Huertecilla schreef op dinsdag 9 januari 2007, 16:06:
> Je mist de kern denk ik Egon. Ik heb het niet over
>
wijken-voor-druk als aanleren. Het is niet meer dan de afspraak
> 'als-ik-hier-aanraak-ga-jij-de-andere-kant-op'. De systematiek
> van de non-verbale cues.
> Het aanleren kan je, met of zonder brug, met R+ doen.
> Cue-systeem en leermethode zijn niet per definitie hetzelfde
> Egon.
Waarom niet?
> Als jij elke aanraking als magnitude voor P wil opvatten, dan
> heb je gelijk ja. Zelf zie ik P of R als dat wat door het paard
> als zodanig ervaren wordt en ik ervaar niet dat Fase 1 en Fase
> 2 als signaal'druk' (let wel niet aanhouden)als negatief
> ervaren worden.
"Geleerde irrelevantie" (is laatst nog een interessant topic over op ARF list geweest) wil nog niet zeggen dat de aard en magnitude van stimulus verandert. We hebben het trouwens niet over echte geleerde irrelevantie sec want er wordt gereageerd op de cue; ik weet zo niet precies hoe het officieel heet maar laten we het for the time being maar dedicated irrelevance noemen. Wie een leuke NL naam verzint heeft mijn zegen
Misschien wordt het duidelijk als ik het anders voorstel:
- alle gedrag dat ontwijkend is wordt veroorzaakt door negatieve (eerdere) ervaringen - P
- alle gedrag dat negeert wordt veroorzaakt door egale (eerdere) ervaringen (bijv. geleerde irrelevantie)
- alle gedrag dat aantrekkend/bevestigend is wordt veroorzaakt door positieve (eerdere) ervaringen - R
Het gaat zoals jij ook al zei niet om specifiek handelen maar om hoe de ontvanger bepaalt. Daar waren we toch veel eerder al uit? De kunt een aanraking immers ook toepassen om gewaardeerd te liefkozen.
Laat onverkort dat er juist bij paardrijden m.n. veel gebruik gemaakt wordt van het veroorzaken van ontwijkend gedrag en dít blijft nmm hoe dan ook P.
> Waar je de aanraking, de cue mee geeft is irrelevant en over
> het gebruik van hulpmiddelen zie ik kennis, kunde en
> vaardigheid als de kritische succesfactor en niet het
> gereedschap zelf.
>
> Wellicht zien we dit volledig verschillend Egon.
Nee dit niet dus.
> Voor alsnog, en al doende leert men, baseer ik de hele
> cue-sytematiek op '
wijken-voor-druk' volgens 'je-krijgt-wat-je
> beloont'.
> dik, schuin binnenop mijn hiel geplakt. Zie ík als een 'spoor',
> een rubber spoor, maar toch een spoor. Is dat inherent P+ omdat
> het een magnitude heeft? Dat heeft mijn kuit zelf ook! Dan maar
> geen cue met mijn been?
Jij verbind nu ook een waardeoordeel aan P an sich. Ik denk dat ik er veel neutraler en breder tegenaan kijk; er zijn massa's van nature al uiterst nuttige vormen van P. P kan angsten veroorzaken, maar ook voorzichtigheden.
Veel discussie op PN is gegaan over de specifieke verbinding van P aan het aanleren van gewenst gedrag. Mijn standpunt dáárover lijkt me bekend.
We hoeven denk ik toch nauwelijks een natuurkundeboek open te slaan om te weten dat naarmate een oppervlak verkleint druk bij gelijke toegepaste kracht vergroot. 100 gram op een speleprik voelt echt anders dan 100 gram als zakje suiker. Voila het idee van de spoor.
Je zult dus als je wel preciezer wilt zijn doch geen magnitude verhogen de kracht die je uitoefend op je spoor evenredig moeten verlagen. Reken het eens door en bedenk zelf hoe geloofwaardig de spoorruiters in dit opzicht zijn, of misschien is het interessanter te berekenen hoe groot je vaardigheid gaat moeten zijn.
> Vinger met focus rechts tegen de manenkam en ploep linksaf. Die
> vinger oefent ook druk met een bepaalde magnitude uit. Niet
> meer doen?
Zeg ik toch nergens? Zie boven.
> Voor míj is dat, wellicht door vaardigheid beperkt, een brug te
> ver. Nee ik zie geen verschil tussen goed plaatsbare aanraking
> met een dop en idem met mijn vinger.
>
> HC
Blabla! , Egon
Reinforcement is a contingency - Bob Bailey
Warboel
