>> Michiel:De r+ die er op volgt dat is de
>> werkzame factor. Met gras eten bijvoorbeeld vind ik het een
>> schitterende (schijnbare) paradox om mijn paard toe te staan
> nauwkeuriger te zijn hoe dat precies gaat?
> Bij de eerste trek je omhoog en beloont als dat gelukt is,
> correct? vervolgens geef je een cue (?) dat er gegraasd mag, en
> beloont dan als er gegraasd wordt?
Is dat niet vreselijk verwarrend voor Jur? Want het komt op mij over alsof je het de ene keer niet toestaat en de andere keer wél. Zou zo'n paard dat begrijpen?
Mag ik vragen wat hij doet wanneer hij gewoon naast je loopt. Wil hij dan constant met zijn neus richting gras of is hij op jou gericht?
>
> Egon:Er zijn denk ik minstens 2 typen "leiders": die vanwege
> ancienniteit, en de bullebakken. De laatste zie je meer
> naarmate de sociale struktuur instabieler is.
Zien wij hier ook!
Winner met zijn pokerface zou nóóit het gevecht aangaan (hij zou zichzelf en zijn groep wel verdedigen). Cas daarentegen probeert (als ik het zou toestaan maar dat doen we maar niet) met geweld zijn status te bereiken met als gevolg een hoop onrust en sjaggie onderworpen paarden.
In het gunstigste geval hoeft Winner maar met één oor te draaien of de groep maakt plaats voor hem, maar soms moet hij Spirit of Oakley (jonge paarden die zich soms wat teveel vrijheid toe-eigenen) nog wat corrigeren, daarbij wordt nooit een trap of een beet uitgedeeld, maar wel een paar meter achterna gezeten. Daar is nooit geweld bij.
Cas daarentegen probeert het af te dwingen door een paard in een hoek te drijven en er dan op los te gaan trappen. Niemand van de paarden vindt hem daardoor ook leuk en ja, ze gaan uit angst uit de weg voor hem, maar da's dus om een heel andere reden dan bij Winner.
Pien
Warboel
