sannie schreef op woensdag, 31 maart 2004, 21:03:


Hoi,
Dus je kunt er vragen bij stellen?

En ja dat bang zijn dat was ik ook toen ik Isabella's manen opstuurde. Ik was bang dat ze toch meer zou mankeren eigenlijk. Wie wist wat er nog uitkwam.
Maar ergens voelde ik diep van binnen op het moment dat ik die pluk manen afknipte dat ze kerngezond was. En ja dat was er dus ook uitgekomen (op een kleine "storing" in de achterbenen na dan en een zeer lichte allergie op de huid).

Misschien zou zo'n soort onderzoek meer voor Chip zijn vanwege zijn gezondheid (maar kost wel meer overigens; 40 euro).

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 1 april 2004, 8:08:
Hoi Ingrid,

Je vraag is volkomen terecht en ik wil na mijn ‘verbijstering’van gisteren er wel wat meer over zeggen!

Een onderdeel van mijn persoonlijke visie op het samenleven met paarden is dat je zoveel mogelijk het paard zichzelf moeten laten zijn en het dier moet respecteren en begrijpen voor wat hij is. Een wezen met een eigen karakter, instincten en ervaringen. Als mens neem je diezelfde eigenschappen ook mee, met als toegevoegde waarde dat wij kunnen denken, beredeneren en analyseren.
Ik schrijf wel ‘toegevoegde waarde’ maar dat extra wat wij hebben, bóven dieren, kan ook een groot nadeel zijn. Ik zie maar al te vaak dat mensen op allerlei niveaus zichzelf projecteren op een paard, hun eigen dromen, ambities, onzekerheden of angsten vertalen naar hun omgang met het paard of het gedrag van een paard. En dat is vaak het begin van de ‘miscommunicatie’ die een natuurlijke en zinvolle relatie met je paard in de weg kunnen gaan staan.
Om het niet al te zweverig te maken: ik denk dat we het er allemaal wel over eens zijn dat dieren, paarden van ons bepaalde dingen ‘oppikken’ – ik noem mijn teugels wel eens de ‘telefoonlijnen’ waarmee ik signalen doorgeef; mijn gedrag, ontspanning of onrust over bepaalde dingen komen bij het paard haarfijn door en hij zal er altijd op reageren. Als jij bij wijze van spreken doodongelukkig bent maar je probeert, zoals mensen dat zo goed kunnen, dat te maskeren door te doen alsof je erg vrolijk bent “niets aan de hand”, dan vangt een paard door middel van lichaamstaal e.d. toch jouw onderliggende signalen op. Zijn die in tegenstelling met elkaar, dan kan-ie daardoor goed in verwarring raken en hij zal daarop met gedrag gaan reageren wat wij óf niet kunnen verklaren, óf niet meer naar ons eigen gedrag of omgang met het dier kunnen relateren.

Nu is het bepaald niet zo dat ik als ‘Alice in wonderland’ met mijn paarden omga hoor! Ik ben voor een eerlijke en open relatie en ik wil dat het dier waar ik de verantwoordelijkheid op me genomen heeft, het gewoon naar de zin heeft. Mijn ervaring, begrip, intuitie en ‘nuchterheid’ helpen daarbij en dan toch kun je soms tegen dingen aanlopen waarvan je denkt “waarom” en “wat doe ik daar nou aan” ..
In je ‘bewustzijn’ kun je soms blinde vlekken hebben die je ( inderdaad!!) zelf niet ziet of bewust bent en die het welzijn van je paard kunnen hinderen.
Het ‘experiment’ met Nanda was wat mij betreft meer ‘nieuwsgierigheid’ dan wat anders, ook al ben ik met Pauli we degelijk tegen dingen aangelopen die ik nooit eerder met andere paarden heb ervaren. En er zijn echt honderden paarden door mijn handen gegaan, dus mag ik wel zeggen dat ik alles wel zo’n beetje gezien en ervaren heb.

