Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 6 mei 2004, 13:13:
> Deze discussie niet gevolgd, maar hier viel mijn oog op en wil
> ik op reageren. Als Isabella voor de wagen staat, moet ze
> continu het idee hebben dat ze vooruit kan. Als ik stil sta en
> ik zet de wagen op de rem, dan raakt ze in paniek (licht
> overigens in het begin) omdat ze voelt dat de wagen niet aan te
> trekken is. Ze staat voor haar gevoel dus vast. Laat ik de rem
> niet los, dan wordt de paniek groter en wil ze er zelfs bij gaan
> zitten als ik niet oplet.
Ik zou zo niet durven rijden. Het is ook onnodig want het is prima te
desensibiliseren.
> Na 1x rem wist ik dat ik dit
> niet moest doen (die wagen "vast" zetten).
Ze heeft jou getrained om niet te remmen...
Kan overigens knap lastig worden als je eens stil moet staan op een helling...
> Hiermee wil ik zeggen dat paniek door druk of vaststaan en zo,
> heel verschillend kan zijn kennelijk.
Dat is nou net wat je wil oplossen bij het
wijken-voor-druk. Niet uitsluitend wijken-voor-kuit, of wijken-voor-halster, maar heel generiek
wijken-voor-druk, dus niet als een truukje maar als een CONCEPT. Een concept dat ik alle gevallen en alle situaties geldig is. Mijn paarden
wijken voor druk. Of ik ze nou meeneem aan een touwtje aan hun been, of meeneem aan hun staart, oren, etc. hun hoofd omlaag wil hebben, ze begrijpen in alle gevallen dat ze moeten meegeven aan druk. Mensen die eens op mijn paard rijden zijn altijd enthousiast hoe ontzettend licht ze rijden en meegeven met ALLES. Ze voelen aan als een kurk die op water drijft.
Groeten,
Frans