Ook nog maar even in het openbaar een felicitatie van mijn kant! Ik heb afgelopen zondag het paard mogen bewonderen en Simon mag zich zeer gelukkig prijzen
Al hoop ik wel voor je dat ze snel haar pootjes op het bokje wil leggen, anders wordt je moe hihi.

Groetjes Karin

Huertecilla schreef op donderdag 12 oktober 2006, 14:56:


Da's precies ook mijn ervaring. Het leuk vinden om bereden te worden is aangeleerd.
Wanneer ik de trailer aankoppel, lopen ze allebei naar de poort om gehalsterd te worden. Helaas kan er maar één mee. Ze stappen zonder aarzelen de sleurhut in, Cadiz zelfs in galop, die doet alles heftig. Die gretigheid is niet omdat de rit in de wiebelkar zo leuk is, maar omdat ze geleerd hebben dat de reis ALTIJD leidt tot iets leuks. Tot iets waar andere paarden zijn, actie en vermaak.
Wederom: een buitenrit of dressuurles die niet in hun belang is, maar die ze geleerd hebben leuk te vinden. Ik ben er namelijk van overtuigd dat het kuddedier paard je stemming oppikt en omdat buitenritten en lessen van een kundig iemand mij erg blij maken, wordt mijn paard het ook. Tis niet zozeer het ontvangen van mijn beloning, maar het delen in mijn pret, wat het optimisme veroorzaakt. Ik voel dat heel duidelijk, bij allebei, hoe verschillend ze ook zijn.

En inderdaad, de kick van de steile duinpaadjes, de uitnodiging van het brede strand, de interactie met de andere paarden, helpen zeker mee.

Piet schreef op donderdag 12 oktober 2006, 16:45:


hoi, ik heb nu 3 dgn met m gelopen, de pads zitten in de marquis en daarna rondtapen. hij loopt er redelijk op. rechtsvoor (steile hoef) zet ie wat vreemd neer. lijkt op toonlanden, zonder schoen doet ie dat niet. dat komt denk ik door de dikke pad. met inlegzolen had ik dat probleem met rechtsvoor ook al. dan gaat ie struikelen. ik moet goed uitkijken dat ie normaal blijft lopen. heb dan ook tape en schaar bij me. vanmiddag verloor ie eerst links daarna weer rechts. t vervelende met dit paard is dat ie steeds overmoediger wordt, hij doet al weken niets. ik ben blij dat die v verder dicht is gegaan. kennelijk geen ontsteking meer verder. wel is ie supergevoelig op de zool rechtsvoor. niet normaal meer, als ie uit de bak komt, loopt ie stokkreupel, ik haal t zand eruit en hij loopt een stuk beter. wel voorzichtig nog. mss ook door de weken biotex en een week lang schoenen aan. als de wond aan de hoefbal geheeld is, ga ik met de schoenen aan wandelen voor meer beweging. morgen kijken of ie rad loopt met longeren. afgelopen zondag was ie nog onregelmatig. ik denk weer door t zand onder de zool rechtsvoor. links of rechtsom maakt weinig uit qua onregelmatigheid. dus bij jouw paard isabel, blijft t steile voetje ook gevoeliger? ik voel ook nog overal de bloedvaten bij de koten. doen jullie dat ook?

ingrid van der post schreef op donderdag 12 oktober 2006, 18:49:


Waarom ga je longeren ? Om te kijken of ie kreupel is? Lijkt me toch niet echt de manier om langzaam op te bouwen?
Ik weet wel dat de gevoeligheid, of zelfs kreupel lopen met klonten zand onder de voeten ook een fase is. Mijn ervaring is dat dat minder wordt en over gaat. Weghalen scheelt inderdaad een heel stuk.
Piet

van lennep schreef op maandag 25 september 2006, 11:58:


Ik wil even dit onderwerp weer naar boven halen en mezelf op delijst ? zetten als deelnemer.
Meer liefhebbers?
Piet

Piet schreef op donderdag 12 oktober 2006, 20:13:


Sponsers?

