Huertecilla schreef op donderdag 12 oktober 2006, 9:31:


Mijn interesse in lange afstand trekken is vooral afgrijzen.
De Noriker-dames hebben voor zichzelf een standbeeld op het LRG opgericht met daarin het hoe dan ook halen van de afstand als afgod.
Het LRG accepteert de uitleg van de dames en geeft een nauwelijk bedekte veeg in mijn richting zonder te weten dat is per jaar veel MEER rij.....
Exit LRG.

Ok, het IS blijkbaar voor veel mensen moeilijk te erkennen dat een paard houden in feite gevangen houden is, dat erop rijden niet in het belang van het paard is en dat een echt lage trek maken een ruiterambitie is. Dat verandert echter niets aan het gegeven.

Ik vind het in-triest dat in deze tijd het welzijn van paarden ZO ondergeschikt wordt gemaakt aan hobby-ambities.
In het geval van de Noriker-dames is het zelfs ronduit schandalig dat het onder een welzijnsvlag en gekoppeld aan een goed doel wordt uitgebuit.
Deze dames liegen en bedriegen zichzelf in faam. Geven lezingen en hebben ongetwijfeld plannen om een boekje uit te geven. Het VERKEERDE boekje, want ze zouden wel degelijk een uniek GOED boekje KUNNEN maken, want hun ervaring is wel degelijk bijna uniek.
Dat zou dan wel terecht onder de vlag van hun welzijnsstichting passen en bijdragen tot verbetering. IK heb nl. beslist een paar dingen geleerd van het oorspronkelijke verhaal.
In paardenland zullen zij echter waarschijnlijk uitgroeien tot de experts van lange afstandsrijden. Het zij zo. Jammer voor de ruiters en paarden die er door op het verkeerde been gezet worden.

Ik ga er verder geen tijd aan spenderen, want het is hier lekker weer en ik moet toch al paardjes teleurstellen omdat ik niet elke dag met allemaal kan gaan rijden.


HC

Huertecilla schreef op donderdag 12 oktober 2006, 9:58:


Ach, erop rijden is toch niet in het belang van het paard zoals je zelf eerder schrijft, dus met dat teleurstellen zal het wel meevallen!
Ik ben het volledig met je eens, vind totaal niets prijzenswaardigs aan wat de dames bereikt hebben en ik begrijp dat ook een toonaangevende club als de LRG helaas niet verder kijkt dan de emails lang zijn.

Elke actie met je paard die voornamelijk de eigen ambities bevredigt, degradeert het paard tot willekeurig instrument en verdient daarom een zeer kritisch oog. Om die reden ook vind ik klasse 1 endurance (25-40 km) hartstikke enig, maar zwaardere afstanden wekken al mijn bezorgdheid. Datzelfde geldt voor achterlijk hoog springen, olympisch dressuren of eindeloos spinnen.

Christel Provaas schreef op donderdag 12 oktober 2006, 12:08:

Ik begrijp de knipoog.
We komen hier echter op het punt van aangeleerd gedrag.

De merries hebben door hen te belonen voor wat IK gewenst acht GELEERD uit rijden te gaan leuk te vinden.
De meiden doen het voor de beloning van MIJ.

Capricho en zijn zoon halen lol, beloning uit de rit zelf, die willen echt GRAAG op pad. Een enorm listige en steile helling op of af bijvoorbeeld doen die pielemansen gewoon voor de kick ervan, vanwege het blijkbaar belonende gevoel het te KUNNEN en die moet ik regelmatig weerhouden van een dergelijke actie.

Allemaal hebben ze GELEERD uit rijden gaan leuk te vinden en dus stel ik die welke niet meegaan beslist teleur ondanks dat mijn erop aan zitten niet GOED voor welke dan ook is.
Met hen gaan LOPEN zou in HUN belang zijn. Het erop gaan zitten om te RIJDEN echt alleen in het MIJNE.

