epona schreef op dinsdag 6 december 2005, 21:03:
> Of zit ik nu in een spannend boek??
> Ina
In een niet helemáál waarheidsgetrouw boek, maar mbt de zware cavalerie heb je wel een punt. De ridder in het zware harnas was te zwaar om uit balans gebracht zichzelf in het zadel te houden. De niet of lichter 'bepantserde' ruiter heeft in de strijd meer na- dan voordeel van steunen.
Er is daarom gedurende de hele geschiedenis een fundamenteel verschi l tussen de rollen en technieken van de lichte en de zware cavalerie.
De sterkte van de cavalerie is eigenlijk níet het in een infanterie-gevecht betrokken raken.
Zelfs de zware cavalerie heeft enige ruimte om te manouvren nodig.
Verder heb je cavalerie (licht en zwaar) en bereden 'krijgers'.
De lichte cavalerie 'is 'zoals je van de USCalvalry kent en ook wellicht van de Napoleontische oorlogen. De curassiers (met stalen kras) uit de laatse zijn een schoolvoorbeld van zware cavalerie.
De bereden krijgers kennen we niet echt uit Hollywood e.d. Dat waren de Numidiërs, de Iberiërs, de ridders, de bevelvoerende edelen na de middeleeuwen.
Die ridders traden trouwens bijvoorbeeld bij de kruistochten ook op als megazware cavalerie, maar dat is een ander hoofdstuk.
De Klassieke dressuur is op de vooral snélle, dus voorwaards rijdende cavalerie gebaseerd, de renaissance school op de vooral superwéndbare bereden krijgers.
De lendensteun van de romeinen dateert uit een periode bijna duizend jaar voor met stijgbeugels gereden zou worden. De romeinse cavalerie was verder uitsluitend 'zware' cavalerie die wél ook infanterieschermutselingen aanging. Waren ook gepantserd met metalen kuras dus topzwaar.
Bij treffens tegen andere bereden eenheden zoals van de Numidiërs was ze kansloos. De Numidiërs reden met een katoenen tuniek, zonder zadel.
Die lendesteun verdwijnt overigens in de loop van de ridderperiode.
Heel opvallend is dat ze in identieke vorm nog voorkomt op het Camargue-zadel en daar gelijk hét zwakke punt van dat zadel is.
Warboel
