Wil schreef op woensdag 26 juli 2006, 18:03:



Kleur. Heb je het weer! Buck (buckskin) werd in een nog niet bestaand groepje van nog 3 bruinen continu weggestuurd, 2 merries, 2 ruinen.

Buck kwam per ongeluk in een bestaand groepje van een bruine en een haflingerruin en witte schimmelmerrie en zijn gezag werd onmiddellijk erkend, één oor was voldoende om de rest opzij te sturen. Schimmel Cadiz, zijn rechterhand, sloot zich aan bij en werd geaccepteerd door de schimmelmerrie.

Het lijkt of afwijkende, zoals lichte kleuren impopulair zijn omdat ze misschien de aandacht trekken van predatoren. En dat deze kleuren steun zoeken bij elkaar, immers dan maar collectief aandachttrekkend.

Huertecilla schreef op donderdag 27 juli 2006, 9:19:


Heb in héél mijn leven met paarden twee of drie maal een "geflipte" tegengekomen . Heb me daar het hoofd over gebroken om een reden en oplossing te vinden maar het paard reageerde niet zoals "normale" paarden . Nu heb ik onlangs met een DA gesproken die een stelling had die me redelijk "leek" . Bij mensenbaby's die geboren worden kan bijna onmiddelijk vastgesteld worden zelfs tijdens de bevalling ofdat de baby voldoende zuurstof krijgt, indieN er zuurstof tekort wordt vastgesteld valt alees in hoogste versnelling en wordt de baby zo snel mogelijk te wereld gebracht om hersenbeschadiging te voorkomen . Slechts enkele seconden van zuurstoftekort geeft al onherstelbare hersenbeschadiging . Die DA zei me dat er ongetwijfeld redelijk veel paarden op de wereld rondlopen die tijdens de bevalling ergens zuurstoftekort hebben gehad en daardoor een abstracte gedraging vertonen alleen wordt dit bij paarden véél later vastgesteld dan bij mensen . Feit is "als deze stelling klopt" dat er aan zo'n gedrag niks te doen is omdat er bepaalde verbindingen in de hersenen ontbreken of weggevallen zijn . Iemand zijn bedenkingen hierover ??

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 27 juli 2006, 12:38:

KNIP Verder kan ik me ook voorstellen dat jij vanmorgen de tranen in

Hallo, denk dat hier waarheid in zit. Hersenbeschadiging is een heel goede reden voor geflipte, lees: gevaarlijke paarden. Juist omdat ze niet reageren zoals verwacht. Vaak ook a-sociaal in kudde-verband.
Voorbeeld n.m.m.: je gaat met een groep voor elkaar vreemde paarden buitenrijden.
Paarden maken onderling contact en vaak is dan de leider, de vooroploper al bekend. Op dat moment is de 'kuddevorm' en hierarchie al besloten. Vaak blijft dit ook zo tijdens die rit... Zou 1 dier uit deze groep schrikken... zal hij misschien een paar meter weghollen, maar toch zijn 'groep' in de gaten houden en zelfs terugkeren.
Als de rest maar blijft staan op die plek.
Heb dit zelf vaak genoeg meegemaakt. Ook het geval met mijn eigen Chaser.
Tijdens een langdurige buitenrit stegen we af voor een pauze en trok ik p.o. het hoofdstel af.... En Chaser dacht: doei! Die begon te stekkeren. Iedereen schrok, behalve ik. Ik zei: gewoon blijven staan en net doen alsof er niets aan de hand is.
Was wel een dom gezicht... paard zonder hoofdstel, met volledige bepakking weg te zien lopen... Nu, duurde niet lang. Na zo'n 100 m. zag ik hem al aarzelen en tempo verminderen.... hij keek eens acherom en dacht: wat DOE ik hier in m'n uppie?
En kwam kalmpjes terug wandelen.... Precies wat ik had verwacht.
M.a.w.: paarden laten niet zomaar hun groepje in de steek.

Maar nu het andere geval: zelfde groep, er komt een 'vreemde' appaloosa bij.
De hele dag met elkaar opgetrokken, waarbij de appie echt strontvervelend was.
Ik laat in het midden aan wie het lag.....
Hij probeerde meermaals de ruiter in de bomen te krijgen en stormde ook knap a-sociaal soms dwars door de kudde heen waarbij hij er ook niet voor schroomde om bovenop de achterwerken van de andere paarden te klappen. Volslagen idioot dus.
Ook links- en rechts uitbrekend, niet netjes de groep volgend.
Op een gegeven moment was de ruiter het spuugzat. We zaten middenop de tankbanen in Havelte dus ruimte genoeg. Ruiter besloot om na de zoveelste uitbreekpoging het paard eens de sporen te geven i.p.v. in te houden.
Dat gedaan. We hebben als groep zeker 1 uur op dezelfde plek gestaan...
Onderwijl zagen we de appaloosa flink heen en weer galopperen, niet dicht bij ons in de buurt.... Nou, hij gaf het niet op...... Er was gewoon geen land met hem te bezeilen...
De ruiter heeft het opgegeven en besloten dat deze appie niet geschikt is voor een groep. Naderhand nog wel geprobeerd, maar het gaat gewoon niet.
Dit paard laat dus gewoon de kudde (ook thuis!) in de steek en kiest ervoor om volslagen blind weg te stormen zonder rekening te houden met zijn soortgenoten, obstakels, zichzelf en zijn ruiter. Gevaarlijk paard dus.
Er zijn met dit dier nog veel meer dingen aan de hand, hij is volkomen onvoorspelbaar. In het werk, maar ook in de omgang.
Er is, na div. onderzoeken, nooit iets gevonden wat zijn gedrag zou kunnen verklaren...