HC

Huertecilla schreef op donderdag 12 oktober 2006, 14:56:


Da's precies ook mijn ervaring. Het leuk vinden om bereden te worden is aangeleerd.
Wanneer ik de trailer aankoppel, lopen ze allebei naar de poort om gehalsterd te worden. Helaas kan er maar één mee. Ze stappen zonder aarzelen de sleurhut in, Cadiz zelfs in galop, die doet alles heftig. Die gretigheid is niet omdat de rit in de wiebelkar zo leuk is, maar omdat ze geleerd hebben dat de reis ALTIJD leidt tot iets leuks. Tot iets waar andere paarden zijn, actie en vermaak.
Wederom: een buitenrit of dressuurles die niet in hun belang is, maar die ze geleerd hebben leuk te vinden. Ik ben er namelijk van overtuigd dat het kuddedier paard je stemming oppikt en omdat buitenritten en lessen van een kundig iemand mij erg blij maken, wordt mijn paard het ook. Tis niet zozeer het ontvangen van mijn beloning, maar het delen in mijn pret, wat het optimisme veroorzaakt. Ik voel dat heel duidelijk, bij allebei, hoe verschillend ze ook zijn.

En inderdaad, de kick van de steile duinpaadjes, de uitnodiging van het brede strand, de interactie met de andere paarden, helpen zeker mee.

Christel Provaas schreef op donderdag 12 oktober 2006, 18:35:


Kan je dit ook omdraaien? Is een paard waar bijna niets mee gedaan wordt ongelukkig?
Ik stel mij al een tijdje die vraag, sinds mijn Tempête in Juli met vervroegd-pensioen is.
Ik heb de indruk dat ze zich hoe langer hoe meer afsluit voor mij en ander menselijk contact sinds ze gedegradeerd is tot weideornament.

Ans

Ans Jondral schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 9:47:


Ik weet niet of een paard waar niets mee gedaan wordt 'ongelukkig' is (als hij tenminste een plekje in een buiten lopende kudde heeft), maar een paard kan het wel heel leuk vinden als iemand iets met hem doet en daar dan dus 'gelukkig' door zijn. En zo' n paard zou het dus kunnen missen als er niets meer met hem gedaan wordt.

Moniek

Moniek schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 11:38:


Hoi Ans,

Ik weet wel dat Maike het onzettend leuk vind om op pad te gaan. En dat hij op mij deprie overkomt als ik een poos niets met hem gedaan heb.Bij Maike heb ik dus wel het gevoel dat hij ongelukkig word van het niets doen.
Sinds ik met de kc. pads loop , en hij nauwelijks pijn heeft in zijn voeten tijdens het lopen , zie ik de oude Maike soms even weer boven komen.Ik heb ook wel degelijk het gevoel dat hij deprie is van de seme , en de aparte behandeling die hij daarvoor krijgt[niet bij de merries en geen gras]. Het zal ook best wel met mijn gevoel te maken hebben , ik vind hem ook zielig....

Gr Esther

Ans Jondral schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 9:47:


Ja, dat kan. Ik heb het zelf heel duidelijk gezien en gevoeld bij het weidemaatje van Jovarna. Merrie, destijds drachtig, werd sinds ze drachtig was nooit meer iets mee gedaan, werd nauwelijk naar om gekeken, is gebombardeerd als 'fokmerrie'. Ze was erg verdrietig en ongelukkig, dat zag je, dat voelde je.
Sinds de geboorte van haar veulen knapte ze wel iets op, maar nog steeds niet je-van-het. Ze was wel wijs met haar kind, maar ik bespeurde niet het ultieme geluk zoals dat bij Jovarna als kersverse moeder zo overduidelijk zicht- en voelbaar was.
De afgelopen maanden heb ik de merrie wel zien veranderen en opbloeien. Ik krijg heel sterk het gevoel dat ze haar 'lot' geaccepteerd heeft en op haar manier nu wel enigszins gelukkig is.

groetjes, Petra
www.jovarna.tk
www.paardmenscoaching.tk

Ans Jondral schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 9:47:


