Na veel zoeken heb ik, al een aantal jaren geleden, iemand gevonden die mij westernles wilde geven op de manier zoals ik dat graag wilde. Haar paarden werden gehouden zoals dat gebruikelijk was.
Achteraf besef ik hoe weinig ik toen wist van hoe je paardvriendelijk met een paard om moet gaan..
Ik had er misschien iets meer over nagedacht dan de mensen om me heen, maar dat was het dan ook wel.
(Op beslaan na, mijn eerste eigen paard heeft maar 2 weken ijzers gehad.)
Ik schrijf dit omdat ik een mailtje kreeg van de eigenaresse van de westernstal, degene die me toen les gaf.
Ze schrijft dat er inmiddels nog maar 1 paard op ijzers staat, (moet nog even vragen waarom
dat er iemand, die natuurlijk bekapt, de voeten van haar Quarters bij houdt en dat het bij allemaal probleemloos gaat.
Het aardige was dat ze zich daar vroeger zich niet eens voor interesseerde, de smid kwam en die had als taak de voeten te onderhouden en er voor wedstrijden slidingijzers onder te slaan.
Ik denk dat ik toen toch op de een of andere manier een positieve indruk gemaakt heb, want ik was degene die ze later belde om Don, (haar persoonlijke paard van veulen af) van haar over te nemen.
Don met zijn opgegeven
hko voeten....... Ze zal toen wel gedacht hebben, jij met je grote bek, kijken hoe lang het duurt....
Onlangs stuurde ik haar de foto van Don, die ik hier ook gezet heb. Haar enthousiaste reactie was, dat hij er beregoed uitziet, dat ze niet verwacht had dat hij ooit weer pijnloos zou lopen zonder medicijnen en dat dit zeker geen 2,5 jaar zou duren.
Ze zal me bij het lessen vast en zeker een eigenwijze kl*** gevonden hebben, maar ach, ik betaalde priveles en slecht was het niet voor haar lespaard.
Maar toch: of ik nog eens langs kwam om wat bij te babbelen.
Dat doe ik zeker, al was het maar om nu over bitten te beginnen.
Want dat doen we ook, Don en ik, over straat...
bitloos rijden
Piet
Warboel
