Sieta schreef op dinsdag 6 maart 2007, 23:15:
> Wij zijn ook een ruiterstandbeeld
> Je moet mensen eens zien kijken als ik een ritje aan het maken
> ben. Ik lul de oren van haar hoofd, maar tegen haar praten
> helpt wel. En het schept een band he, als ze weet wat ik die
> avond ga eten.
Ik herken het helemaal!
Wat ik nog bedacht, zijn er varkenskwekerijen in jouw buurt? Hier wel namelijk, en ik herken ze zelf niet altijd meteen... Dan schaam ik me wel, als Lolita al tijden op dezelfde plaats 'niet wil' zogezegd, want ik zie niks engs... en dan op een dag ruik ik het zelf ook: er zitten varkens.
> Overigens kan ik amper een buitenrit maken in mijn eentje,
> hoewel een echte rit al bijna 2 jaar geleden is. Deed het wel
> gewoon en het ging steeds beter. Maar overal staan we stil,
> alles moet onderzocht worden voordat we er langs kunnen. Op het
> fietspad tussen de mensen in durft ze wel, het ruiterpad vindt
> ze eng. Zó zitten we nog netjes in draf en zó staan we
> plotseling stil omdat er ergens iets is wat er vorige week nog
> niet was.
Ja! Ook! Maar ik ben intussen goed in het snappen wat ze eng vindt, en als ik de koe of de brievenbus zelf als eerste zie vertraag ik alvast zelf, dat is veiliger. Vorige zomer was ik zo trots dat ik rengalop durfde, naast de N41 dan nog (grote baan, druk verkeer) alleen toen ik weer gas terug nam en we in draf zaten dook plots het grote witte gevaar uit het gras op! Een plastic zak!!!! De sliding stop die ze toen maakte zorgde ervoor dat ze neerzat op de grond... Ze is meteen weer rechtopgekrabbeld en hield er enkel een schaafwond op haar achterbeen aan over. ' Aha, het was maar een stuk plastic... vinden we niet eng hoor'... eens we het herkend hebben voor wat het is natuurlijk. Dat is meestal het probleem. Lolita is niet bang van koeien, als ze tenminste ziet dat het koeien zijn, en dat is vaak pas op minder dan tien meter. Verder weg ziet ze gewoon iets groot en wit dat beweegt.
Zelfs witte of bonte paarden die wat verder weg staan zijn potentieel zeer gevaarlijk. Ik probeer soms zelf naar het paard in kwestie te hinniken, in de hoop dat die antwoordt en Lolita dus snapt wat het is. Auto's en vrachtwagens zijn weinig tot niet eng omdat je die van ver al aan het geluid herkent. Een geparkeerde (vooral witte) auto daarentegen kan van op afstand wel eng zijn.
>Of omdat er een ander paard aan komt, dan moeten we
> daar met een grote boog omheen. Vroeger stapte ik nog af om
> haar er langs te leiden, nu doe ik dat niet meer, maar het kost
> haar soms veel tijd om zichzelf te overwinnen. En ja dat
> irriteert me wel eens. Maar dan bedenk ik me wat ik al met haar
> heb bereikt, en hoe ze al is veranderd. In mijn omgeving doet
> niemand het me na, zweeploos, spoorloos en
bitloos rijden!
Das ook nog iets, als we daar dan staan te standbeelden komt er altijd wel iemand vragen hoe dat kan zonder bit. En wat er mis is met haar hoeven (vanwege de schoenen).
>Als
> ik opstap op stal dan gaat ze in draf naar de bak, zo van, dat
> heb ik jarenlang gedaan, dat kan ik, dat is veilig. En dan doet
> ze vreselijk haar best. Soms word ik er wel eens triest van.
Hmmm. Daar had ik nog niet eens aan gedacht. Lolita is ex dressuurpaard... Mogelijk dat ik de eerste ben die er mee buiten probeerde te rijden, en toen was ze al 13... En het is sindsdien wel al verbeterd.
> Ik vermoed dat het de eerstvolgende keer dat ik een ritje ga
> maken beter zal gaan omdat ze tijdens het wandelen al zoveel
> dapperder en rustiger is geworden. Maar inderdaad, ondanks dat
> ze vaak zo aan me kleeft ben ik niet de rots in de branding die
> ik graag zou willen zijn. Ik ben zo jaloers op die mensen met
> paarden die het fantastisch vinden buiten en er helemaal voor
> gaan op zo'n rit! Maar ooit komen we daar ook wel!
Ja hoor, zeker weten! Leuk om te combineren met de tip van Christel inderdaad: stel je voor dat aan het eind van de straat (of ruiterpad) zich dat doel bevindt, die paard-mens-eenheid... die wil ik nog wel liever dan een pak frieten, dus nog beter voor de focus!
Groetjes,
Nathalie
Warboel
