Caatje schreef op woensdag 7 maart 2007, 11:13:


Ik weet te weinig over Mary Wanless om je goed het verschil aan te geven. Er is hier op het forum ooit een korte berichtwisseling over Mary Wanless geweest, zoek maar even op : ¿¿Wanless?? (ja, zo met die vraagtekentjes) want Inge Teblick heeft wel eens met haar van doen gehad.
Wat ik begrijp is dat rijden volgens Wanless technischer is en via Swift meer met gevoel, maar Angele is ook CR instructor en kan je er ongetwijfeld meer over zeggen.

Ook al zijn al mijn lessen volgens het CR systeem; er blijven toch een paar dingen waarmeer ik het ook niet eens ben. Zo heb ik als westernrijder redelijk wat discussie moeten voeren over mijn manier van rijden en over hoe ik hulpen aan een paard ervaar. Ik heb er dus mijn eigen 'ding' aan toegevoegd en het maakt me zelfs niet eens uit of dat nou typical Centered Riding is, hoofdzaak is dat het werkt, dat ik dingen kan laten zien én uitleggen, én dat rijder en paard er zich goed bij blijven voelen. Daar waar CR overgaat tot een 'inspirational device' (zweepje) ga ik tóch die stap verder en blijf ik zoeken naar meer paardgerichte oplossingen.
Ik geloof ook beslist niet dat een paard beter/mooier/verfijnder mét bit loopt, in tegenstelling tot wat de CR instructors er zelf van vinden, ik ga gewoon niet mee in die denkwijze, want er waren op de opleiding legio dressuurpaarden die mét bit niet beter liepen dan mijn kleine westernbosklosfrutsel zónder

Als je met je spierspanning geen tussenweg kunt vinden en je te stijf wordt, dan probeer je naar mijn mening té hard je best te doen.
Laat los is het beste advies wat ik mensen kan geven. Stap uit je hoofd en kruip ín dat paard, en al moeten jullie daar 4 lessen voor in stap rijden, het zij zo, want het gaat allemaal om de basis en de communicatie.

Het gaat mij niet om het verfijnde, en of je in staat bent die galopwissel correct uit te voeren. Onder ál mijn lessers zijn misschien 6 rijders die qua lichaamsbeheersing en lichaamsflexibiliteit toe zijn aan een galopwissel en ik heb helemaal niks met die instructeurs die er prat op gaan dat hun rijder op dát en dát nivo zit, interesseert mij dus geen enkele biet.
Waarom? Omdat er hier wel eens mensen binnenstappen die luid verkondigen dat ze al jááááren dressuur rijden, maar al in de eerste minuut zitten met opgetrokken hakken , geklemde knieën, een verbeten trek op hun kaak of gespannen schouders. En dan kún je niet ontspannen zitten en dan kan een paard ook niet ontspannen lopen.
Een ontspannen paard begint bij de ontspanning van de rijder.

Je moet geen spierspanning onder controle houden, er moet doodeenvoudig geen spierspanning zijn en áls die er is, ben ik van mening dat je als lesgeefmens de taak hebt om die, samen met de rijder, op te lossen.

Ik heb een zonder zadel en western achtergrond en daar ben ik blij mee want ik vind dat ik daar enorm bij in het voordeel ben wat mijn zit en mijn hulpen betreft, het is toch allemaal wat lichter en losser, vraagt meer van de zit. Ook al ben ik allang niet meer zo typisch western, salooncowboyachtig ('bewáár me....'), wij zijn ook geen veedrijvers, maar we willen gewoon lekker relaxte buitenritten kunnen maken. Ik denk dat dat wel het doel van 99 % van de rijders hier is.

Oja, ik ben CR gaan doen na 3 hernia's, scoliose en bekkenproblemen, waarbij ik het rijden niet wilde opgeven, dus ik weet als geen ander hoe het voelt om niet goed te zitten. Ik weet ook als geen ander hoe het voelt om zonder pijn op het paard te mogen zitten.
Als je nog meer vragen hebt stel je ze maar, misschien dat ik ze kan beantwoorden.

Groetjes, Pien

Spirithorses schreef op woensdag 7 maart 2007, 22:39:


Is het wel mogelijk om na drie hernia's, scoliose en bekkenproblemen nog op een uitgebalanceerde en ontspannen manier op een paard te zitten? Of los je een en ander dan toch maar op een andere manier op, die compenseert voor je lichamelijke gebreken. Bijv: als halthouden op je zit met een ontspannen bekkenbeweging niet gaat of te pijnlijk is, dan maar ho zeggen.
Ik worstel natuurlijk met soortgelijke fysieke aangelegenheden waardoor ik regelmatig voel 'niet' goed te zitten en vraag het me echt af of een en ander wel oplosbaar is.

