Hoi Wil, om de een of andere reden heb ik gisteren dit bericht over het hoofd gezien. Ik ken betreffende dame en heb goede ervaringen met haar (en met haar leerlingen), en ik geloof in wat zij weergeeft!
Wil schreef :
> "Vervolgens toont hij mij de zon, daarna pijn, brandende pijn.
> Het begint bij de schouders, daarna bij de nek, zijn ogen
> prikken en doen zeer."
> aan probeert te geven. Dat brandende gevoel zou natuurlijk ook
> kunnen duiden op een oververhitting uit het verleden of zo,
> maar het voelt voor mij alsof hij het in terugkerende vorm
> heeft. "
Dit herken ik !
Bombita heeft in het eerste jaar dat ze hier was een hele zomer kokend heet aangevoeld, koorts gehad en was elke dag drijfnat, paranoia van daglicht en al helemaal van zon. Wij zeiden toen dat het voelde alsof ze 'in brand' stond. Met name op de nek (bovenaan, vanaf de oren) , schouderpartij, lendenen en de broek (heet dat zo?).
( Voor de critici onder ons: Ja ja, ik weet dat dat de zweetplekken zijn, t viel wel erg op, een hele zomer lang, zélfs als het regende, dan koelde ze niet af.) Dit jaar is het minder, maar dit jaar is er ook een veulen.
> Over bosklossen schrijft ze:
> ''En hij geeft me aan dat zijn ogen goed voelen, het is “daar”
> donkerder. Hij heeft dan geen last van prikkend licht. En het
> rare hierbij is, in dit beeld kijkt hij voor zich uit, recht
> naar voren, terwijl in de andere beelden die ik zie, zijn hoofd
> vooral naar beneden hangt. Het voelt voor mij alsof hij licht
> ontwijkt. En dan in mijn beeld heel duidelijk “geel” licht,
> mijn interpretatie hierbij is dus: zonlicht. '
De helende kracht van zonlicht gaat dus niet altijd op, zo zie je maar weer. Ik zou dit zeker meenemen en ik houd het ook in mijn achterhoofd.
Greetz, Pien
Warboel