Dat deze vrouw op basis van twee foto’s mij concreet weet te vertellen wat het ‘pijnpunt’ is, zonder dat ik haar iets verteld heb over Pauli of mijzelf, vind ik verbazingwekkend. Dat ik daar verder over kan nadenken en in mijn omgang met het paard kan inspelen, dát is voor mij de toegevoegde waarde.
Ik ben helemaal niet gevoelig voor ‘new age achtige toestanden’ of geneigd mijn paard als een ‘hogere, spirituele geest’ te zien, maar ik neem haar woorden wel mee in mijn bagage! Als je relatie met je paard probleemloos en gezellig is, dan moet je dat vooral zo houden en je moet je ook niet laten ‘aanpraten’ dat je een ‘dieper inzicht’ in je paard of jezelf kunt krijgen. Als je die behoefte niet hebt, dan niet doen en gewoon doorgaan met dat wat je doet.
Wat Nanda mij gezegd heeft was behoorlijk confronterend maar ik sta stevig genoeg in mijn rijlaarzen dat ik er wat mee kan!

Groet, Marianne

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 1 april 2004, 8:13:


Nogmaals hoi Ingrid,

ik wil hier nog even op aanhaken, ook in aansluiting op mijn bericht dat ik zojuist schreef n.a.v. jouw vraag. Je zegt in je reaktie naar Sandra precies waar het naar mijn idee om gaat "naar mijn gevoel was ze kerngezond" - want, ondanks je onzekerheid over Isabella's gezondheid "wist" je van binnen al dat het goed zat. Het is juist dat "weten" (of die intuitie) waar we vaak niet meer naar luisteren of op reageren. Terwijl we weten dat het goed zit, of, zoals in Sandra's geval dat het misschien fout zit.. en dat je dan beter 'concrete' hulp van een goede dierenarts kan inroepen dan vanuit 'hoger sferen' datzelfde advies te krijgen. Dit is overigens niet weer een verdekte veeg uit de pan naar Sandra hoor maar ik maak me echt zorgen erover..

Groet, Marianne

Nou allemaal, ik kan je verzekeren dat het echt die 25 euro waard is hoor! Ik heb vanochtend bericht gekregen en het klopt als een bus!!!

Even ter verduidelijking: Van de week wilde ik gaan rijden op Tamara, het was mooi weer en dan is ze altijd rustig. Dit keer was ze echter met opstijgen niet rustig te krijgen (en ik doe altijd grondwerk voor het rijden)...ik vond dat op zich al heel raar want zo doet ze normaal gesproken nooit. Afijn, om een lang verhaal kort te maken, ze is er vandoor gespurt (als door een bij gestoken) en Linda lag op de grond
Reden voor mij om gelijk daarna het zadel uitvoerig te bestuderen, niks aan de hand, alles leek goed. Ik heb zelfs twee keer het zadel eraf gehaald en gekeken maar kon niks vinden. Ik besloot het rijden maar even te laten rusten. Ik was al bang dat Tamara last had van haar rug maar Nanda zegt dat ze beslist geen rugklachten heeft (gelukkig)...maar wat Nanda verder heeft gezegd sloeg de spijker op z'n kop! Ik zal een paar stukjes hieronder zetten:


Nou, dit klopt dus, want ik heb een barefoot en die heeft de neiging om te schuiven! Ik heb al verschillende dekjes geprobeerd maar die dekjes die ik er nu onder heb schuiven inderdaad meer dan degene die ik daarvoor altijd heb gebruikt! Nog een stukje:


En weer klopt het, ik heb niet gezegd dat ik Parelli deed overigens en ook niet wat voor zadel ik heb. Ik had de laatste tijd ook al het gevoel dat Tamara wat geirriteerd overkwam...ik bereid dus te veel voor...het laatste klopt ook, ze was moeilijk te benaderen nadat ik gevallen was. Ze leek echt geschrokken en sloot zich even wat af...