Eva Saegerman schreef op donderdag 12 oktober 2006, 21:14:

eeh, ik leer het jou wel voor ietsje minder ok?

:) Het lijkt me niet direct iets voor mensen met een of twee paardjes, maar voor beroepsmensen of zij die het geheel of gedeeltelijk willen worden.
Een investering van 1000 euro dmv een 5 daagse compacte cursus die je in je ontwikkeling als vakmens een eind verder brengt is een kans die je moet grijpen. Zoveel zijn er niet.

Piet

Annemieke B schreef op donderdag 12 oktober 2006, 0:04:


niet te geloven
ik zie die knollen van mij al zo door de wei lopen.
voor jou zou het niet slecht zijn annemiek. krijg je lekker
veel werk door.

Jacqueline

Begin vorige zomer kochten wij, als echte groentjes, twee paarden:" die ziet er wel heel lief uit en dat is toch wel echt nen hele brave."

We wilden alles wel heel natuurlijk doen: paarden bij andere paarden op de wei en geen brokken. Om hel héél goed te doen lieten we ze "vierkant" beslaan, dus de vier hoeven.

Bleek dat we het paard van Sinterklaas en een raket naar de maan gekocht hadden.
Apache struikelde zich met zijn ijzers een ongeluk en Indy steigerde bij het opstijgen, het vertragen, bij het naar links gaan, het naar rechts gaan, bij elke plas...

Als gekken beginnen lezen: Hemphfling, Parelli, Inge Teblick e.a.
En dus ook: Natuurlijk bekappen en dit forum.

Indy haar bit in de vuilbak, dat ging al veel beter. Alle ijzers er af. Bij Indy geen probleem. Bij Apache wel. Hij kan pas nu zonder hoefschoenen buitenkomen.

Indy veranderde in een lief paardje, vurig maar hanteerbaar.

Apache werd slomer en slomer, koppiger en koppiger, ging met zijn kont naar mij staan, leek wel een autist.

Parelli zou uitkomst brengen. Noppes, Apache kotste van Parelli en sloot zich nog meer af.

Terug naar af. Het boek van Inge Teblick nog eens gelezen en voorzichtig met clickeren begonnen.
Voor Apache ging er een deur open. Nog wat bijlessen van Piet genomen.

Apache doet nu dingen waar ik alleen maar van durfde dromen. Hij doet alle Parelli oefeningen los in de wei. "Down" met zijn hoofd naar beneden in het gras, zonder dat hij eet. Hij draaft los achter mij de hele wei door. Hij kan liplezen, ja echt. Ga ik in de wei zitten, komt hij naast mij grazen. Ga ik naar huis, kijkt hij me nog een hele tijd na. Komt mij altijd tegemoet... Altijd beleefd, nooit opdringerig.
Ongelofelijk, voor een paar korreltjes spelt, en die volgen niet op elke "yes".

Vroeger stond ik volledig buiten zijn wereld, nu hoor ik erbij. Ik weet dat er nog vele dipjes zullen komen, maar dit kan niet meer stuk.

Wat een evolutie op een jaar tijd. We hebben nu nog een derde paardje, Sela, een onbedorven jaarling, die loopt als een hondje achter je aan.

Ik rijd Apache nu met een bosal. Ik foeter nog wel eens op hem omdat hij onderweg zoveel eet. Maar eigenlijk is dat niet echt belangrijk.

Groeten,
Marianne

Begin vorige zomer kochten wij, als echte groentjes, twee paarden:" die ziet er wel heel lief uit en dat is toch wel echt nen hele brave."

We wilden alles wel heel natuurlijk doen: paarden bij andere paarden op de wei en geen brokken. Om hel héél goed te doen lieten we ze "vierkant" beslaan, dus de vier hoeven.

Bleek dat we het paard van Sinterklaas en een raket naar de maan gekocht hadden.
Apache struikelde zich met zijn ijzers een ongeluk en Indy steigerde bij het opstijgen, het vertragen, bij het naar links gaan, het naar rechts gaan, bij elke plas...