Ans,

Ik denk dat een paard dat gewend is om samen met jou dingen te ondernemen, het wel degelijk zal gaan missen als dat ophoudt. Paarden houden blijkbaar van waardering. Ik las in de Cavallo een interessant artikel over onderdeurtjes en middenmoters in de kudde, die na een jaar intensieve samenwerking met een mens uiteindelijk hoger in de hiërarchie van diezelfde kudde terugkwamen. Door met een paard te werken, hem te belonen, hem "iemand" te laten zijn, groeit ook zijn zelfrespect en dat is blijkbaar af te meten aan zijn plek in de kudde.
Ik zie er ook beslist niet het nut van in om een paard de rest van zijn leven in de wei te zetten omdat dat zo rielekst voor zijn oude dag of zo goed voor zijn hoeven zou zijn. Let wel: ik heb het over een paard dat gewend is met je te werken. Zo'n Carlos van Piet, die nog steeds geniet van een straatritje, dat zegt toch genoeg?
Waarom is Tempête met vervroegd pensioen? Is er helemaal niets wat je met haar kunt doen? ben het even kwijt...

van lennep schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 15:03:


Ik weet eigenlijk niet zeker of ze ongelukkig is omdat ik er amper nog iets mee doe en daarom ook apatisch is. Of dat ze net gelukkig is dat ze met rust gelaten wordt en daarom geen contact zoekt.
Het is sowieso een beetje een paard dat weinig contact zoekt met mensen. Ze houdt niet van aanrakingen en gefrunnik aan haar lijf. Ze staat het toe, maar echt leuk heeft ze zoiets nooit gevonden. Het enige wat ze wel leuk vond, was gaan wandelen.

Onder het motto "ik-moet-eens-iets-met-mijn-paard-doen" daarnet aan de hand gaan wandelen met haar. Ik heb achteraf toch twijfels of ik haar daar een plezier mee doe. De verandering van omgeving, en interactie met de paarden die we onderweg tegenkomen (een knappe haflingerhengst die zich voor haar liep uit te sloven :) ) vindt ze wel leuk. En ze was ook heel vriendelijk en oplettend naar mij toe, maar ze heeft wel de hele weg mank gelopen op twee benen.
Daar voel ik mij toch slecht bij. Ik vind het niet echt eerlijk van mij om haar te vragen om te lopen. Op de wei loopt ze ook wel, maar daar beslist ze tenminste zelf of ze al dan niet beweegt.
Ik zou niet weten wat ik anders nog met haar zou kunnen doen, ze vindt gewoon niets anders leuk.

groetjes
Ans

Christel Provaas schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 20:25:


Omwille van haar artrose/spat. Ze heeft sinds begin juli geen dag meer rad gelopen. Volgens de DA's kon ze maar best met pensioen.

Tempête is geen paard dat graag werkt. Vandaar ook mijn twijfel of ze nu al dan niet ongelukkig is. Appreciatie van een mens doet haar weinig. (daarom dat bijvoorbeeld clickeren ook niet echt een succes is)
Ze is altijd zo geweest, moest nooit iets van mensen hebben. Ze is wel vriendelijk en correct en doet wat je vraagt. Maar plezier vindt ze daar volgens mij niet in.
Het laatste anderhalf jaar was ze opmerkelijk socialer. (Ik dacht dat ze er "overgegroeid" was) Maar nu is het dus weer als vanouds.
Wandelen vond ze wel leuk, maar niet zozeer omwille van het 'werk' of aandacht van mij. Wel omdat ze het 'spannend' vindt en met haar weidevriendje kon gaan crossen etc,...

Ans

Ans Jondral schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 20:37:


Gek, hoe tegenstrijdig met het jubelverhaal over Apache, die clickeren juist eeeenig is gaan vinden en ook zo'n hersenhelft-beest was die niets leuk vond.
Ik ben er trouwens ook van overtuigd dat stilzetten van een paard, hoe chronisch geblesseerd ook, fysieke achteruitgang betekent. Ik heb dat zelf ervaren toen Buck 8 maanden op rust stond wegens een vermeende blessure. De kreupelheid genas er niet van en zijn stofwisseling kwam op een gevaarlijk laag pitje. Een paard is een dier van de beweging! Pensioen is iets voor mensen die het gewoon accepteren dat ze stijf en krukkig worden.

Waarom denk je dat Tempête de laatste anderhalf jaar socialer was? Er moet toch IETS geweest zijn wat haar raakte?