Eva Saegerman schreef op donderdag 17 augustus 2006, 9:31:


Als het goed afloopt is het inderdaad erg grappig......
Heb er nog een: jaren geleden had ik erge hooikoorts, in de ergste tijd hielp niets, het was gewoon volhouden en doorgaan. (Nu is het gelukkig bijna over!) Ik was toen op paardevakantie en moest om de haverklap ontzettend hard niezen. De leiding merkte grijnzend op dat dat wel erg handig was, hoefde hij niet achtom te kijken en te tellen, ik reed achteraan en als hij mij hoorde niezen, was iedereen er nog. Op een gegeven moment kwamen we op een weg waar je mooi kon gallopperen. Wij dus in gallop, het ging keihard, geweldig. Krijg ik toch een ontzettende nietsbui en ruk per ongeluk aan een teugel. Mijn paard vliegt zo een ontzettend smal paadje de berg omhoog, bomen vliegen voorbij, allemaal verschrikkelijk krap, takken. Niemand had wat gemerkt, want ik reed immers achteraan om de beginnelingen in de gaten te houden dat iedereen ook meekwam en niemand in de problemen zou komen. (Schaam, kom je zelf in de problemen......) Ik paard stilgezet en voorzichtig achteruit de berg weer af, er was geen ruimte om te keren. Daarna er maar op een drafje achteraan en maar gokken dat je de goede weg neemt. Het was een geliefde weg voor ruiters, dus spoorzoeken hielp helaas ook niets. Gelukkig kwam mij de grote baas tegemoet, vreselijk bezorgd, hij had mij niet meer horen niezen. Later kwam de grote baas zelf in de problemen met een van zijn nieuwe paardjes, Spotty, een gevlekt slank paardje wat nog een en ander moest leren. De grote baas komt ons plotseling tegemoet in een razende gallop, wij stoppen en kijken verwonderd. Hij kon ons nog net toebrullen: "Gewoon rechtdoor, bij het kruispunt wachten, ben zo terug..." voordat hij scheldend in het struikgewas verdween. Spotty bleek gewoon geen zin meer te hebben en wilde naar huis - de kortse weg was door het struikgewas, recht de berg naar beneden. Bij het kruispunt aangekomen hebben we gewacht en ons natuurlijk zorgen gemaakt, maar onze grote baas verscheen al gauw - mopperend, takjes in z'n haar en een grote scheur in zijn broek. Spotty was met hem helemaal tot aan beneden doorgedenderd. Toen had hij haar weer onder controle en was terug gereden, ditmaal over de officiele weg. Hij had Spotty uit medelijden van een handelaar gekocht omdat ze zo verschrikkelijk mager was. Bleek dat Spotty gewoon zo was, er was geen vlees op te krijgen, ze zette alles om in energie en deed dan rare dingen. Menu aangepast en zie daar, een fijn paardje, weliswaar mager, maar kerngezond en vrolijk. En geen onvrijwillige uitstapjes meer.
Monique

Spirithorses schreef op donderdag 17 augustus 2006, 9:53:


Eh.... ik ken zat mensen die niet normaal kunnen op- en afstijgen hoor!
Die gebruiken inderdaad een krukje, grote steen, boomstronk of wat dan ook...
1 x raden wie er tijdens buitenritten altijd afstijgt om b.v. hekken naast wildroosters etc. open te doen? Enne, op reuzen stappen gaat kennelijk als volgt: je laat de stijgbeugel gewoon 3 gaten zakken... stapt op... Je paard loopt natuurlijk allang en jij bent nog druk bezig met diezelfde beugel weer 3 gaten ophoog hijsen )

Mijn manier van afstijgen: is geen Engels, meer cowboy.... denk ik....
Beide benen uit de beugels... zwaai beide benen naar 1 x voren, 1 x achteren en jump! Slinger jezelf naar de grond..... Keurig netjes landen op beide voeten en vooral doorveren in de enkels...
Tis niet zo'n aanrader als het flink vriest.... Want soms voel je dan je zolen niet...
Maar ook daar heb ik dan weer een oplossing voor: MOONBOOTS! Ideaaaaaaaaal!

Mensen hebben zulke grote paarden omdat we hier gewend geraakt zijn aan die kastelen van 1.80 of zo.....

Grote paarden vreten en poepen meer.... Lang leve de ietwat handzamer formaatjes!
Helemaal mee eens!

Wil.

Monique Meijer schreef op donderdag 17 augustus 2006, 10:01:


En HOE, Monique, ben jij ooit van je hooikoorts afgekomen?

Groet,
Wil.

Wil schreef op donderdag 17 augustus 2006, 10:39:

en dan met mooie hoge ijzervoethielen, dan zijn ze nog groter.....


Piet

nu maken we natuurlijk met recht en reden
el Huertecilla weer wakker....toch ?!


jaaaaa, die met dat lange haar
(van afghaansewindhondenleer !!!)

nou, de kleintjes schijten ook vaak grote hopen hoor !