Als gekken beginnen lezen: Hemphfling, Parelli, Inge Teblick e.a.
En dus ook: Natuurlijk bekappen en dit forum.

Indy haar bit in de vuilbak, dat ging al veel beter. Alle ijzers er af. Bij Indy geen probleem. Bij Apache wel. Hij kan pas nu zonder hoefschoenen buitenkomen.

Indy veranderde in een lief paardje, vurig maar hanteerbaar.

Apache werd slomer en slomer, koppiger en koppiger, ging met zijn kont naar mij staan, leek wel een autist.

Parelli zou uitkomst brengen. Noppes, Apache kotste van Parelli en sloot zich nog meer af.

Terug naar af. Het boek van Inge Teblick nog eens gelezen en voorzichtig met clickeren begonnen.
Voor Apache ging er een deur open. Nog wat bijlessen van Piet genomen.

Apache doet nu dingen waar ik alleen maar van durfde dromen. Hij doet alle Parelli oefeningen los in de wei. "Down" met zijn hoofd naar beneden in het gras, zonder dat hij eet. Hij draaft los achter mij de hele wei door. Hij kan liplezen, ja echt. Ga ik in de wei zitten, komt hij naast mij grazen. Ga ik naar huis, kijkt hij me nog een hele tijd na. Komt mij altijd tegemoet... Altijd beleefd, nooit opdringerig.
Ongelofelijk, voor een paar korreltjes spelt, en die volgen niet op elke "yes".

Vroeger stond ik volledig buiten zijn wereld, nu hoor ik erbij. Ik weet dat er nog vele dipjes zullen komen, maar dit kan niet meer stuk.

Wat een evolutie op een jaar tijd. We hebben nu nog een derde paardje, Sela, een onbedorven jaarling, die loopt als een hondje achter je aan.

Ik rijd Apache nu met een bosal. Ik foeter nog wel eens op hem omdat hij onderweg zoveel eet. Maar eigenlijk is dat niet echt belangrijk.

Groeten,
Marianne

Begin vorige zomer kochten wij, als echte groentjes, twee paarden:" die ziet er wel heel lief uit en dat is toch wel echt nen hele brave."

We wilden alles wel heel natuurlijk doen: paarden bij andere paarden op de wei en geen brokken. Om hel héél goed te doen lieten we ze "vierkant" beslaan, dus de vier hoeven.

Bleek dat we het paard van Sinterklaas en een raket naar de maan gekocht hadden.
Apache struikelde zich met zijn ijzers een ongeluk en Indy steigerde bij het opstijgen, het vertragen, bij het naar links gaan, het naar rechts gaan, bij elke plas...

Als gekken beginnen lezen: Hemphfling, Parelli, Inge Teblick e.a.
En dus ook: Natuurlijk bekappen en dit forum.

Indy haar bit in de vuilbak, dat ging al veel beter. Alle ijzers er af. Bij Indy geen probleem. Bij Apache wel. Hij kan pas nu zonder hoefschoenen buitenkomen.

Indy veranderde in een lief paardje, vurig maar hanteerbaar.

Apache werd slomer en slomer, koppiger en koppiger, ging met zijn kont naar mij staan, leek wel een autist.

Parelli zou uitkomst brengen. Noppes, Apache kotste van Parelli en sloot zich nog meer af.

Terug naar af. Het boek van Inge Teblick nog eens gelezen en voorzichtig met clickeren begonnen.
Voor Apache ging er een deur open. Nog wat bijlessen van Piet genomen.

Apache doet nu dingen waar ik alleen maar van durfde dromen. Hij doet alle Parelli oefeningen los in de wei. "Down" met zijn hoofd naar beneden in het gras, zonder dat hij eet. Hij draaft los achter mij de hele wei door. Hij kan liplezen, ja echt. Ga ik in de wei zitten, komt hij naast mij grazen. Ga ik naar huis, kijkt hij me nog een hele tijd na. Komt mij altijd tegemoet... Altijd beleefd, nooit opdringerig.
Ongelofelijk, voor een paar korreltjes spelt, en die volgen niet op elke "yes".

