders in je herinnering, maar dat wordt ook op dat ombewuste niveau waargenomen en dat vertaald zich naar de waarnemer als een herinnering aan hitte en vuur.

Als je dus bij het zien van de foto van Eddy zijn paard een onbehaaglijk gevoel krijgt zou ik daar gerust op vertrouwen.
Wat wetenschappelijk totaal onverklaarbaar is zijn de fotolezers die beweren dat ze via een foto telepathisch in contact staan met een dier en daarmee kunnen vertellen waar de verdwaalde poes of hond zich bevindt, of hoe hij zijn verleden heeft doorgebracht. Dan zou je als een soort radio op dezelfde golflengte van het dier moeten zitten en zijn hersengolven op kunnen vangen. Aangezien de hersenen van mens en dier al totaal verschillend in elkaar zitten volgens mij een schier onmogelijk iets. Bovendien hebben we er geen antenne voor. En als we die wel zouden hebben zouden we toch redelijk dicht in de buurt van het dier moeten zijn om het op te kunnen vangen. Maar ik vlak niet uit dat het bestaat hoor. Ik ben alleen dan weer zo ontzettend nieuwsgierig dat ik via allerlei gedachtenexperimenten een mogelijke verklaring probeer te zoeken.
Wat een lang verhaal weer.
Ik heb jullie gemist allemaal trouwens. Heeft Eddy zich een beetje gedragen?

Nick Altena schreef op donderdag 5 april 2007, 16:48:


Precies dat bedoel ik dus. Maar misschien werkt het anders dan we denken. Ik heb er zo wel wat ideetjes over maar ik durf ze nauwelijks te ventileren.

Groetjes,
Sandra

sandratien schreef op donderdag 5 april 2007, 17:55:


@ over Eddy: volgens mij wél..... )

Wat mij ooit uitgelegd is: ieder levend wezen trilt op een andere frequentie.
Het is de kunst om die 'frequentie' te vinden en daarin mee te gaan.
Als je geleerd hebt hoe dit moet schijnt het steeds gemakkelijker te worden en voor de persoon die het kan eenvoudig te vinden.
Ik denk zelf dat hiermee bedoeld wordt: jezelf openstellen voor gedachten van mensen en dieren. Denk ook inderdaad dat dit een onbewust proces is...

Tóch, als je lijfelijk contact met een dier hebt, en het dier stuurt jou zijn/haar gevoelens van dát moment door, kan je dus overkomen wat mij ooit gebeurd is met o.a. Maike, de Fries van Esther. Zo'n vreselijke golf van wanhoop.
En vraag me niet hoe dit ontstaan is, of ik dit wel of niet bewust heb gedaan... Denk het niet, het was volkomen onverwachts maar ik voelde hem behoorlijk!
En was ook knap van de kaart eigenlijk...

Maar goed, ik weet dat gedachtenoverbrenging wel bestaat, heb genoeg meegemaakt om daarvan overtuigd te zijn.
Misschien moet je een band hebben met de mens of het dier om het te kunnen...

Blijft interessant!

Wil.