Nou, wat betreft het meer vertrouwen hebben dan respect heeft ze ook helemaal gelijk. Tamara heeft nog steeds de neiging om dicht op me te lopen of echt mijn ruimte in te komen, maar ze volgt me wel overal. En ik ben inderdaad heel voorzichtig met haar geweest, ikzelf had ook wel het gevoel wat vast te zitten. Vooral ook omdat ik dan weer niet kon rijden vanwege het weer of omdat ik de tijd en/of moed er die dag niet voor had. Tja, en dan blijf je steken in de voorbereidingen natuurlijk! Wel grappig hoor, ik moet nu dus gewoon doen alsof Tamara al volledig beleerd is hihihi, volgens mij gaat dat best wel goed eigenlijk want ik kreeg al de indruk dat ze wat ongeduldig werd de laatste tijd
Goed, het laatste stukje:


Das toch heel mooi om te horen of niet dan? Ik ben ook helemaal verzot Tamara, al vanaf het begin...ben heel blij dat zij dat ook zo ziet. En ja, ik ben soms nog wat onzeker dat klopt. Maar Tamara en ik zullen nu dus echt wat gerichter moeten gaan 'werken' met elkaar. En als ik zo terugkijk, zie ik ook wel dat Tamara er klaar voor is. Volgende keer als we gaan rijden zal ik doen alsof ze al jaren bereden is en laat ik jullie zeker weten hoe het is gegaan...maarruh, ik ben toch ook vrij nuchter en had niet gedacht dat het zo specifiek zou zijn dit consult. Ik kan het nu echter niet meer ontkennen hoor want het klopt gewoon precies! Ik raad het iedereen aan, juist als je nog niet echt mega-problemen hebt met je paard...ik ben nu zeker weer een eind op weg geholpen

Groetjes,
Linda

Linda schreef op donderdag, 1 april 2004, 10:52:


Nou... ik wil dat gevoel meteen even met je delen! Vind je het niet ongelooflijk bijzonder wat ze zegt! Ik ben er echt ontroerd door en zo blij voor je dat je 'van buiten af' een bevestiging gekregen hebt dat je het goed doet. Ik vind die Nanda héél bijzonder en ik voel me met mijn eerste gevoel van 'ja, het zal wel, ik ga dat 's even uitproberen' wel terechtgewezen!

Ik ben er zeker van dat jij vandaag een blije dag hebt.. hartstikke fijn voor jou en Tamara!

Groet, Marianne

Marianne schreef op donderdag, 1 april 2004, 11:23:

Hoi,
Fijn dat jullie de verhalen met ons hebben willen delen.
Bij het lezen van Linda's verhaal werd mij "ineens" een hoop helder in zake mijn "verhouding" met mijn eigen pony.
Hmm, klinkt wat vaag. Maar als ik goed naar mezelf luister, kan ik dit eigenlijk dus ook bij mijn pony, maar had er geen erg in. Als mens denk je inderdaad af en toe te veel na ipv naar je gevoel te luisteren. Een ander moet je daar op wijzen en dat is precies wat Nanda doet.

Ik wil bijv. graag weten of Isabella niet eenzaam is. Ik heb er nooit wat van gemerkt tot ik hier op deze site/forum terecht kwam en toen ging twijfelen. Ik ging denken, ik ging kritischer naar haar kijken en jawel, Isabella was eenzaam was mijn conclusie.
Maar als ik goed nadenk, dan is ze dit geworden nadat ik kritischer ging kijken. En wat is het geval. Ik werd vaag voor haar; wat bedoelt het vrouwtje? Ze voelde mijn tegenstrijdigheid goed aan.

Nu heb ik dat los gelaten en sinds een paar dagen heb ik ineens weer een hele andere pony. Vrolijk hinnikend komt ze weer aan, ze "vraagt" weer dingen aan mij en we "lachen" samen weer.

Nog een voorbeeld. Ze is vaak licht kreupel (nog geen oorzaak gevonden, maar inmiddels misschien wel dankzij Isabel overigens). Dus lette ik bij alles wat ik deed op hoe ze liep. Bij iedere oefening of dat nu aan de hand was of voor de wagen. Ze liep ook niet lekker, liep niet door, leek te twijfelen.
Zo ook toen ik met haar aan de hand aan het mennen was, ze liep weer niet lekker. Tijdens een sukkeldrafje achter haar aan, val ik ineens over een tak en lag bijna op de grond. Dan schiet je onbedoeld in je lach, dat ontspande ons allebei en ineens ging Isabella volop aan het draven, hoop gebries erbij en ze liep echt goed en met plezier. Dat voelde ik ineens over me heen komen. Zo'n apart gevoel.

