Marleen den Arend schreef op zaterdag, 13 augustus 2005, 8:58:


Liever niet, dan ziet eenieder mij met krulspelden en glimmende nachtcrème achter de pc

Esther schreef :

Precies.
Ik vind het heerlijk om tegen de paarden te praten en ze reageren er heel fijn op.
Het ondersteunt mijn lichaamstaal, soms gebruik ik meer gesproken taal, soms meer lichaamstaal, al naar gelang mijn zin, stemming, wat ik van een paard vraag, maar natuurlijk net zo goed naar wat het paard prettiger vindt. Ik kan me best voorstellen dat een paard de balen kan hebben van oeverloos gewauwel, terwijl er ook paarden zijn die dat wel gezellie vinden zo.

Kijkend naar mijn 10 jarige zoon met zijn 23 jarige Quarter Bay zie en hoor ik het volgende: hij brouwt hooi- en gras soepjes voor haar, (soms zit daar een hap kippenvoer of zijn verse boterham bij, so what) klungelt wat met haar in de paddock, klimt op en af (want dat kan ie nu helemaal zelluf sinds een week), en ondertussen kletst ie honderduit tegen haar.
Ik weet zeker dat oude Bay daarvan staat te genieten, van zoveel aandacht en gezelligheid. De dingen waarmee hij bezig is vertrouwt ie haar toe (en zijn kippen). Heerlijk toch?!
Ik kan me niks leukers voor een paard en kind voorstellen....

Je stem gebruiken kan juist zeer geruststellend werken, ik laat het de lessers ook gebruiken. Als je zelf nerveus bent kan het praten tegen je paard je rustiger maken, in combinatie met de juiste ademhaling en houding. Lage stem maakt rustig, hoge stem geeft opgewondenheid weer.

Mensen zijn telkens weer verbaasd als ze hier komen rijden en ik ze vraag vooral wel tegen de paarden te praten, het is een vorm van communicatie die jammergenoeg op de meeste maneges niet mag worden gebruikt.
Duidelijke stemcommando's een zacht fluisteren, een waarschuwinkje tegen je paard ('pas op, het is glad in de bocht') of een 'no' wanneer je het echt niet met hem eens bent.
Moet je eens zien hoe het paard zijn oren naar je toe gekeerd houdt en afwacht op wat er komen gaat....
Lijkt me heel raar als je steeds als een soort van zwijgende tweebener tegenover je paard staat of op hem zit, met een heleboel bewegingen, zonder geluid.

Ik denk wel, als het erop aankomt, dat je paard eerder zal reageren op je lichaamstaal ; Ben je druk aan het bewegen maar praat je daarbij rustig heeft dat niet de juiste impact, hij ziet jouw bewegingen en reageert daar op. Een paard is een meester in het aflezen van wat jij wilt, dus ach.... ik denk dat het zo'n vaart allemaal niet zal lopen.

Pien
www.spirithorses.be

Kristel Vanden Boer schreef op zaterdag, 13 augustus 2005, 8:22:


Hallo Kristel,

Het is altijd moeilijk om iets te zeggen zonder de hoef te zien, maar ik denk dat wat je bedoeld het perioplic corium is. Deze kan dikker worden als je paard in 't water geweest is, of van de dauw in 't gras.Het is normaal dat het heel zacht is en harder als het meer uitgedroogd is.
Foto's plaatsen is makkelijk op http://www.mijnalbum.be

jan.

Marleen den Arend schreef:


Ja jij bent lekker....
Als je eens zou weten hoe ik hier nu achter mijn PC zit met een duffe kop, dikke ogen, (natuurlijk weer geen maat kunnen houden gisteren) in mijn glanzende lichtblauwe joggiepak met een handdoek om mijn natte haren heengeknoopt.
Gebit uit, jampotjes op, peuk in mijn mondhoek, overal flarden sjek en lege flessen nog op het buro, de asbak vol peuken, schreeuwende kinderen voor de veel te luide TV, waarboven ik uit zit te schreeuwen, ongewassen ramen achter me, berg kleren op de bank, ongezogen tapijt, de tafel achter me staat nog vol met kopjes van de visite van eergisteren, zeurende kat in mijn nek voor vreten, dode planten in de vensterbank, bruingerookte vitrage.
Nah.... Dat wil je niet zien I guess......

Pien
www.spirithorses.be

Ha HC, waar ben je?
Toch niet bridleless het ravijn ingestort I hope?!

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Elske van Reeuwijk schreef :

Wij nemen Spirit mee aan een touwtje op onze wandelritten.
Ik heb hem nu bijna zover dat hij mee kan als ik op zijn moeder rijd en hem vasthoud aan een touwtje.

Zowel Jacqueline als ik zijn gewend de veulens altijd los mee te laten lopen, en gewoon te draven en te gallopperen.
Altijd komt er een moment dat ze steeds meer hun eigen weg gaan, en niet meer mee willen lopen.
Thuislaten is dan gewoon handiger (en minder irri).

Spirit echter ben ik dus aan het leren wel aan een touwtje mee te lopen. De reden hiervoor is dat er hier zoveel landbouwgif gestrooid wordt en ik niet wil dat hij blijft staan en aan gewassen knabbelt.
Ik wil hem gewoon aan alles wennen wat hij op straat tegen kan komen.

Pien
www.spirithorses.be

Decrock Hilde schreef op vrijdag, 12 augustus 2005, 17:52:


ow Hilde, ik heb niet veel aandacht voor blikken dozen,
had je nu nog op je paard naast me gestaan,
maar als ik mijn hersenen raadplee zat ik rond die tijd
nog lekker thuis aan een pizza te knabbelen
gisteren géén file gestaan, gewoon binnendoor naar zee gereden..
... en ik die dacht dat ik uniek was, loopt er toch weer ergens
een dubbelganger (ik haal alvast de tweeloop en de schop weer boven) !
groetjes peter
...enne tot je eens tot hier komt rijden op romantique !
voor jouw een emmer water en wijn voor je paard !

jans schreef op zaterdag, 13 augustus 2005, 9:06:


zo is dat, we hebben dit fenomeen hier al een paar keer zien voorbij komen tot mijn grote verwondering want zo zeldzaam is het niet, altijd in vochtig gras merkbaar en ieder paard heeft het aan iedere hoef, daar zijn zelfs géén fotos voor nodig maar de link van Jan is hééééél makkelijk.
Het perioplum vormt vanaf de kroonrand een soort wasachtige eindlaag bovenop de hoefwand. Als je de mustangrol raspt of flares wegraspt, of als de hoefsmid zijn nagelkoppen opraspt en de ganse hoefrand dan wordt dat perioplum weggeraspt en zie je een duidelijk kleurverschil (zwarte hoorn wordt grijs en geelwitte wordt wit. Dit kan géén kwaad, in de natuur slijt het ook.
peter
(hebben ze jou daar nog nooit iets over verteld in "merelbeke", professionele opleidingen hé)

Spirithorses schreef op zaterdag, 13 augustus 2005, 9:13:


In sommige mensen schuilt een dichter......
Piet