Moniek

Moniek schreef :

Yep! Ik ben harstikke soepel in mijn bekken! Gek genoeg altijd geweest ook.
Zéls toen ik ook nog eens ischias had. Lopen ging amper, maar rijden wel, ik wijt dat aan het stukje ontspanning omdat ik iets deed wat ik leuk vind (hoe anders zou ik dat kunnen verklaren?)
Bij de voorlaatste hernia heb ik 9 maanden niet op mijn paard gezeten (op advies van mijn arts). Toen ik weer mocht rijden waren mijn rugspieren zo slap dat ik het niet meer volhield om meer dan 100 m. te lichtrijden. Bij mijn laatste hernia ben ik toch maar rustig blijven doorrijden (een kleine zelfstandige gaat maar beter op zoek naar oplossingen) en het gekke was dat ik soepeler van het paard kwam dan dat ik erop stapte.
De beweging van je paard maakt alles los, als je het tenminste op de juiste manier weet toe te passen. Je moet natuurlijk dan niet gaan barrelracen of eenzijdige bewegingen maken met een hoop gedraai en je moet rekening houden met wat je op dat moment aankunt. Groot voordeel ook is dat ik elke beweging van BD ken en daarop kan anticiperen.

Waarbij ik dus nu niet ga roepen dat paardrijden goed is om hernia's te genezen, nee, verre van dat. Elk lichaam is anders en reageert anders.
Maar mijn lijf is nou eenmaal gewend om vele uren in het zadel te zitten en ik heb geleerd goed te ontspannen.
Maar ook ik heb nog af en toe momenten dat het ook mij moeite kost om de hele handel ontspannen te houden, met name mijn schouders blijven kwetsbaar hierin, en ook mijn bekken, al heeft dat laatste meer met de vorm van mijn zadel te maken (er komt ook een nieuw zadel om die reden'. Elk uur stap ik even naast mijn paard en loop ik mee om alles weer ´op de plek te laten zakken´ zoals ik dat altijd zeg.

Ik merk dagelijks hoe belangrijk een goed zadel is voor je eigen lijf, maar ook voor dat van het paard, en hoe belangrijk het dus is dat alles één kan worden met rijden. Je moet niet compenseren in je houding, dat deed ik ook ooit en nu zie ik dat goed bij anderen. Ik leek keurig recht te zitten, maar mijn instructeur doorzag dat en zag dat ik zat te compenseren in mijn rug.

Ik vóél nu als het ware op welke plek de rijder gespannen is, vraag me niet hoe dat komt, maar ik voel dat in mijn eigen lichaam als ik ernaast sta en dat blijkt eigenlijk altijd wel te kloppen. En dus is dat op te lossen. Soms is het heel simpel en hoeft de rijder alleen maar eens een paar keer goed uit te ademen of te denken ana zijn voeten (gronden), bij wijze van spreken, maar soms ook moet ik de rijder in het midden halen en gericht ontspanningsoefeningen doen.

Al moet ik erop blijven letten dat ik door mijn eigen scheefheid BD niet net zo scheef maak als ikzelf ben, want geloof me, het gebeurt als je er niet op let. Daarom komt Annemieke (Bos) nu regelmatig Equine Touchen op BD en op het moment zelfs is ze ook op mij aan het oefenen want ze doet er ook een mensenopleiding bij.

En ga ikzelf nu weer les nemen in Alexandertechniek want het blijft prettig wanneer er iemand naast me staat die op de grond dingen signaleert die ikzelf niet registreer.
Dat blijft, ook al ben je zelf instructeur....

Groetjes, Pien

Spirithorses schreef op donderdag 8 maart 2007, 0:25:


Dank je Pien, voor je uitgebreide antwoord.
Dat de beweging van mijn paard veel losmaakt, ervaar ik ook. Aan het einde van de rit gaat het altijd beter dan aan het begin. Soms denk ik dat ik niet het paard, maar mijzelf aan het losrijden ben. Mijn paard wordt ook wel soepeler, maar ik weet dan niet of dat komt omdat ik soepeler wordt of andersom. En als ik (of mijn paard) dan inderdaad wat losser gereden ben, ontstaat ook meer de eenheid.
Toch ideaal zou je zeggen. Ik blijf ook echter mijn beperkingen voelen of ik ga ze juist steeds sterker voelen. Als ik merk hoe groot het effekt is van mijn soepeler worden in de loop van de rit, kan ik niet anders dan vermoeden (en ook voelen) hoe ik met wat aan bewegingsbeperking nog overblijft mijn paard en de eenheid beperk.
Het is dus eigenlijk een gebeuren dat naar twee kanten toe werkt. Het positieve maakt het negatieve zichtbaar.
Maar daarom niet getreurd hoor; het blijft zo wel een wonderlijk gedoe, dat paardrijden. Er blijft altijd iets te leren. Er komt nooit een eind aan.
Doet me denken aan iets dat ik eens las, maar ik zou niet meer weten waar. Het ging over een man die bijna honderd was en op sterven lag. Hij was tijdens zijn leven een heel succesvol paardenmens geweest. Nu betreurde hij het dat hij ging sterven, want hij begreep pas zo kort wat het betekent om een paard te berijden......... Ik weet het weer. Dit is de inleiding van het eerste boek van Hempfling.