Vroeger stond ik volledig buiten zijn wereld, nu hoor ik erbij. Ik weet dat er nog vele dipjes zullen komen, maar dit kan niet meer stuk.

Wat een evolutie op een jaar tijd. We hebben nu nog een derde paardje, Sela, een onbedorven jaarling, die loopt als een hondje achter je aan.

Ik rijd Apache nu met een bosal. Ik foeter nog wel eens op hem omdat hij onderweg zoveel eet. Maar eigenlijk is dat niet echt belangrijk.

Groeten,
Marianne

Begin vorige zomer kochten wij, als echte groentjes, twee paarden:" die ziet er wel heel lief uit en dat is toch wel echt nen hele brave."

We wilden alles wel heel natuurlijk doen: paarden bij andere paarden op de wei en geen brokken. Om hel héél goed te doen lieten we ze "vierkant" beslaan, dus de vier hoeven.

Bleek dat we het paard van Sinterklaas en een raket naar de maan gekocht hadden.
Apache struikelde zich met zijn ijzers een ongeluk en Indy steigerde bij het opstijgen, het vertragen, bij het naar links gaan, het naar rechts gaan, bij elke plas...

Als gekken beginnen lezen: Hemphfling, Parelli, Inge Teblick e.a.
En dus ook: Natuurlijk bekappen en dit forum.

Indy haar bit in de vuilbak, dat ging al veel beter. Alle ijzers er af. Bij Indy geen probleem. Bij Apache wel. Hij kan pas nu zonder hoefschoenen buitenkomen.

Indy veranderde in een lief paardje, vurig maar hanteerbaar.

Apache werd slomer en slomer, koppiger en koppiger, ging met zijn kont naar mij staan, leek wel een autist.

Parelli zou uitkomst brengen. Noppes, Apache kotste van Parelli en sloot zich nog meer af.

Terug naar af. Het boek van Inge Teblick nog eens gelezen en voorzichtig met clickeren begonnen.
Voor Apache ging er een deur open. Nog wat bijlessen van Piet genomen.

Apache doet nu dingen waar ik alleen maar van durfde dromen. Hij doet alle Parelli oefeningen los in de wei. "Down" met zijn hoofd naar beneden in het gras, zonder dat hij eet. Hij draaft los achter mij de hele wei door. Hij kan liplezen, ja echt. Ga ik in de wei zitten, komt hij naast mij grazen. Ga ik naar huis, kijkt hij me nog een hele tijd na. Komt mij altijd tegemoet... Altijd beleefd, nooit opdringerig.
Ongelofelijk, voor een paar korreltjes spelt, en die volgen niet op elke "yes".

Vroeger stond ik volledig buiten zijn wereld, nu hoor ik erbij. Ik weet dat er nog vele dipjes zullen komen, maar dit kan niet meer stuk.

Wat een evolutie op een jaar tijd. We hebben nu nog een derde paardje, Sela, een onbedorven jaarling, die loopt als een hondje achter je aan.

Ik rijd Apache nu met een bosal. Ik foeter nog wel eens op hem omdat hij onderweg zoveel eet. Maar eigenlijk is dat niet echt belangrijk.

Groeten,
Marianne

Ik ben wel heel enthousiast!

Marianne

marianne laenen schreef op donderdag 12 oktober 2006, 21:47:


Hier mag je ook wel heel enthousiast over zijn hoor!!!!!
Hardstikke leuk verhaal, dat ik met plezier een paar keer heb gelezen

Es

Piet schreef op donderdag 12 oktober 2006, 19:22:


hoezo langzaam opbouwen, die fase heeft ie al gehad hoor! hij heeft al super gelopen. voordat ie de laatste keer bekapt werd (nu 2.5 week geleden) reed ik er gewoon op. hij was wel herstellende van een soort van afvalstoffenopeenhoping in zijn hoeven. maar t ging weer de goede kant op. tot 2.5 week geleden. acuut stokkreupel een dag na t bekappen. ik ben al blij dat ie nu weer normaal kan stappen.