Nog een voorbeeld: onze eigen DA. Fokt al jaren met paarden. De merrie's hebben goede karakters. Ze fokken leuke veulens, soms voor zichzelf, soms voor de verkoop. Er wordt een veulen geboren, mooi dier en ze besluiten deze zelf te houden voor de sport. De DA rijdt met 4-jarige leeftijd het dier aan.
Volkomen onberekenbaar, gevaarlijk met rijden. Kan ook ineens exploderen in de omgang en slaat dan beide voorbenen uit.... Valt echt aan.
Omdat ik deze mensen ken, en weet hoe ze met paarden omgaan, geloof ik niet dat ze zelf ooit iets hebben gedaan met dit dier. Ze wilden hem houden maar het was echt gevaarlijk. Klinische onderzoeken... alles.... leverde niets op.
Ook hier nooit iets gevonden wat dit gedrag zou kunnen verklaren...
Dit dier leeft trouwens inmiddels niet meer.

Ik ben het er mee eens dat er gevaarlijke en geflipte paarden bestaan.
Als het niet in de opvoeding of verleden is terug te vinden, en er zijn geen klinische oorzaken te traceren.... zou dit wel haast moeten he?

1 van mijn stellingen was altijd: valse paarden worden niet geboren, ze worden zo gemaakt. Maar het blijkt nu dat ik dit niet meer kan onderbouwen.

Wat wel een oorzaak kan zijn is 'n hersentumor. Helaas heb ik die ervaring ook met een kruising Quarter/IJslander. Schat van een merrie... die op oudere leeftijd ineens alles en iedereen begon aan te vallen. Zij is ingeslapen, maar had wel degelijk een hersentumor.... En je wilt echt niet weten hoe zo'n lief dier kan veranderen in een potentiele moordenaar... Is met een paar weken gebeurd!

Wil

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 27 juli 2006, 12:38:


Helemaal mijn straatje. Apart topic over openen denk ik!!!

sandratien schreef op donderdag 27 juli 2006, 14:05:


Kan autisme misschien ook voorkomen? Of gewoon een klap van de molen? Dat een paard er niet persé gevaarlijk van hoeft te worden, maar een beetje geestelijk gestoord?

Christel Provaas schreef op donderdag 27 juli 2006, 14:14:


Nieuw Topic over geopend!
Daar kopieren?

Hoi,

Ik heb het zelf wel gedaan een ruin bij een jonge hengst.
Dat is misschien even (uh bijna een heel jaar) heftig maar de jonge hengst was een beetje gedragsgestoord door gebrek aan contact met andere paarden en ik vond dat ze het verder zelf moesten uitzoeken met de hoop dat de stabiele ruin de baas zou worden. De hengst gedroeg zich de eerste dag helemaal niet gestoord maar meer als een veulentje (kauwen-zachtjes neuzen) In de loop van de week gingen ze elkaar pas uitproberen. Tegen elkaar opsteigeren, bijten, de wei doorjagen, weinig echt schoppen met de achterbenen..(meer merriegedrag?), wel klauwen met de voorbenen. Tot ruim na de castratie van de jonge hengst bleken ze dagelijks (vooral na het loslaten uit de stal) even moeten stoeien. De ruin moest worden opgeofferd voor het opvoeden van die jonge adonis. Schrammen, ontvellingen, bloed, hoort er allemaal bij hoor. Gelukkig hebben ze elkaar nooit aan de benen verwond ondanks geen peesbescherming maar dat leek mij meer geluk dan wijsheid. De opvoeding heeft de ruin prima gedaan. Ik had het niet beter gekund in een jaar. De jonge hengst heeft geleerd zich te geven. Hij is gecastreerd toen hij bijna 3 was. Hij is nu drieeenhalf en wil eigenlijk nog steeds de baas zijn maar hij is veel milder geworden. Ze staan nog steeds altijd bij elkaar en zijn dikke vrienden. Als ik het zo teruglees weet ik niet of ik het zo weer zou doen want die arme ruin heeft heel wat moeten afzien met een jonge hengst die maar blééf terugkomen om te bijten. Zo snel mogelijk castreren is voor de rust in de wei de beste oplossing.

Vitelli schreef op donderdag 27 juli 2006, 19:38:


Je kunt ze ook eerst laten opzetten... wel zo rustig.

groeten, Egon
No Tail No Service!

e m kraak schreef op donderdag 27 juli 2006, 19:43:


Pff en elke dag afstoffen zeker .

Vitelli schreef op donderdag 27 juli 2006, 19:38:


Het zal misschien wel de rustigste oplossing wezen... maar niet 1 die ik meteen verkies. Als het nu echt helemaal niet wil... dan weet ik nog niet wat ik doe...
En dan bedoel ik daarmee dat ze elkaar echt naar het leven staan....
Maar over het algemeen zijn Walkers gemakkelijk als hengst te houden en ik ga dat toch zeker eerst eens proberen.

Groetjes,

Wil.

Wil schreef op donderdag 27 juli 2006, 23:23:


Een vriendin had een Andalusier hengst (6) en kocht er een haflingerruin (11) bij. Eerst een maand gescheiden gehouden door een draadje, daarna met 2 hopen hooi zonder draad. Ging meteen goed. De hengst was zonder veel machtsvertoon de baas, hij woonde er natuurlijk ook al. Ook dekt hij de haflinger, die hem dan een schop geeft.
Ik zou het persoonlijk wat meer tijd geven, Wil.