Moniek

Spirithorses schreef op woensdag 7 maart 2007, 22:39:

.>
Nogmaals bedankt Pien!
ps: ik heb ook altijd een fijner gevoel in mijn rug na het paardrijden wanneer ik ischias heb !

Caatje schreef op donderdag 8 maart 2007, 9:48:


Ik heb et ooit al eens geschreven, maar ja, waar?
Ik heb een hernia gehad en mijn fysio raadde me aan te gaan paardrijden en meer specifiek om dan niet licht te rijden, maar om altijd door te zitten. Vandaar mijn western
De massage die je krijgt doordat je bekken beweegt en je rug recht blijft was voor mij geweldig.
Nadat de eerste enorme stijfheid weg was begon ik na een week duidelijk verbetering te voelen.
Als ik nu vastzit, weet ik dat ik te weinig gereden heb.

Piet

Piet schreef op donderdag 8 maart 2007, 10:25:


Ik heb al sinds ik weet vergroeiingen in de ruggewervels...
Altijd een rug gehad die erg snel moe was. Een avond-4daagse lopen ging goed, maar owee slenteren in een stad.
De woorden zeggen het ook al: het verschil tussen lopen en slenteren....
Mee leren leven en eigenlijk niet veel aan de hand.
Op mijn 30 gaan paardrijden: western, maar NIET vanwege mijn rug. Gewoon vanwege de klik, de verslaving, het virus....
Nu ben ik intussen 7 jaar verder en zonder er expliciet over na te denken, heb ik aan aantal maanden geleden weer eens een dag heerlijk geslenterd door de stad. Tot mijn verbazing kwam ik er eenmaal thuis pas achter, dat mijn oude kwaal weg is: ik was nieteens moe......

Had die mensendiek-therapeut van vroeger dan toch gelijk: in mijn geval was het puur een kwestie van rugspieren trainen? En dan niet op korte termijn, maar proberen een andere manier van leven, waardoor je anders met je rug omgaat?

Legde ik me er vroeger bij neer, dat mijn rug snel moe was en pastte ik daar mijn tempo bij aan....
Nu HEB ik die andere manier van leven gevonden: langzaam maar gestaag zijn mijn rugspieren getrainder geworden en hebben ze gewoon meer uithoudingsvermogen gekregen!
Het leuke is alleen dat die nieuwe manier van leven er niet één was die me opgelegd werd, maar 1 die ik toevallig tegenkwam onderweg naar een nieuwe hobbie/sport/verslaving: mijn paard!!

Nu nog leren mijn nek los te laten.........

Gr. Bianca

***Ik heb het boek inderdaad in de kast staan en een paar jaar terug helemaal gelezen. Heb er ook wel weer leuke dingen uitgehaald. Wat is blijven hangen inderdaad (heb het gisteren even voor je doorgebladerd, maar heb geen zin om te gaan lezen), is dat ik de indruk kreeg, dat je door de oefeningen van Mary onnodig veel spierspanning krijgt. Ze laat je spieren trainen, die je bijv. nodig hebt voor stabiliteit, terwijl je v.u C.R stabiliteit krijgt door je ademhaling te regelen, je wervels goed te stapelen, je zwaartepunt laag te leggen, spanning los te laten.

Ik weet niet of dit bij Mary W. ook het geval is, maar bijv. Ulrieke Thiele laat je oefeningen doen om je spieren op te rekken. Terwijl
als je je spieren zacht maakt (bijv. in je been), dan vind je vanzelf de lengte.

Maar een lijf blijft een lijf en functioneren als een lijf. Er zijn dan ook vaak meer overeenkomsten tussen methodes als deze dan verschillen (een uitzondering daar gelaten). Heel veel van wat ik mensen leer hoor ik ook bij fysiotherapeuten, mensendieck, yoga, cesar. Ieder heeft misschien een net iets andere ingang.

Groet Angèle