arabiertje schreef op maandag 24 april 2006, 14:13:


Als je het profi wil doen in een veen- of andere zachte ondergrond, dan steek je eerst de grasmat weg en graaf je wat van de zachtste grond weg.
Dan stort je een strook van hoogovenslakken, daarop de grastegels en strooi je die in met grof split.
Verzakt zo min mogelijk, draineert en de tegels liggen bovendien goed stabiel.
Alleen bij het verdichten van de slakken heb je zwaarwichtige hulp nodig, de rest kan je zelf.

Dit is ook een prima oplossing voor 'zompige' weide-ingangen, rond voederplaatsen en dergelijke.
Ons land overstroomt soms en dat maakt dergelijke degelijke oplossingen onmogelijk. Daarom gebruiken wij het al gemelde lokale 'zahorra' wat we anders alleen als fundering zouden leggen.

Veel suces,

HC
http://users.telenet.be/huertecilla

Piet schreef op maandag 24 april 2006, 15:59:

Het gat in de gegevens kun je denk ik alleen oplossen door een chi² test op te maken door
1) jonge clicker paarden
2) oude clicker paarden
3) jonge niet-clicker paarden
4) oude niet-clicker paarden
met elkaar te vergelijken.
Daarbij idd proberen de rest aan omgevingsfactoren, zoals je zelf al noemt (stalpaarden, weidepaarden, western en dressuur, en nog een aardige: tussen merrie, ruin of hengst? Ras? pony of groot paard?) zo constant mogelijk te houden anders weet je nog niets(of je krijgt gewoon meer factoren te testen. Kan ook, maar heb je veel meer data voor nodig).




Groeten, Egon
Here is my lens. You know my methods. - Sherlock Holmes.

eddy DRUPPEL schreef op maandag 24 april 2006, 16:17:


Onee? Lees o.a. Morris, en haanstra eens over jouw "instincten".

Groeten, Egon
Here is my lens. You know my methods. - Sherlock Holmes.

Magnesium-chelaat smaakt trouwens knap goor (vind ik) en Sancha blieft het evenmin. Hoop gedoe voor ze het voer waar ik het doorheen meng met zéér lange tanden naar binnen werkt.
Iemand een ervaringssuggestie? Voedercompetitie werkt niet want zij is nummer laatst en op die manier krijgen de verkeerde paarden háár portie.
Ik sta het nu handje voor handje te geven want dat is de enige manier waarop ze het eet. Ok, je kan je ook afvragen wie, wie nu traint; wie er dus intelligenter is

HC
http://users.telenet.be/huertecilla

Huertecilla schreef op maandag 24 april 2006, 16:32:


Onze oude man van 29 krijgt soms smerige medicijnen en door hoeveel eten ik het ook doe, hij eet het niet. Ik doe dat dus door een grote dikke "optrekspuit" (gewoon bij de dokter of apotheek halen) waar voldoende appelmoes in kan en dan heeft ie het maar te slikken

Karin

Huertecilla schreef op maandag 24 april 2006, 16:25:


Dank je wel, HC, erg duidelijk zo!
Groeten,
Monique

Appelmoes zou ik mijn insuline-resistente pony niet durven te geven, tenzij het misschien suikervrije appelmoes is! Ze krijgt geen fruit meer, geen brood, geen peen, geen biks/haver, geen paardensnoepjes, etc.

Het gaat nu al meer dan 1 jaar goed, terwijl ze wel (weliswaar beperkt aantal uren) op het land loopt te grazen!

Karin Haneveer schreef op maandag 24 april 2006, 16:40:

Isabel van der Made schreef op donderdag 20 april 2006, 23:36:


Groetjes, natasja

e m kraak schreef op maandag 24 april 2006, 16:30:


O;k latent aanw. dan;

eddy DRUPPEL schreef op maandag 24 april 2006, 18:38:


Nee niet latent maar overweldigend

Karin Haneveer schreef op maandag 24 april 2006, 16:40:


Prima idee, doch voor circa 20 gram magnesium-chelaat in een lekker papje heb ik een kitspuit nodig
Inderdaad is appelmoes niet zo'n goed idee maar dat is niet de crux; het gaat om het idéé.

HC
http://users.telenet.be/huertecilla

e m kraak schreef op maandag 24 april 2006, 18:43:

Vanmorgen naar 'salinas' gereden, waar in een schijnbaar tijdloos stroomdalletje water halverwege een poreuze helling naar boven komt.
Het met zouten en mineralen verzadigde water op de zuidhelling zet bij het verdampen een zoutkrans op de stenen af.
Met een stomp mes kan je deze soms echt fraaie kransen er voorzichtig af pulken en zo verzamel je heerlijk smakend zout van een heuse zoutlik.
In het uitzicht van deze miniterrasjes is een vlakte waar de tienduizend of zo jaar terug door de lokale bewoners gedomesticeerde iberische wilde paarden moeten hebben rondgelopen.
Een bevredigend idee dat ik onze paarden dit zout in een isotone oplossing als electrolietaanvulling geef.
Uiteraard kan je dergelijk zout in een gezuiverde uitvoering in een fraai eco-doosje in elke reformwinkel kopen. Dat mist echter volledig het punt. Dít zout haal ik zelf te paard van een plek waar ooit de prehistorische wilde paarden het ook kwamen oplikken. Een bevredigende gedachte.

HC
http://users.telenet.be/huertecilla