Peet schreef op dinsdag, 13 september 2005, 22:22:
> ilonka schreef op dinsdag, 13 september 2005, 17:14:
>
>>
Hoi Petra,
Ja hoor wil ik best.
Ilonka was 21 toen ze voor het eerst gedekt werd. Ik wilde nooit een veulen omdat ik bang was dat er iets mis zou kunnen gaan en ik mijn paardje zou moeten verliesen. Ilonka heeft altijd bij mij aan huis gestaan. Totdat ik moest verhuizen door mijn scheiding. Ilonka kon bij mijn toenmalige smid komen te staan. deze had een arabieren hengst. We hebben een schuilstal gebouwd en het land in tweeën gedeeld. In het begin Hadden we nog een schriklint er tussen. Toen het weer kouder en killer werd is het lint er tussen uit gegaan zodat ze de stal konden delen. Een paard is toch alleen vruchtbaar in de winter was mijn gedachte?! Het ging echt goed met die twee. Ilonka was heel duidelijk in haar grenzen. Het waren ook best wel maatjes. Maar ja ik denk dat dat vanzelf wel zo gaat als je als paard, het met elkaar moet doen.
Ilonka stond niet meer op korte afstand bij mij en kon Ik haar alleen nog maar in de weekenden bezoeken. (Ja, ik had en heb ook nog twee kinderen en na zo'n scheiding moet je er echt wel zijn voor je kroost.)
De grond waar de paarden opstonden was rivierenklei. Het land was achteraf te klein om ze daar voor een winter te laten lopen. De hoeveelheid regen werd steeds erger. Het land zag er niet meer uit. Ilonka, en de hengst natuurlijk, stonden tot aan de knieën in de klei. Ik ben naarstig op zoek gegaan naar een betere huisvesting voor haar. Eénmaal gevonden kwam het hele gedoe met de mond en klauwzeer (2001). Ik mocht haar dus niet vervoeren.
Nee ik ben niet bij de dekking geweest. Maar doordat haar gedrag zo enorm is veranderd concludeer ik (samen met de gedrags therapeute) dat de dekking ontzettend gewelddadig moet zijn gegaan. Ik kan me er iets bij voorstellen als je in de zuigende klei staat met een hengst op je rug en niet weg kan komen. Eind februari kon ik haar eindelijk halen. Ze is nog nooit zo snel een trailer ingelopen als toen die dag. Ze was mager en zo schichtig. Ze wilde niet bij de andere paarden lopen. Ze werd helemaal panisch. We hebben haar op stal gezet. Daar vond ze haar rust maar wilde er ook niet meer uit. Ze voelde zich zo kwetsbaar. Ik wist natuurlijk nog niet dat ze drachtig was. Ik zag een mager paardje die ooit zo energiek levendig en vrolijk was. Wat was er met haar aan de hand? Ja natuurlijk heb ik gedacht of ze drachtig zou zijn. Dit omdat ze zich zo kwetsbaar voelde. De
da heeft een onderzoek gedaan en zei me dat er niet een veulen in kon zitten. Voor de rest was ze gezond, alleen te mager.
Naast haar in de stal stond een 1 jarige fjord. Ik kwam tot de ontdekking dat wanneer dat paardje uit de stal werd gehaald, Ilonka heel graag mee wilde. Ze begon zich enorm aan dit fjordje te hechten, alsof het haar kind was. Dus wanneer het fjordje naar buiten ging ging Ilonka mee. Ze was dit paardje zo aan het beschermen dat het gewoon eng was. Niets mocht erbij, behalve ik. Terwijl de andere paarden niet bij haar in het land stonden reageerde ze wel heel erg op alle bewegingen die deze maakten. De eigenaar van de fjord vond het belangrijk dat deze maar een paar uur per dag naar buiten kwam. Ik kon Ilonka niet langer buiten laten want die werd helemaal gek als het fjordje weer naar de stal ging. Wat was ik blij dat het voorjaar werd en de eigenaar besloot om ook haar paardje lekker buiten te laten lopen. Eerst apart, later lekker bij de rest van de kudde. De ruinen stonden hier apart van de merries in een kudde. Dit ging goed. Maar geen enkele ruin die van af deze tijd bij haar in de buurt mag komen. De fjord werd later verhuisd. Gelukkig had Ilonka in haar kudde meerdere paardjes onder haar hoede genomen en was er niet een langdurig gemis.
In de zomer begon ik aan haar buik te twijfelen. Is dit van het gras of van haar veulen? In oktober was mijn twijfel weg. Er werd een scan gemaakt en mij verteld, dat ze een voldragen veulen bij zich droeg.
Op 22-11-2001 werd Cadeau geboren.
Ilonka is nooit meer de oude geworden. Wel is ze nog steeds de leidende merrie in de kudde. Deze kudde wil ze ook niet verlaten. In de avond gaan hier alle paardjes op stal (helaas) dan wil ze graag nog aandacht van mij maar het erf wil ze niet meer af. Dat accepteer ik van haar. Wij hebben samen onze rij en wandeltijd gehad. Ze mag helemaal aangeven hoe zij het wil.
Ik wil haar ook niet meer verplaatsen. Ook niet als dit een plek zou zijn waar ze 24 uur per dag lekker buiten kan scharrelen. Ik heb heel sterk het gevoel dat ik haar dan weer helemaal van slag breng. Ze is bovendien erg gesteld op haar stal. Ik gooi in de avond altijd haar staldeur nog even open (terwijl ik met Cadeau bezig ben) en dan loopt ze wat rond. Zodra ze iets hoort duikt ze angstig haar stal in met haar oortjes naar voren en kijkend naar mij, "hoorde jij dat ook?"
Sorry, beetje een erg lang verhaal geworden.
Groetjes,
Anna-Martine
Warboel