Peter Donck schreef op donderdag 17 augustus 2006, 11:05:


nog meer wilde verhalen
of hoe die waalse macho nepcowboy uit het zadel ging
bij het doorwaden van de lesse, 20 - 30 cm water
maar meneer moest perse hélemaal opgetuigd
met zn omgetunede draver langs de rest heen.....
verdween zomaar in één tel helemaal onder water
met paard en al, alleen zn hoed plopte boven water
en toen hijzelf weer, en zn paard ervandoor
stond ie daar te drijven in zn leren cowboychaps
zn marlboro regenjas met zn doorweekte saffies.....
altijd leuk in november
altijd leuk lachen met een waal
....of een keesje

Peter Donck schreef op donderdag 17 augustus 2006, 11:12:

Wil schreef op donderdag 17 augustus 2006, 10:40:


Hallo, Wil,
Door mijn polsen enkele jaren bijna iedere dag in te wrijven met planten waar ik niet tegen kan. Klinkt stom, maar het werkt. Ik heb al allerlei medicijnen gehad met bijwerkingen als jeuk (jawel, en dat bij hooikoorts!), bloedneuzen, keelpijn, hoofdpijn. Ik was er zat van. Toen hoorde ik van deze mogelijkheid en ik heb het heel bewust (zonder er in te geloven) uitgeprobeerd. Het duurt een aantal jaren, maar het effect is blijvend. Ik begin in september met de volgende planten waar ik niet goed tegen kan: zuring en dovenetel. En dan hebben we het meeste gehad, alles wat groeit en bloeit heb ik normaal last van, vreselijk.
Ik kan er gewoon bij staan als mijn vriend gras maait, hooi is geen probleem meer (erg lastig als je een paard hebt). Ik hoef me niet meer in de mooiste tijd van het jaar in huis verstoppen of met een opgezet gezicht, vreselijke snotneus en dikke rode ogen vertonen. Echt een aanrader om te proberen; je krijgt in het begin wel eens vervelende blaren en jeukbulten, maar die zijn snel weer verdwenen, bovendien heb je het zelf in de hand hoeveel planten je per jaar doet, soms kunnen ipv 2 planten ook 4 of 5, al naar gelang de allergische reactie die je krijgt.
Het is geweldig als je het jaar erop zit te wachten op de eerste niesbuien en dan komt er niks!
Groeten,
Monique

Peter Donck schreef op donderdag 17 augustus 2006, 11:12:


Ow helleup....
Die opgedirkte, dat zijn de ergste....
Ik zie het helemaal voor me.
Moet nog denken aan die Echte Keboj in vol ornaat, compleet met de sjeps en het franjeljasje, scheve saloonkebojhakken, vette buckle met bull-riding bewerkt zilveren plaatje die hier in de pickuptruck met de kountrie en westernmuziek aan kwam rijden.

En vervolgens alleen in stap op Izzy durfde....
Nadat ik heb vriendelijk heb verzocht voortaan zijn chaps uit te laten ('wij hoeven hier geen koeien te drijven') en een beschermartikel op zijn hoofd te plaatsen heb ik hem nooit meer teruggezien....

Tja, ook geen bar met Tequila's aanwezig, vrees ik.

Groet, Pien

Monique Meijer schreef op donderdag 17 augustus 2006, 10:01:

In de reeks genante verhalen heb ik er ook nog eentje.
Twee lentes terug ging ik mijn paard eens in kantoorkleding uit de weide halen. Het was al weken nat weer, dus ik had wel laarzen aan, maar verder was ik tegen beter weten in in een deftig katoenen hemdje en vers gestreken broek. Mijn paard was maar al te blij me te zien, want hij stond tot over zijn enkels in het slijk en heeft daar een grondige hekel aan. Hij wou het hek ook niet echt naderen, gezien net daar een enorme plas lag.
Met het idee mezelf proper en op het droge te houden knip ik het halstertouw uitgestrekt over de draad aan, en doe ik vervolgens het hek los. Hek is veel gezegd, het gaat eigenlijk om twee stroomdraaden met een haak en zo'n plastiek handvat er aan. Met die twee stroomdraden in een hand en het halstertouw in de andere, balancerend op een droge pluk gras roep ik 'kom Huli!' en zie vervolgens net iets te laat dat hij in plaats van zijn voorbenen zijn achterbenen verzet. Onder het laten van een luide knalscheet zie ik hem een meter de lucht in schieten, over de plas heen, en quasi in mijn armen. Ik tuimel achteruit, de draden gaan alle kanten op, en stom genoeg blijf ik ook nog eens het halstertouw vasthouden. Meneer dacht ondertussen aan de stroom te hangen en scheurde er in een rengalop vandoor riching stal. In de botsing was echter een van de haken van het hek achter een stiksel van mijn hemd blijven hangen, precies op borsthoogte. Doordat ik vervolgens even aan het halstertouw hing en die haak vast zit aan de weide.. jawel, SCHEUR in een flits mijn blouse horizontaal volledig in twee, mijn bh aan één kant in frut, en ik languit in het slijk... ga zo naar een vergadering
De staleigenaar heeft er erg veel plezier in gehad en ik ben maar snel naar mijn auto geslopen waarin ik gelukkig nog een regenjasje had liggen.

Groet
Elke

ElkeW schreef op donderdag 17 augustus 2006, 12:38:


Ow hoe herkenbaar. Volgens mij maakt bijna elke paardenbezitter dit soort acties wel eens mee. Wie volgt ?
Heerlijk, leuker ook dan ruzie maken
Groet, Pien

Spirithorses schreef op donderdag 17 augustus 2006, 12:49:


Inderdaad, veel leuker dan ruzie maken!
Monique

Peter Donck schreef op donderdag 17 augustus 2006, 11:05:


Nou... inmiddels zijn deze MOONBOOTS versleten... maar ze waren nog veel erger! Very Trendy, totally CULT, MEGA BLINKY...... ZILVER!!!
Dussssss...ben ik alweer driftig op zoek naar de meest extravagante, opvallendste boots die ik kan vinden.... Al was het alleen maar om de buurt te shocken )