Maar ik denk daar niet verder bij na. Maar door deze verhalen nu, vooral die van Linda, dacht ik ineens wel aan al deze kleine dingen en weet ik dat ik dus wel degelijk Isabella aanvoel. Zo ook dat ik "wist"(of voelde) dat ze gezond was bij die manentest.

Raar is dit eigenlijk. Ik vind het wel apart en ook een beetje eng om eerlijk te zijn, want je gaat er over nadenken en dat is de grootste fout die ik in dit "gebeuren" kan maken; niet nadenken, maar voelen en doen.

Klinkt het zwevering ? ... kan ik niet helpen, het is voor mij ook nieuw eigenlijk.

Groeten,
Ingrid

Marianne schreef op donderdag, 1 april 2004, 11:23:


---Ik had het in eerste instantie ook opgestuurd met die gedachte, en ik ben ook ontzettend nuchter wat dat betreft hoor (soms wel iets té)
Ik was ook heel ontroerd toen ik het las, het is geweldig als je zo'n bevestiging krijgt eigenlijk. Heb haar mail verschillende malen doorgelezen, ongelooflijk dat ze alles zo in detail kan vertellen!


---Jaaaa! hihihi...heb nu al weer zin om te rijden (ondanks mijn val van verleden keer). Laatste tijd had ik al de neiging om buiten te gaan wandelen met zadel op en dan er op een rustig stuk op te stappen, nu denk ik dat ik dat wel ga durven
Maar eerst nog maar even in de wei rijden en dan stukje bij beetje naar buiten...alleen moet ik nu niet al te voorzichtig meer zijn hahaha...

Oh ja, heb Tamara trouwens al gelijk een nieuwe uitdaging gegeven: een hooizak! hahaha...ze vond het verschrikkelijk eng hoor zo'n ding. Toen ik haar een plukje hooi gaf uit die hooizak probeerde ze het zelf, maar bij elke pluk deinsde ze naar achteren. Ach ja, ze zal er wel aan wennen

Groetjes,
Linda

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 1 april 2004, 12:39:


---Het klinkt niet zweverig hoor! Hahaha, en ik dacht voorheen dat ik altijd al zo goed naar m'n gevoel luisterde, maar Nanda heeft me er inderdaad op gewezen door haar verhaal dat ik toch nóg beter naar mezelf moet luisteren. Had ik dat gedaan, dan had ik waarschijnlijk al buiten op Tamara gestapt, maar ja, die onzekerheid en zo he?
Veel dingen kun je al aanvoelen, maar een mens heeft vaak bevestiging nodig. Waarom dat mailtje van Nanda dan een bevestiging is terwijl je honderd andere meningen van anderen in de wind slaat? Tja, door de dingen die Nanda nog meer verteld en absoluut niet kan weten

Groetjes,
Linda

Linda schreef op donderdag, 1 april 2004, 12:54:

Hoi Linda,
Weet je wat ik als eerste dacht toen ik dat stukje van jou over Nanda las; oh doet Nanda het zo; bedoeld ze dat!

En toen begreep ik dus dat ik dit ook (een beetje) in me heb, maar inderdaad je moet luisteren.

En waarom je het soms van een ander niet aanneemt ... logisch je "voelt" gewoon dat het ergens niet klopt. En daarom wil je het naar alle waarschijnlijkheid niet aannemen.

Maar ik ben ook nuchter. Nogmaals voorheen deed ik gewoon maar wat en Isabella leerde mij met paarden om te gaan. Totdat iemand mij mij vertelde dat ze erg jaloers was op mij. Waarom? Nou zij moest dure cursussen volgen en ik leerde het van mijn pony (en pakte het ook op). Tja, nooit zo bij nagedacht.

En nogmaals toen ging ik er wel over nadenken en ik vermoed dat ik vanaf dat moment "vaag" ben geworden voor Isabella omdat ik dingen wilde gaan verklaren.

