henny wittenaar schreef op maandag, 5 april 2004, 20:14:

Miep was denk ik nog geen twintig of begin twintig en had echt een zweep nodig. Inmiddels heb ik mijn buurmeisje (begin twintig) met een ouderwetse instructuur zien rijden en dan zie je ineens een heel ander paard. Ze was het er niet mee eens hoe het de vorige keer gegaan was maar was zo onzeker en miss miep reed al zo lang.

Die

Soms zou ik willen dat ik ze van het paard kon slaan. Vind mezelf dan veel te soft, en dat komt door onzekerheid. Gebeurd me ook met gebeurtenissen tussen mensen. Een kwartier later weet ik precies wat ik zou doen en zeggen maar op dat moment. Ik baal van mezelf. Wel heb ik mijn buurvrouw/meisje erop aangesproken. Dat ze haar paard door een ander niet moet laten slaan. Ik sta het trouwens niet toe bij mijn ponies. Maar daar ben ik verantwoordelijk voor en dan ben ik toch een stuk minder onzeker.
groet
Elsbeth

Ingrid den Ouden schreef op maandag, 5 april 2004, 21:53:


Ja klopt, was anders bedoelt. Iemand zei iets over dat de druk die ontstaat door het moeten presteren op wedstrijdniveau tot wangedrag ten opzichte van het paard kan leiden. Maar die druk is helemaal niet nodig hoor, wilde ik naast het vertellen van dit voorval, meegeven. Ik denk dat in alle facetten van het paardenwereldje goede en slechte voorbeelden te vinden zijn. Bij dressuur, springen, western, endurance, tuigers, maneges, fokkers, recreanten enz enz.

groet
Elsbeth

Elsbeth Flipsen schreef op vrijdag, 9 april 2004, 0:54:


Hoi Elsbeth,
Het is inderdaad heel moeilijk om op het juiste moment op de juiste manier te reageren en dan na een kwartier precies te weten hoe je het eigenlijk wel had willen doen. Maar je hebt er haar nadien begrijp ik toch nog op aangesproken, en dat is dan toch hardstikke goed. Niet gaan balen van jezelf is echt niet nodig. Gewoon van tijd tot tijd je buurmeisje je mening geven. Positief of negatief laten merken dat het ook anders kan. Misschien dat je een keer een voorbeeld kunt stellen met een van je eigen pony's zodat ze kan zien dat er ook heel andere wegen bewandeld kunnen worden met paarden. Het vervelendste is dat ze naast je woont, dus je zult haar geregeld bezig zien met haar pony en als het dan niet lekker gaat, voel je bij jezelf de pijn omdat je medelijden hebt met het beestje. Eenzelfde ervaring heb ik jaren geleden ook gehad met een buurmeisje en pony. Zoiets blijf je dan toch met argusogen volgen.
Groetjes en sterkte Henny