Maar ik dacht steeds dat bijv. deze Nanda heel wat anders deed. Ja wat kan ik niet vertellen, maar niet dit in ieder geval. Vandaar dat ik eigenlijk graag wilde weten wat zij nu deed en hoe. Ja en bij Linda's verhaal dacht ik dus eigenlijk oh is dit alles wat ze doet? Haha, niets ten nadele hoor, in tegendeel, maar ik denk niet dat ik nu foto's hoef te sturen. Ze heeft bij mij dus geholpen op nog grotere afstand zeg maar.

Groeten,
Ingrid

Tja, ik kan dan niet achterblijven he Ik heb ook een mail gestuurd en dan ook het probleem van de merrie die weggaat voorgelegd. Ik heb al ervaring met zoiets en alhoewel daar heel veel uit kwam kon ik er ook niet zo goed iets mee. Ook heb ik haar gevraagd of ze iets door kan geven oid aan pride. 2,5 jaar geleden is er namelijk een dag geweest waardoor mijn bewondering voor pride enorm is gegroeid. Soms wil dat helaas nog weleens wat naar de achtergrond kruipen maar dan juist door jullie berichten komt dat weer boven. Ik ben benieuwd wat er uitkomt.

cornelie

Linda schreef op donderdag, 1 april 2004, 12:48:


Nuchter als jullie zelf zeggen te zijn, betekent dit nu een erkenn ing van het bovennatuurlijke? Dus is dan de volgende stap je paard bestraald water laten drinken? :)
groet
Piet

Piet schreef op donderdag, 1 april 2004, 14:19:


---Hahaha, nee hoor Piet! Maar ik kon het wat betreft Nanda nu niet ontkennen. Ik heb niet al te veel info gegeven en toch komt ze met hele rake dingen aanzetten...dat wil overigens niet zeggen dat ik alles maar gelijk aanneem. In dit geval heeft Nanda zich wel gewoon bewezen ja...ik geloof overigens wel dat er mensen zijn die dit soort dingen kunnen. Maar ik geloof niet dat iedereen het kan. Ik ben heel nuchter, maar weet wel dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik ben dus niet nuchter in de zin van: "Ik geloof dat allemaal niet"...ik ben nuchter in de zin van: "Ik neem niet zomaar alles aan"... dat is het verschil

Je ziet me dus nog niet met Tamara naar Yomanda gaan hoor hahaha... (wat zal die schrikken zeg als je met zo'n paard aankomt)

Groetjes,
Linda

Linda schreef op donderdag, 1 april 2004, 14:25:


Die schrikt niet he, die wist dat je kwam en laat je dubbel entree betalen. Trouwens,neem een emmer mee ! :)

Piet schreef op donderdag, 1 april 2004, 14:33:


---Hahaha, ja wie weet! Hmmm, misschien kan ik Tamara dan toch maar beter voor de radio zetten, dat doet Yomanda ook

Groetjes,
Linda

Piet schreef op donderdag, 1 april 2004, 14:19:

haha, dat is een goede.
Nee ik ben echt heel nuchter in dat soort dingen. Het overkomt je en je denkt er niet bij na. Dat bedoel ik met nuchter.
Bovennatuurlijk vind ik zo zweverig klinken. Voorheen had ik het zelf niet eens door. Ik was handiger met paarden dan andere mensen. Waarom, ik heb het me nooit afgevraagd.

Maar hoe meer ik erover lees, dan denk ik; hee is het dat? Ja en dan gaat het zweverig klinken.

Maar ik heb dit met meer dingen hoor. Als ik hoofdpijn ga krijgen hoef ik mijn man maar te vragen of hij hoofdpijn had. En ja in 9 van de 10 keer is dat zo. Als het bij hem afneemt, begint het bij mij. Ik neem dat dan over??? Toeval; kan zijn.
Met mijn moeder heb ik dit ook. Die weet wanneer ik bel en waarvoor. We hebben vaak dezelfde kwaaltjes zonder het zelf te weten. Lachen hoor; niet over nadenken en vooral nuchter blijven.

Groeten,
Ingrid